Βίντεο πάνε κι έρχονται. Το περιεχόμενό τους αγγίζει τα όρια της φρικαλεότητας. Αστυνομικοί βασανίζουν κρατούμενους. Και, έκπληκτοι δήθεν, αστυνομικοί συντάκτες, ανακαλύπτουν - μόλις τώρα, που τα βίντεο προβάλλονται δημόσια - το βάρβαρο πρόσωπο της Ελληνικής Αστυνομίας. Παράλληλα, όλοι αυτοί που χρόνια τώρα λένε στον αστυνόμο «εσύ είσαι το κράτος» - και δεν του λένε ψέματα... - εμφανίζονται στο γυαλί να καταγγείλουν τους «επίορκους». Η υποκρισία τους δεν έχει όριο.

Σε όσους έχουν μία στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά Ελληνες και μετανάστες εργαζόμενοι, στην όποια περιστασιακή σχέση τους με την αστυνομία, οι αποκαλύψεις για τους βασανισμούς κρατουμένων στο ΑΤ Ομόνοιας δεν προκάλεσαν καμία έκπληξη. Απλώς επιβεβαίωσαν και με όρους «έξωθεν καλής μαρτυρίας» αυτό που ήταν ήδη βιωμένο.

Με αφορμή το βασανισμό των δύο αλλοδαπών στο ΑΤ Ομονοίας, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σε σχόλιο του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Το θέμα είναι βαθύτερο και βαθιά πολιτικό και δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Δείχνει το καθεστώς που επικρατεί στα Σώματα Ασφαλείας και τη διαπαιδαγώγηση των μελών τους, άρα αναδείχνει τις ευθύνες των κυβερνήσεων όλων των προηγούμενων χρόνων και της σημερινής της ΝΔ».

Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία δεκαετία παρατηρείται όξυνση των φαινομένων κρατικής βίας και καταστολής, κακομεταχείρισης και βασανισμών σε βάρος διαδηλωτών, αγωνιστών, αλλά και ανθρώπων που είτε θεωρούνται ύποπτοι, είτε έχουν ποινική ευθύνη. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η μετουσίωσή τους σε εθνικά - κρατικά διατάγματα, η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, η απαξίωση των αγωνιστικών ιδεών και αξιών και η συκοφάντηση αγωνιστών, το σύρσιμό τους σε δίκες για την πολιτική και αντιιμπεριαλιστική τους δράση, η ατιμωρησία της πιο βάρβαρης συμπεριφοράς από μεριάς κρατικού λειτουργού, όλα μαζί καλλιεργούν το έδαφος για τέτοια φαινόμενα.

Η αστυνομία δεν ήταν ποτέ απαλλαγμένη από τέτοια γεγονότα και επεισόδια, αντίθετα πάντα τέτοια ήταν ως μηχανισμός κρατικής καταστολής. Το κρίσιμο, κατά συνέπεια, δεν είναι η καταγγελία μόνο της όποιας - μίας - περίπτωσης, αλλά η διαπίστωση που προκύπτει από την ποσοτική συσσώρευση ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε ενίσχυση των κρατικών και μη κρατικών δυνάμεων καταστολής. Η καταστολή εντείνεται και ως προς αυτό δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι η καταστολή δεν αφορά μόνο το αστυνομικό μέρος, αλλά και την πλέον ισχυρή έκφραση του αστικού κράτους, το στρατό του. Ο λεγόμενος εθελοντικός, δηλαδή ο μισθοφορικός στρατός που συγκροτείται, ανεξάρτητα από το ότι σ' αυτόν καταφεύγουν και παιδιά του λαού, έχει ως κύρια αποστολή το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος. Για όποιον θέλει να βλέπει το δάσος και όχι μόνο το δέντρο, όλα αυτά μαζί είναι ένα φαινόμενο που ανταποκρίνεται σε μια πραγματικότητα που έχει χτες, σήμερα και αύριο.

Οταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε φέρει στη Βουλή το νομοσχέδιο για την ίδρυση του αρχηγείου της Αστυνομίας, το ΚΚΕ καταψήφισε, σημειώνοντας ότι δε στοχεύει στην αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος και την προστασία των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών, αλλά αντίθετα στοχεύει στην ενίσχυση του κατασταλτικού μηχανισμού.

Το 1984, η ενοποίηση χωροφυλακής - αστυνομίας απέδωσε 44.000 αστυνομικούς. Ανά 227 κατοίκους αντιστοιχούσε κι ένας αστυνόμος. Ποσοστό εξαιρετικά υψηλό ακόμα και για τα ήδη ανεπτυγμένα αστυνομικά κράτη της τότε Ευρώπης.

Το 2000, μέσα από αλλεπάλληλες προσλήψεις και συγκρότηση διαφόρων νέων υπηρεσιών αστυνόμευσης, οι αστυνομικοί είχαν ξεπεράσει τους 56.000! Και η αύξησή τους συνεχίζεται.

Κι όμως, όλο αυτό, δεν παύει να είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου.

Γιατί η βία και η καταστολή εκφράζονται πριν απ' όλα στη βάση της οικονομίας, στις σχέσεις παραγωγής. Το κράτος, αυτό το κράτος, έρχεται - υπάρχει για να εκφράσει αυτές τις σχέσεις, να τις υπερασπίσει. Αλλωστε, το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης την οποία έχουν επιβάλει κατά περίπτωση και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι και αυτή μια ακραία μορφή βίας, που στερεί το δικαίωμα από τον εργάτη να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Ή μήπως δε νιώθουν τη βία στο πετσί τους, οι εργάτες, όταν έχουν μόνιμα πάνω από τα κεφάλια τους την απειλή της απόλυσης στο χώρο που εργάζονται;

Κατά συνέπεια, η αγανάκτηση για τα φαινόμενα βίας και αυθαιρεσίας, ενώ έχει ηθική βάση, κινδυνεύει να καταπέσει στο αίτημα για μια επιχείρηση «καθαρά χέρια», όπου το αστικό κράτος θα βγαίνει λάδι και θα τιμωρούνται οι «επίορκοι», αν βεβαίως τιμωρούνται γιατί ούτε αυτό γίνεται. Την ώρα που κανείς δε μιλά για τον ίδιο τον όρκο. Οχι τον τυπικό, αλλά την ουσία του: που είναι η διαφύλαξη του νόμου και της τάξης, δηλαδή τις αδιατάρακτης ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Να θυμηθούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με τη σειρά εναλλαγής του δικομματισμού στην εξουσία, διέπρεψαν στην επιβολή κρατικής βίας και καταστολής, εφαρμόζοντας ακόμα και χουντικούς νόμους.