Οι νομοθετικές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ είναι ενδεικτικές τού πώς αντιμετωπίζει την ανεργία και τους εκατοντάδες χιλιάδες που η πολιτική του δικομματισμού πετάει και διατηρεί εκτός παραγωγής. Η μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ έρχεται να προσφέρει το θεωρητικό άλλοθι για τις πολιτικές κατάρτισης και επιδότησης των εργοδοτών, συνδέοντάς τες άμεσα με τη στρατηγική της Λισαβόνας. Από το σχετικό κεφάλαιο, σταχυολογούμε τα παρακάτω:
Πρόκειται για την εκλεπτυσμένη εκδοχή μιας ξεκάθαρης προειδοποίησης προς τους εργαζόμενους να ξεχάσουν τη μόνιμη και σταθερή δουλιά με πλήρη δικαιώματα, προκειμένου να ενισχυθεί η «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας.
Είναι η γνωστή θέση του ΠΑΣΟΚ, οι βιομήχανοι να βάλουν κατευθείαν το δάχτυλο στο μέλι των κονδυλίων του ΟΑΕΔ (πρόκειται για λεφτά των ίδιων των εργαζομένων), προκειμένου να αποφευχθεί στο εξής οποιαδήποτε «διαρροή» χρήματος, που δε θα καταλήγει στην τσέπη τους.
Εδώ η αντίφαση είναι κραυγαλέα. Μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» χωρίς συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να υπάρξει. Το ΙΣΤΑΜΕ συστήνει προφανώς (και το ΠΑΣΟΚ έχει πανηγυρικά υιοθετήσει στο πρόγραμμά του) την επέκταση της επιδότησης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών από το κράτος, ή την «από την πίσω πόρτα» κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, όπως πρότεινε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλώντας το 2004 στο Λαύριο για την αντιμετώπιση δήθεν της ανεργίας των νέων.
Είναι γνωστό ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν βάλει στο στόχαστρο ακόμα και αυτό το πενιχρό επίδομα ανεργίας, το οποίο, με νόμο του ΠΑΣΟΚ (1545/85) που έθεσε σε εφαρμογή η σημερινή κυβέρνηση στα τέλη του περασμένου Μάη, κινδυνεύει να κοπεί αν ο άνεργος αρνηθεί για δεύτερη φορά οποιαδήποτε θέση απασχόλησης του προσφέρει ο ΟΑΕΔ. Στην αποτελεσματικότερη εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας στοχεύουν και οι συστάσεις του ΙΣΤΑΜΕ.