«Χωρίς να κάνουμε "μεγάλη ζωή" δε μας μένουν χρήματα να "βάλουμε στην άκρη". Σε μια ανάγκη, πρέπει να στηριχτούμε στους γονείς μας...», λέει στον «Ρ» ο Γιάννης Ψαράς, 30 χρόνων, που εργάζεται εδώ και 5 χρόνια ως μηχανικός σε Τεχνικό Γραφείο. Είναι παντρεμένος με την Βίκη, συντηρήτρια έργων τέχνης, και έχουν ένα παιδί. «Το μήνα παίρνω 1.350 ευρώ χωρίς δώρα και επίδομα αδείας, ενώ μέχρι πριν δυο μήνες έπαιρνα 950». Η Βίκη αμείβεται με 1.000 ευρώ.

Ο Γιάννης μάς εξηγεί ότι ο δημοτικός βρεφονηπιακός σταθμός του Δήμου Αμαρουσίου δε δέχτηκε το μωρό τους στη μέση της χρονιάς (το Φλεβάρη), αν δεν πλήρωναν από την αρχή της χρονιάς (σ.σ. τα τροφεία ανέρχονται στα 100 ευρώ το μήνα!) κι έτσι αναγκάστηκαν να το πάνε σε ιδιωτικό. «Κάθε μήνα θέλουμε 800 ευρώ μόνο για το ενοίκιο και τον παιδικό σταθμό». Χαρακτηριστικό, επίσης, της ...μέριμνας για τα νέα ζευγάρια είναι ότι το ΙΚΑ τούς έδωσε αρχικά ένα εφάπαξ 1.800 ευρώ για τα έξοδα του τοκετού, τα οποία όμως τα παρακρατεί κάθε μήνα (200 ευρώ) από το μισθό της Βίκης...

Την έλλειψη ελεύθερου χρόνου και την ανυπαρξία προστασίας των εργαζομένων επισημαίνει ο Γιάννης ως κύρια προβλήματα. «Μια συνάδελφο την απέλυσαν, επειδή ζήτησε το δώρο των Χριστουγέννων. Στο ίδιο γραφείο δουλεύουν κάτω από κάμερες, χωρίς τηλέφωνο στο γραφείο τους και Ιντερνετ, ενώ ασκείται τεράστια πίεση και έλεγχος», υπογραμμίζει.

«Ζω ακόμα με τους γονείς μου και παρόλ' αυτά, ο μισθός μου φτάνει ίσα - ίσα για να καλύψω τα έξοδα του μήνα», λέει η Κατερίνα Κ. 33 χρόνων, ξενοδοχοϋπάλληλος, που μετά από 7 χρόνια προϋπηρεσίας αμείβεται με 850 έως 870 ευρώ (αν δουλέψει Κυριακές και γιορτές) το μήνα! «Εκανα το βήμα και πήρα ένα αυτοκίνητο για το οποίο θέλω 210 ευρώ το μήνα, συν τα έξοδα για πάρκινγκ (εργάζεται στο κέντρο της Αθήνας) και για βενζίνη».

Στο παρελθόν είχε επιχειρήσει να φύγει από το σπίτι των γονιών της, αλλά «100.000 ευρώ δεν αρκούσαν για να αγοράσω ένα δυάρι, ενώ θα εξοφλούσα το δάνειο για 30 χρόνια τουλάχιστον. Ο μισός μισθός θα πήγαινε στο δάνειο... Και μην ξεχνάμε ότι στον ιδιωτικό τομέα, τίποτα δε μου εξασφαλίζει σταθερή και μόνιμη δουλιά», επισημαίνει.

Ο Παύλος Αλεξανδράκης, 22 χρόνων, εργάζεται εδώ και 2,5 χρόνια ως οικοδόμος. Μας εξηγεί ότι οι συνθήκες για ένα νέο εργαζόμενο, όχι μόνο στο χώρο εργασίας, αλλά συνολικά στην κοινωνία είναι ιδιαίτερα δύσκολες: Με μεροκάματα της τάξεως των 25 ευρώ για τον ανειδίκευτο, τα απάνθρωπα ωράρια, ο φόβος της απόλυσης, όλα αυτά δημιουργούν αδιέξοδα στο νέο άνθρωπο.

«Δεν μπορεί να μπει κανείς στη διαδικασία να σκεφτεί να ανοίξει δικό του σπίτι. Δε σου φτάνουν ούτε για τα προς το ζην. Εγώ το ανώτερο που μπορεί να βάλω στο χέρι είναι 800 - 850 ευρώ το μήνα. Τι να πρωτοπληρώσω; Το ενοίκιο, τους λογαριασμούς, τα κοινόχρηστα; Επιπλέον, ένας νέος έχει δικαίωμα στη διασκέδαση, στη μόρφωση. Ολα αυτά είναι επιπλέον έξοδα».

Τονίζει ακόμα, πως όχι μόνο τα μεροκάματα είναι χαμηλά, αλλά από πολύ νωρίς ο νέος μαθαίνει ότι πρέπει να συμβιβάζεται με αυτά, να φοβάται τον εργοδότη του και να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για λίγο περισσότερα χρήματα. «Θυμίζουν Μεσαίωνα τέτοιες καταστάσεις, και μετά μας λένε διάφοροι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ότι το 89% του πληθυσμού ζει καλύτερα απ' ό,τι πριν!», λέει χαρακτηριστικά.

Οσο για τον ελεύθερο χρόνο... «Η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου περνάει σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί όχι συνειδητά, αλλά όταν έχεις να σκεφτείς πώς θα τα βγάλεις πέρα κάθε μήνα, όταν φεύγεις από το σπίτι πρωί και γυρνάς βράδυ... Εγώ έχω τρία χρόνια να κάνω ένα ταξίδι, είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό. Μόνο χρόνο για διάβασμα βρίσκω. Αυτό είναι το όπλο του εργαζόμενου», καταλήγει.