Εκεί μπροστά στα μάτια των χιλιάδων διαδηλωτών, στήθηκε η αγχόνη στην οποία οδηγούνται βασικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Παρουσιάστηκε ένα δρώμενο που λίγο απέχει να γίνει πραγματικότητα αν σύσσωμος ο λαός δεν ορθώσει το ανάστημά του στους εμπνευστές και εκτελεστές του σχεδιαζόμενου εγκλήματος.

Η επιγραφή δήλωνε με σαφήνεια:

«εκτέλεση βασικών δικαιωμάτων

Σχεδιασμός: G8, ΕΕ, ΔΝΤ.

Εκτέλεση: κυβέρνηση και CIA».

Μαυροντυμένοι άνδρες, έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπα με μαύρες κουκούλες, δένουν τις κρεμάλες στο μεταλλικό υποστύλωμα. Η μουσική υπόκρουση ανεβάζει την ένταση, φτάνει στα ύψη την αγωνία. Οι σύγχρονοι δήμιοι οδηγούν στην κρεμάλα την Παιδεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, το 8ωρο, την Υγεία.

Και μετά το δράμα, ακολουθεί ο ύμνος στη δύναμη του λαού να ανατρέψει το έγκλημα. Ο ηθοποιός Θ. Παπαδημητρίου απαγγέλλει το ποίημα του Μπέρτλοντ Μπρεχτ, του μεγάλου ποιητή της εργατικής τάξης που έχει τίτλο «το τραγούδι της σούπας».

«Οταν για να 'βρεις δεν υπάρχει πια καμιά δουλιά,

πρέπει να αντισταθείς,

πρέπει ολάκερο το κράτος τα πάνω κάτω ανάποδα να φέρεις

μέχρι να γίνεις ο ίδιος του εαυτού σου εργοδότης.

Και τότε πάντα διαθέσιμη δουλιά για σένα θα 'χει.

Οταν για την αδυναμία σας σας περιγελούν

δεν επιτρέπεται καιρό να χάνετε άλλο.

Πρέπει έτσι να φροντίσετε που όλοι,

όσοι αδύνατοι είναι να βαδίσουνε μαζί.

Τότε μεγάλη δύναμη πια θα 'στε.

Να σας περιγελάει τότε δε θα τολμάει κανένας».