Εντάξει, ας μη φτάσουμε στις ...ακρότητες του Ομήρου, στη φιλία ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο, τους οποίους μνημονεύει από σπόντα η ταινία, και ας περιοριστούμε στα καθ' ημάς! Σε μια απλή, έστω, φιλία. Να μπορούμε, δηλαδή, σε κάποια ώρα ανάγκης, σε ακατάλληλη ώρα, αν το επιβάλλουν οι συνθήκες, τρεις το πρωί για παράδειγμα, να μη διστάσουμε να σηκώσουμε το τηλέφωνο. Και, βέβαια, να συναντήσουμε προθυμία!

Αν είμαστε ειλικρινείς, λίγοι, πολλοί λίγοι, ελάχιστοι από εμάς, από τους σύγχρονους ανθρώπους της πόλης, από τους αλλοτριωμένους καταναλωτές και ψηφοφόρους, μπορούμε να δηλώσουμε φωναχτά πως διαθέτουμε τέτοια πολυτέλεια! Και αυτό δεν είναι κωμωδία, είναι δράμα, είναι, στ' αλήθεια, τραγωδία!

Αυτό το πολύ σοβαρό θέμα, λοιπόν, βάζει η ταινία. Και το βάζει με αρκετά έξυπνο τρόπο. Δεν το κάνει μελό. Προσπαθεί να το κρατήσει στο επίπεδο της παρατήρησης. Ο θεατής, ανάλογα με τις εμπειρίες του και τις ελλείψεις του, είναι σίγουρο, θα βγάλει τα συμπεράσματά του. Βγαίνοντας από την αίθουσα θα κάνει τους απολογισμούς του.

Οσο δεν του έμπαινε το ερώτημα, δεν είχε πρόβλημα ο ήρωάς μας! Ηταν τόσο πολυάσχολη η ζωή του (ποιου δεν είναι;) που δεν το σκεφτόταν. Κάποια μέρα, όμως, περισσότερο από αστείο, χρειάστηκε να απαντήσει... Δυστυχώς, αποδείχτηκε πως δεν είχε φίλους. Ηταν απόλυτα μόνος! Πουθενά ο Πάτροκλος! Μόνος κατάμονος ο Αχιλλέας. Μόνος κατάμονος ο καθένας μας!

Και ωστόσο, όπως αποδείχτηκε, άλλωστε, και στην ταινία, τα πράγματα δεν είναι μη αναστρέψιμα! Ο άνθρωπος, σαν είδος, δεν έχασε ακόμα την ικανότητα να δημιουργεί φίλους, να συνάπτει φιλία. Τα συναισθήματά του δεν έχουν στεγνώσει. Φτάνει, βέβαια, να αλλάξει συμπεριφορά. Να πάψει να τρέχει πίσω από το χρήμα. Να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν έμπορος! Γίνεται, όμως, αυτό σε μια εμπορευματική κοινωνία; Σε μια καπιταλιστική κοινωνία; Οπου όλα μπαίνουν κάτω από τους νόμους της αγοράς; Οπου όλα μετρούνται με το χρήμα;

Οχι, βέβαια, δε γίνεται! Και εκεί είναι το δράμα. Γιατί η προϋπόθεση για να κρατηθεί ο άνθρωπος άνθρωπος είναι να υπάρχει, να ζει, μέσα σε ανθρώπινη κοινωνία. Σε ανθρώπινη κοινωνία, η οποία θα μαθαίνει στα μέλη της, θα εκπαιδεύει τα μέλη της να συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι! Και μια τέτοια κοινωνία, δυστυχώς, δεν υπάρχει. Πρέπει να τη φτιάξει ο ίδιος ο άνθρωπος, αν θέλει να είναι πραγματικός άνθρωπος! Και να έχει φίλους!..

Βέβαια, η ταινία δε βάζει τέτοια ζητήματα! Δε θέλει, φαίνεται, να «βαρύνει» το θέμα. Πού να μπλέκει, τώρα, σε πολιτικές αναλύσεις! Ωστόσο, για την τιμή των όπλων, κάνει κάποιες νύξεις, κυρίως λεκτικές. Κριτικάρει και αποδίδει ευθύνες στη γενική αγοραπωλησία, που διέπει την κοινωνία. Μαλώνει και καταγγέλλει τον ήρωα για τη συμπεριφορά του. Που είναι μέρος αυτού του συστήματος. Που έχει πάντα στο χέρι του ένα μπλοκ επιταγών και πιστεύει πως με αυτό θα τη βγάλει! Ομως, μέχρι εκεί... Τα υπόλοιπα, ας τα βρει μόνος του ο θεατής. Παρ' όλα αυτά!..

Ο Φρανσουά πρέπει μέσα σε δέκα μέρες να αποδείξει πως έχει ...κολλητό! Εναν, τουλάχιστον, φίλο. Από το αδιέξοδο τον βγάζει ένας άγνωστος, μέχρι τώρα, ταξιτζής. Ο οποίος, τυχαία, γίνεται κοινωνός στο δράμα του. Ανάμεσα στον Φρανσουά και στον ταξιτζή θα αναπτυχθεί αυτό που έλειπε. Η φιλία. Μια πραγματική φιλία. Και ο Φρανσουά θα γνωρίσει (ο ταξιτζής ξέρει από φιλίες, έστω και αν έχει προδοθεί) αυτό που δεν είχε γνωρίσει ποτέ μέχρι σήμερα. Τη χαρά να έχει φίλο. Τη χαρά να παίρνει και να δίνει. Τη χαρά να θυσιάζει. Τη χαρά να θυσιάζονται για εκείνον.

Μια, με τον τρόπο της, τρυφερή ταινία. Η οποία, δυστυχώς για την ίδια, αδικεί τον εαυτό της, που δεν έψαξε βαθύτερα, σφαιρικότερα το θέμα. Και η οποία, όμως, ακριβώς γιατί είναι σοβαρό το θέμα που εξετάζει, αλλά και για τις καλλιτεχνικές αρετές της, την ερμηνεία των ηθοποιών, τη λειτουργική φωτογραφία, τη σωστή επιλογή των χώρων, το «κλασικό» μοντάζ, που διευκολύνει την ανάγνωση, παρακολουθείται με αρκετό ενδιαφέρον. Και δεν είναι λίγες οι φορές που προσφέρει αληθινή και ανυπόκριτη συγκίνηση.

Παίζουν: Ντανιέλ Οτέιγ, Ντάνι Μπουν, Ζουλί Γκαγιά.