Δε θα πάψουμε να συστήνουμε ένα ιδιαίτερα πρωτοποριακό βιβλίο, που δεν έχει ξεπεραστεί αν και έχουν περάσει 20 χρόνια από την πρώτη του έκδοση. Είναι το μόνο βιβλίο που αναφέρεται στους Τσιγγάνους χωρίς καμιά διάθεση εξωραϊσμού, χωρίς μυθοποίηση, και μάλιστα σε μια δυναμική αντιπαράθεση με τη στάση των «λευκών» και της εξουσίας τους.

Είναι το βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα με τον μακρύ τίτλο «Ο κόσμος βαριέται να διαβάζει θλιβερές ιστορίες». Η αφήγηση της μικρής Τσιγγάνας, μας δίνει την ευκαιρία να μοιραστούμε στιγμές από τη ζωή τους, τους φόβους τους, τις επιθυμίες και τα παθήματά τους.

«Πάνω που τέλειωνε η μπάμπα το παραμύθι της, ακούστηκε το σφύριγμα: τρία σφυρίγματα κοφτά, προσοχή, κι ένα μακρόσυρτο, κίνδυνος.

Ενα παιδί, που είχε σκαρφαλώσει στα δέντρα να κλέψει αυγά από τα πουλιά, είδε αστυνομικό αυτοκίνητο να 'ρχεται κατά τα γύφτικα και ειδοποιούσε.

Εγινε το ανάστα. Αφήσαμε τις ξάπλες και πιάσαμε καθένας τη δουλειά του. Αργότερα σκεφτόμουνα πως δεν έπρεπε να φοβηθούμε. Σε τίποτα δεν είχαμε φταίξει. Μα εκείνη την πρώτη στιγμή, δεν καθίσαμε να το ψιλοκοσκινίσουμε. Αστυνομία έρχεται, είπαμε, μπλεξίματα θα 'χουμε».

Η απολαυστική διήγηση ωστόσο κάποια στιγμή διακόπτεται. Η πραγματικότητα αναλαμβάνει να γράψει τη συνέχεια. Και το τέλος.

«Ο βανδαλισμός (από τους «λευκούς», σ.σ.) του τσιγγάνικου σχολείου δεν απασχόλησε κανέναν. Αλλωστε, την ημέρα εκείνη, στην πόλη μας συνέβησαν μερικά γεγονότα πραγματικά σημαντικά: Αφίχθη ο συμπολίτης υφυπουργός, η ποδοσφαιρική μας ομάδα νίκησε σε φιλικό αγώνα την αντίστοιχη ομάδα της Κατερίνης και το φιλανθρωπικό μας σωματείο διοργάνωσε τσάι κουμκάν. Τα έσοδα υπέρ των απόρων κορασίδων.

Το ίδιο βράδυ παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση για τ' ανθρώπινα δικαιώματα».