Η άλλη νεολαία εξαφανίστηκε σε ευκαιρίες του καλοκαιριού, σε κάποια πιτσαρία, μαθητευόμενη σε ξενοδοχεία, άνθρωποι για όλες τις δουλιές στα θέρετρα, παρέα με Πακιστανούς στα γκαράζ, μια νεολαία θερινής χαρτζιλικοβίωτη. Ενα τμήμα της, απελπισμένοι πυροσβέστες του βιου τους, στις στάνες και στα χωράφια, με κλάμα οργής για τη χαμένη σταφίδα, τις καρβουνιασμένες ελιές, τα μαύρα αμπέλια, το χρεωμένο τρακτέρ, τον εφιάλτη της τράπεζας, σύγχρονοι κολίγοι αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της προεξοφλημένης φτώχειας για δέκα, είκοσι ή και τριάντα χρόνια.

Η νεολαία αυτό το καλοκαίρι, μετά τα πεζοδρόμια για το άρθρο 16 και τους κουκουλοφόριους σπασμούς της περασμένης άνοιξης, αποκρύβεται επιμελώς ακόμα κι απ' τα ρεπορτάζ για τις πυρκαγιές κι αναφύεται μόνον ως νεκρός πιλότος πυροσβεστικού αεροπλάνου, ετών 26, ή επιβάτης πλοίου με πανάκριβο εισιτήριο πάνω σε παπάκι για ένα Σαββατοκύριακο ή μια βδομάδα το πολύ με δανεικά σ' ένα νησί.

Αυτός ο εμπρησμός των νιάτων είναι το απύθμενο χρέος των χρόνων που έρχονται και ο πραγματικός λόγος που καμιά καταστροφή σ' αυτή τη δύσμοιρη πατρίδα δε βαφτίζεται πια εθνική και κυρίως δε συνεγείρει ως τέτοια. Ολες οι ελπίδες μας στην ΚΝΕ απ' αυτό το φθινόπωρο...