Η καλλιέργεια του εδάφους για την ένταση της αντιασφαλιστικής επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη ξεκινάει πολύ πίσω στο χρόνο. Στην πραγματικότητα, το κεφάλαιο και τα κόμματά του δεν έπαψαν ποτέ να κινδυνολογούν για τη βιωσιμότητα δήθεν των ασφαλιστικών ταμείων και την ανάγκη της δημοσιονομικής σταθερότητας, που υπονομεύεται από τη χρηματοδότησή τους. Αλλεπάλληλες «μελέτες» των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΕΕ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ) κάνουν λόγο για ραγδαία γήρανση του πληθυσμού στα κράτη - μέλη της ΕΕ, η οποία - όπως ισχυρίζονται - αποτελεί βόμβα στα θεμέλια των Ταμείων.

Ολη αυτή η «επιχειρηματολογία» παραμένει ίδια και απαράλλαχτη την τελευταία τουλάχιστον δεκαπενταετία. Αυτό που διαφοροποιείται είναι η ένταση με την οποία κάθε φορά προβάλλεται. Στις παραμονές σαρρωτικών μεταρρυθμίσεων, άσχετα με το ποια κυβέρνηση κρατάει τα σκήπτρα, η προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων εντείνεται. Το ίδιο έγινε και την περίοδο '90 - '92, το ίδιο και το 2001 - 2002, το ίδιο γίνεται και σήμερα, με ιδιαίτερη, μάλιστα, ένταση την τελευταία διετία.

Τα κυρίαρχα επιχειρήματα στη βάση των οποίων γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθεί και να νομιμοποιηθεί η νέα αντιασφαλιστική επίθεση, αποτελούν πρόκληση για τους εργαζόμενους. Και στην πρόκληση αυτή συμμέτοχοι είναι και όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν τον πυρήνα αυτής της επιχειρηματολογίας, χωρίς να αμφισβητούν τη στρατηγική των μεθοδευόμενων αλλαγών. Αυτό κάνουν τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Ορισμένα από τα επιχειρήματα που προβάλλονται τις τελευταίες μέρες από την πλευρά της κυβέρνησης και όσων έχουν αναλάβει να διεκπεραιώσουν την προπαγάνδα της είναι τα εξής:

-- Λένε ότι στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης υπάρχουν στρεβλώσεις και αδικίες που πρέπει να διορθωθούν.

Πράγματι, στο Ασφαλιστικό υπάρχουν και «στρεβλώσεις» και «αδικίες». Οχι όμως με τον τρόπο που τις εννοεί η κυβέρνηση. Η οποία σχεδιάζει την εξομοίωση προς τα κάτω των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, κύρια των νέων, με το πετσόκομμα κατακτήσεων που μέχρι σήμερα εξασφάλιζαν καλύτερους όρους ασφάλισης και συνταξιοδότησης για μερίδα των εργαζομένων, πάντα βέβαια με το αζημίωτο.

Τι θεωρεί στρέβλωση η κυβέρνηση; Το παράδειγμα του νόμου Σιούφα, τον οποίο κράτησε αυτούσιο το ΠΑΣΟΚ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, είναι χαρακτηριστικό. Για την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη, «στρέβλωση» ήταν οι γυναίκες να συνταξιοδοτούνται μια πενταετία νωρίτερα. Γι' αυτό και εξομοίωσε προς τα πάνω, στα 65 χρόνια, τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες που μπήκαν στην παραγωγή μετά το 1993. Οι φυσικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες της γυναίκας ήταν «στρέβλωση» στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, την οποία η τότε κυβέρνηση φρόντισε να διορθώσει.

Τόσο η σημερινή, όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν εκλαμβάνουν σαν αδικία και σαν στρέβλωση το γεγονός, για παράδειγμα, ότι ένας στους δύο συνταξιούχους, μετά από 30 και 40 χρόνια δουλιάς καλείται να επιβιώσει με λιγότερα από 500 ευρώ. Δε θεωρούν άδικο το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι πληρώνουν μέχρι δεκάρας τις ασφαλιστικές τους εισφορές, την ίδια ώρα που οι εργοδότες απολαμβάνουν αλλεπάλληλες χαριστικές ρυθμίσεις των χρεών τους προς το ΙΚΑ και τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία.

-- Λένε ότι τα Ταμεία είναι πολλά (περίπου 150 καταγράφει στις συνεντεύξεις του ο Ν. Αναλυτής), δημιουργώντας μια χαώδη κατάσταση που πρέπει να διορθωθεί. Ολα αυτά πρέπει να ενοποιηθούν και να γίνουν τρία - τέσσερα Ταμεία.

Η σημερινή και η προηγούμενη κυβέρνηση προσπαθούν να παρουσιάσουν το πρόβλημα του Ασφαλιστικού σαν ένα οργανωτικής φύσης πρόβλημα. Κρύβουν ότι πίσω από την ενοποίηση κύριων, επικουρικών και ειδικών Ταμείων βρίσκεται η μεθόδευση να εξισωθούν προς τα κάτω τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση Αλογοσκούφη την περασμένη Πέμπτη, ότι το μέλλον όλων των μισθωτών είναι στο ΙΚΑ. Δηλαδή, να παίρνουν όλοι σύνταξη στα 65 χρόνια τουλάχιστον (και «εθελοντικά» στα 67 σύμφωνα με το νόμο Ρέππα), με μειωμένες μάλιστα συντάξεις - πείνας. Οπως ακριβώς έγινε με τους τραπεζοϋπαλλήλους, η ένταξη των οποίων στο ΙΚΑ σήμανε την αύξηση των ορίων από 7 έως 15 χρόνια και μείωση των συντάξεων μέχρι και 20 ποσοστιαίες μονάδες.

Μακροπρόθεσμος στόχος είναι να προχωρήσει ταχύτερα η μετάβαση στο σύστημα των τριών πυλώνων, με κυρίαρχο αυτόν της ιδιωτικής - ανταποδοτικής ασφάλισης, στα πλαίσια ενός κεφαλαιοποιητικού συστήματος, όπου μόνο όποιος πληρώνει θα έχει σύνταξη και παροχές Υγείας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο νόμος Ρέππα, μαζί με την ενοποίηση των ειδικών Ταμείων και την ένταξή τους στο ΙΚΑ και στο ΙΚΑ ΤΕΑΜ προέβλεπε και την ίδρυση των λεγόμενων Επαγγελματικών Ταμείων, που λειτουργούν σε ανταποδοτική βάση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης ότι μαζί με τη συζήτηση για τη νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση άνοιξε και η κουβέντα για την καθιέρωση της εθνικής σύνταξης, η οποία δε θα είναι τίποτε άλλο παρά η κατώτερη σημερινή σύνταξη (τη δίνει ο ΟΑΕΕ) συν το ΕΚΑΣ. Αυτό θα είναι στο μέλλον και το μοναδικό μερίδιο της «δημόσιας» Κοινωνικής Ασφάλισης στη διαμόρφωση της σύνταξης.

-- Λένε ότι το ζήτημα του Ασφαλιστικού είναι «εθνικό» ζήτημα και η επίλυσή του απαιτεί «διάλογο» και «συναίνεση».

Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ζήτημα ταξικό. Και σαν τέτοιο αποτελεί πεδίο σύγκρουσης και όχι συνεννόησης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του. Οπως δεν είναι «εθνική υπόθεση» η «ανταγωνιστικότητα» και η κερδοφορία του κεφαλαίου, έτσι ακριβώς δεν μπορεί να είναι «εθνική υπόθεση» και οι παράγοντες που την καθορίζουν.

Και στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, όπως και σε κάθε άλλο ζήτημα που καθορίζει τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, εργαζόμενοι και εργοδότες έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα. Το κεφάλαιο αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση σαν «κόστος» από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί για να αυξήσει την κερδοφορία του. Για τον εργαζόμενο, η Κοινωνική Ασφάλιση είναι το ελάχιστο και αναγκαίο αγαθό που μπορεί και πρέπει να του επιστραφεί από τον πλούτο που παράγει, καθώς μάλιστα είναι αυτός που πληρώνει διπλά και τρίδιπλα για την Υγεία και τη σύνταξή του.

Κι όχι μόνο αυτό. Με βάση το σημερινό επίπεδο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, με βάση τον παραγόμενο πλούτο και την κερδοφορία του κεφαλαίου, το ζήτημα από την πλευρά των εργαζομένων δεν τίθεται μόνο από την αμυντική σκοπιά της ενίσχυσης του δημόσιου και καθολικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Αλλά από τη σκοπιά της αντιστοίχισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων με τις σύγχρονες ανάγκες. Με αίτημα τη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες, με μια πενταετία λιγότερη για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα. Την αύξηση των συντάξεων, με κατώτερη σύνταξη στα 1.120 ευρώ. Τη μείωση των εισφορών των εργαζομένων, την κατάργηση των εισφορών για τον κλάδο Υγείας κ.ά.

Μ' αυτά τα αιτήματα, το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, θα πρωτοστατήσουν το επόμενο διάστημα στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, απορρίπτοντας κάθε «κοινωνικό διάλογο» μέσα από τον οποίο θα επιχειρηθεί η νομιμοποίηση των ανατροπών. Γιατί, μπροστά στην εξελισσόμενη επίθεση, κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη δεν κρίνεται από τα «παχιά λόγια» και την κριτική που ενδεχόμενα να ασκεί σε επιμέρους και δευτερεύουσες πλευρές των προωθούμενων αλλαγών. Κρίνεται από τη θέση που παίρνει απέναντι στο κυρίαρχο ζήτημα, όπως αυτό εκφράζεται και στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης: Με τους εργάτες και τις πραγματικές τους ανάγκες ή με το κεφάλαιο και την ανταγωνιστικότητά του; Μέση λύση δεν υπάρχει.