Μπορεί ένα σύστημα που έχει για θεό του το καπιταλιστικό κέρδος να εξασφαλίσει τη ζωή και την ασφάλεια στη θάλασσα, να εγγυηθεί ότι επιβάτες και ναυτεργάτες θα ταξιδεύουν χωρίς να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή; Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που ανακύπτει από την υπόθεση του κρουαζιερόπλοιου SEA DIAMOND, το οποίο από την περασμένη Παρασκευή βρίσκεται στο βυθό του Αιγαίου, κοντά στις ακτές της Σαντορίνης. Δυο Γάλλοι υπήκοοι αγνοούνται μέχρι αυτή τη στιγμή, ενώ από καθαρή τύχη το ναυάγιο δε μετατράπηκε σε εκατόμβη για τους περίπου 1.600 επιβάτες και πλήρωμα που κουβαλούσε το 21χρονο καράβι.

Η ιστορία και τα μέχρι σήμερα ναυάγια - ή παρ' ολίγο ναυάγια - δίνουν ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα: Συνθήκες ασφάλειας στη θάλασσα δεν πρόκειται να υπάρξουν όσο κουμάντο στα καράβια κάνουν οι εφοπλιστές. Οσο τα κόμματά τους κόβουν και ράβουν νόμους στα μέτρα της κερδοσκοπικής τους δίψας. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, δημιουργούνται όλες οι προϋποθέσεις για τα ναυτεργατικά «ατυχήματα», όσο και αν εφοπλιστές, κυβέρνηση και κυρίαρχα ΜΜΕ προσπαθούν κάθε φορά να δαχτυλοδείξουν τον ένοχο στο πρόσωπο κάποιου από το πλήρωμα, να αποδώσουν το συμβάν στην «κακιά την ώρα».

Δεκάδες είναι τα αναπάντητα ερωτήματα τα οποία προκύπτουν από την υπόθεση του SEA DIAMOND. Ερωτήματα που έθεσαν από την πρώτη στιγμή τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία και καταγράφηκαν στο ρεπορτάζ του «Ρ», την ώρα που ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης θριαμβολογούσε (και συνεχίζει να το κάνει) για το ...κομφούζιο της διάσωσης, πριν ακόμα ενημερωθεί για τους δύο αγνοούμενους. Ακόμα και εκείνες τις στιγμές, που όλοι απέδιδαν τη σωτηρία των επιβατών και του πληρώματος στην καλοκαιρία, στην ήρεμη θάλασσα, στο φιλότιμο των λεμβούχων και στο φως της ημέρας, η κυβέρνηση βγήκε να υπερασπιστεί την πλοιοκτήτρια εταιρεία και τη γύμνια της σε σωστικά μέσα, προκαλώντας το κοινό αίσθημα.

Είναι δεδομένο πως τις επόμενες μέρες θα ενταθεί η προσπάθεια συγκάλυψης του πραγματικού ενόχου, της πολιτικής που δίνει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο. Για κάθε αμείλικτο ερώτημα θα υπάρχει και ένας κρίκος από το πλήρωμα ή το προσωπικό της εταιρείας που θα ενοχοποιείται. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα αναδειχτεί επιφανειακά η σαπίλα των ελεγκτικών μηχανισμών των πλοίων και η άθλια υποδομή στα λιμάνια της νησιωτικής χώρας, για την αναμόρφωση των οποίων ούτως ή άλλως η κυβέρνηση έχει ήδη μπουκώσει με εκατοντάδες εκατομμύρια μια χούφτα ιδιώτες.

Πιθανόν, αν ο κλοιός σφίξει γύρω από την εταιρεία, αυτή να στιγματιστεί σαν μια «κακή» ναυτιλιακή, εξαίρεση στον κανόνα των «καλών» εφοπλιστών που διαφημίζουν με τις υπηρεσίες τους τη χώρα και τον τουρισμό της. Μέχρι το επόμενο ναυάγιο. Γιατί αυτό που ενδιαφέρει το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του δεν είναι η ανθρώπινη ασφάλεια και ζωή. Αλλά το πώς δε θα υποστεί ρήγμα η βιτρίνα ενός συστήματος που δε διστάζει στο κυνήγι του κέρδους να θεωρεί ασήμαντη και παράπλευρη απώλεια το χαμό επιβατών και ναυτεργατών στη θάλασσα.