Η ταινία «Το Πράσινο Μίλι» του σκηνοθέτη Φρανκ Ντάραμποντ (πρωταγωνιστούν οι Τομ Χανκς και Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν) μεταφέρει στον κινηματογράφο το ομώνυμο βιβλίο του μεγαλύτερου σύγχρονου συγγραφέα τρόμου και φαντασίας των ΗΠΑ, του Στίβεν Κινγκ. Στις ιστορίες του Στίβεν Κινγκ κυριαρχεί, γενικά, ο έξω - φυσικός τρόμος, το «Κακό». Αυτό όμως δεν ανάγεται σε μεταφυσικά αίτια, αλλά στην ίδια τη δομή της αμερικανικής κοινωνίας. Στις βαθιές ταξικές ανισότητες, στην υπερβολική βία που ασκείται σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, στις αποστεωμένες νοοτροπίες των ανθρώπων, στην αποξένωση. Μ' ένα λόγο, στον ίδιο τον καπιταλισμό.

Το «Πράσινο Μίλι» διαδραματίζεται σε μία φυλακή του αμερικάνικου νότου, στη ζοφερή κοινωνικά και οικονομικά δεκαετία του '30, μέσα στις συνθήκες του μεγάλου «κραχ». Στην πτέρυγα των θανατοποινιτών (όπου ο διάδρομος που οδηγεί στην ηλεκτρική καρέκλα είναι βαμμένος πράσινος και φύλακες και κρατούμενοι τον ονομάζουν «Πράσινο Μίλι») οδηγείται ένας «ιδιαίτερος» κρατούμενος: Ενας γιγαντόσωμος μαύρος, κατηγορούμενος για το βιασμό και το φόνο δύο μικρών κοριτσιών. Στην πορεία, αποκαλύπτεται ότι ο άνθρωπος αυτός (απαίδευτος και όχι ιδιαίτερα έξυπνος) έχει θεραπευτικές ιδιότητες στα χέρια, τις οποίες αξιοποιούν (οργανώνοντας παράνομα την έξοδό του από τη φυλακή) οι φύλακες της πτέρυγας για να θεραπεύσουν τη γυναίκα του διευθυντή, που πάσχει από βαρύτατη μορφή όγκου στον εγκέφαλο. Αποκαλύπτεται όμως και κάτι άλλο, πολύ πιο ουσιαστικό. Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι ένοχος για το φόνο των δύο κοριτσιών. Αντίθετα, είναι ένας αγαθός άνθρωπος, πλάνητας και πένης, ένας Γιάννης Αγιάννης του αμερικάνικου νότου, που κουβαλάει επάνω του τη σφραγίδα της φυλής και της τάξης του. Το έγκλημα έχει διαπραχτεί από ένα νεαρό λευκό...

Ωστόσο, και μετά από αυτή την αποκάλυψη, οι φύλακες (εργάτες και αγρότες, ξεπεσμένοι από την τάξη τους, εξαιτίας του «κραχ», που, λόγω των ασφυκτικών κοινωνικών συνθηκών μπορούν να ασκήσουν αποκλειστικά και μόνο το επάγγελμα του δημίου) δεν τολμούν να φανερώσουν την αλήθεια και να σώσουν το θανατοποινίτη. Ο Τζον Κόφι («όπως ο καφές, αλλά δε γράφεται το ίδιο») εκτελείται στην ηλεκτρική καρέκλα, προοικονομία και συμπύκνωση, όλων των αθώων, αλλά και όλων των αγωνιστών που πήραν κατά καιρούς τον ίδιο δρόμο, στη φωλιά του ιμπεριαλιστικού τέρατος...

Η ταινία, χωρίς να είναι αριστούργημα, είναι καλογυρισμένη και έντιμη. Μεταφέρει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του βιβλίου και κοσμείται από τις θαυμάσιες ερμηνείες των ηθοποιών. Το βιβλίο υπερτερεί κυρίως ως προς την ανάδειξη των κοινωνικών αιτίων, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι όλα όσα αφηγείται συντελούνται στις συνθήκες του «Κραχ». Το «Πράσινο Μίλι» δεν είναι παρά ο καπιταλισμός, που νομοτελειακά οδηγεί την ανθρωπότητα στο θάνατο ή στην ηθική εξαχρείωση, καθιστώντας τον θύμα ή δήμιο. Η ταινία δε φτάνει τόσο βαθιά. Αναδεικνύει όμως περίφημα την ταξικότητα του σωφρονιστικού συστήματος και της θανατικής ποινής, αποδεικνύοντας ότι και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, στο χώρο των διανοουμένων, υπάρχουν έντιμες και σκεπτόμενες φωνές, που, αν μη τι άλλο, αμφισβητούν πολλές από τις επιλογές του συστήματος.