Στιγμές μιας ζωής ήταν αυτές που κατέγραφα κατά καιρούς στο τετράδιο από παιδί και όσες κατοπινά μπόρεσαν να δουν το φως της δημοσιότητας. Στιγμές που πέρασαν σαν λαίλαπα πάνω από τη λάμψη της όμορφης πατρίδας μας, που σκόρπισαν ερείπια, που πλήγωσαν και θανάτωσαν τα κορμιά των κατοίκων της. Κάποιος θα πει: Πέρασαν αυτά. Ξεχάστηκαν. Εγιναν ιστορία. Οχι. Τίποτε δεν πέρασε. Την ξαναζούν οι σύγχρονοι αυτή τη μεταμορφωμένη τώρα φρίκη. Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Πιο σωστά: Ολα κύλησαν και κυλούν προς το χειρότερο. Ακριβέστερα: Προς την καταστροφή του ίδιου του πλανήτη μας.

Ας το κοιτάξουν κατάματα κυρίως οι νέοι αυτό το μέλλον που τους διαγράφουν «οι σκοτεινοί μηχανισμοί των Βρυξελλών και πιο πέρα οι υπερπόντιοι πλανητάρχες. Πώς τους θέλει τους νέους η νέα τάξη πραγμάτων, πώς ζητά να τους διαπλάσσει; Οντα άβουλα χωρίς συνείδηση. Χωρίς παρελθόν. Υπάκουα χωρίς αντίλογο στην εργοδοσία και στον υψηλότερα ιστάμενο. Εκπαιδευμένα παράλληλα στη χρήση των πιο συγχρόνων όπλων και έτοιμα για τη στράτευση και την αποστολή τους σ' όποια γωνία της Γης να πάνε να σκοτώσουν συνανθρώπους τους και να αφήσουν στερνά εκεί και τα δικά τους κόκαλα.

Ας το ξανακοιτάξουν με ανοιχτότερα μάτια κυρίως οι νέοι, αλλά και οι γονείς τους αυτό το μέλλον που ξανοίγεται μπροστά μας και μας οδηγεί προ το χαμό μέρα με τη μέρα. Και ας πουν το δικό τους το λόγο. Ας την κοιτάξουν κατάματα αυτή τη σκληρή πραγματικότητα και οι μέλλουσες μητέρες. Ποιος είναι ο κόσμος που γεννούν ή που θα γεννήσουν τα παιδιά τους; Σε ποια κοινωνία θα τα παραδώσουν;

Τέτοια ήταν τα ερεθίσματα, οι αγωνίες, οι αναζητήσεις που με ωθούσαν κάθε φορά κάτι να γράψω, κάτι να πω, να διατυπώσω τη δική μου διαμαρτυρία. Είχα πάντοτε το ίδιο κίνητρο: Την αγάπη στην πατρίδα μας, που τη λάτρεψα από παιδί και τη λατρεύω. Είχα πάντοτε στο επίκεντρο το δικαίωμα του λαού μας, του δημιουργού όλων των υλικών αγαθών να είναι λεύτερος και κυρίαρχος στον τόπο του, στο μόχτο του, χωρίς καμιά ξένη εξάρτηση. Είχα πάντοτε σαν ιδανικό μου την ειρήνη στον κόσμο και το χτίσιμο της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Εγραψα και ξανάγραψα και δε θα σταματήσω ποτέ να εξυμνώ το αθάνατο έπος της Εθνικής μας Αντίστασης (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ) και το ύψιστο μεγαλείο των ηρωισμών και της πίστης στα υψηλότερα ιδανικά των καπεταναίων και των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Στιγμάτισα την προδοσία και τους παραχαράκτες της ιστορίας. Στιγμάτισα με τις δυνατότητες που είχα τους υπαίτιους που οδηγούν στην κοινωνική αθλιότητα και στηνεξαγορά των συνειδήσεων. Εγραψα για τις ομορφιές του φυσικού μας περιβάλλοντος. Εγραψα και για τον έρωτα. Ναι, για τον έρωτα στα χρόνια της πέτρας.

Το ξέρω. Η δίκη μου σκοπιά και τόσων άλλων μένει αθέατη και ο λόγος μου πνίγεται στον έντυπο βούρκο που μας κατακλύζει. Εγώ όμως επιμένω να ξαναλέω αυτό που είπα και έγραψα κατά καιρούς. Δίνω το «παρών» στις χιλιάδες των συναγωνιστών και συντρόφων μου, σε όσους κρατούν τη σημαία ψηλά, που παλεύουν και ονειρεύονται.