Στις 2 Μάη 2006 η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις λαϊκές ελευθερίες και την αλληλεγγύη», ομοσπονδίες και σωματεία εργαζομένων, δημοσιοποιούν υπόμνημα όπου τονίζουν ότι «η κατάσταση στους εργασιακούς χώρους από την άποψη της εγκατάστασης κλειστών κυκλωμάτων τηλεόρασης έχει γίνει ανεξέλεγκτη. Το φαινόμενο έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις».

«Οι διάφορες επιχειρήσεις εγκαθιστούν τέτοια κυκλώματα συνήθως χωρίς καμία άδεια και τήρηση των προϋποθέσεων. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι διστάζουν να καταγγείλουν και να αντιταχθούν σε τέτοια φαινόμενα υπό την απειλή της απόλυσης και των διώξεων εκ μέρους της εργοδοσίας». Υπογράμμιζαν ότι οι κάμερες παρακολούθησης στους χώρους εργασίας «χρησιμοποιούνται ακριβώς για να λειτουργούν ως μηχανισμός εκφοβισμού των εργαζομένων, φαλκίδευσης των συνδικαλιστικών ελευθεριών, καταρράκωσης της προσωπικότητάς τους».

Επιπλέον, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κατάρτισαν και υπερψήφισαν τους «τρομονόμους». Ο πρώτος (ν. 2928/2001) ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με τις ψήφους και της ΝΔ. Η ΝΔ κατέθεσε στη Βουλή τον τρομονόμο νο. 2 (ψηφίστηκε ως ν. 3251/2004), το νομοσχέδιο του οποίου πρώτη είχε επεξεργαστεί η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτή του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε στις συζητήσεις στη Βουλή, Ιούνη 2004, επί του νομοσχεδίου, το ΠΑΣΟΚ δήλωσε κατ' αρχήν σύμφωνο.

Δηλαδή συμφώνησαν ώστε συμβολικές καταλήψεις κτιρίων, οδών, ή απεργίες στην Κοινή Ωφέλεια να χαρακτηρίζονται «τρομοκρατικές». Να τιμωρούνται με εξοντωτικές ποινές. Να οδηγούν ακόμη και στη διάλυση των συνδικαλιστικών ή και πολιτικών φορέων που θα θεωρηθούν «υπεύθυνοι» για τις πράξεις αυτές.

Στην επιχείρηση τρομοκράτησης του λαϊκού κινήματος εντάσσεται και η δραστηριότητα των ασφαλιτών. 17 Μάη 2002, στη Βουλή η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, καταθέτει Επίκαιρη Ερώτηση καλώντας τον τότε πρωθυπουργό, να απολογηθεί για τα κρούσματα παρακολούθησης διαδηλώσεων. Ο Κ. Σημίτης απαντά ότι «η αστυνομία χρησιμοποιεί τόσο ένστολους όσο και πρόσωπα με πολιτική περιβολή. Αυτό γίνεται εδώ και πολύ καιρό και γίνεται και τώρα και εξασφαλίζει τη σωστή πληροφόρηση για την ειρηνική εξέλιξη μιας πορείας». Πράγματι, η δράση του συνδικαλιστικού της Ασφάλειας είναι «πλούσια». Σταχυολογούμε τρεις «κραχτές» περιπτώσεις:

• 20/10/1999 ο ασφαλίτης Πασχάλης Γιουβανάκης εντοπίζεται από εργαζόμενους να βιντεοσκοπεί απεργιακή συγκέντρωση οικοδόμων. Υποστηρίζει ότι είναι φωτορεπόρτερ, μαζί του, όμως, φέρει την υπηρεσιακή του ταυτότητα, αλλά και τρικ που γράφουν: «Ο αγώνας για δικαίωση συνεχίζεται. Δόξα και τιμή στον Γεώργιο Παπαδόπουλο». Στη βιντεοκασέτα που κράτησαν οι εργαζόμενοι, υπήρχαν πλάνα και από παλαιότερη κινητοποίηση του κλάδου.
• 10/4/2002 ασφαλίτης εντοπίζεται μέσα σε απεργιακή συνέλευση του ΕΚΑ. Στις ερωτήσεις των συνδικαλιστών, απάντησε ότι πήγε εκεί απ' τα χαράματα για να χαιρετήσει έναν γνωστό του! Αρνείται να δώσει τα στοιχεία του και απειλεί με συλλήψεις. Τις απειλές ενισχύει ο αρχηγός της διμοιρίας, που, όλως τυχαίως, βρισκόταν έξω από το ΕΚΑ και απειλούσε πως αν δεν αφεθεί ελεύθερος ο ασφαλίτης θα μπουν τα ΜΑΤ μέσα.
• 1η/5/2002 η πορεία φτάνει έξω απ' την αμερικάνικη πρεσβεία. Η περιφρούρηση απ' τα μπλοκ του ΠΑΜΕ αποκαλύπτει τον ασφαλίτη με πολιτικά, εφοδιασμένο με ταυτότητα σπουδαστή των ΤΕΙ, Χρήστο Γιαννακούλη, που έχει παρεισφρήσει στην πορεία. Οι διαδηλωτές ζητούν τα στοιχεία του κι εκείνος προσπαθεί να τραβήξει πιστόλι. Η περιφρούρηση τον παραδίδει, όταν επισήμως ο επικεφαλής αξιωματικός ομολογεί ότι πρόκειται πράγματι για ασφαλίτη και δίνει επίσημα τα στοιχεία του.