Ο ελληνικός λαός γίνεται μάρτυρας μιας σύγκρουσης προσώπων και ομάδων χωρίς ριζικά διαφορετικές ιδεολογικές, προγραμματικές και πολιτικές διαφορές που ερίζουν απροκάλυπτα για τις καρέκλες, τα γραφεία και την ηγεσία. Θυελλώδεις συνεδριάσεις, με τελευταία αυτή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που οδήγησε τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα κοντά στη ρήξη, έντονοι φραστικοί διαπληκτισμοί, υπόγειες διεργασίες, αντιπαραθέσεις για την ημερομηνία της εκλογής νέου προέδρου, νέες υποψηφιότητες για τη θέση του «αρχηγού». Στη μάχη παίρνουν μέρος και τα συγκροτήματα του Τύπου που επιχειρούν με ευθεία παρέμβαση να δώσουν το χρίσμα σ' όποιον θεωρούν πιο «ικανό», για να αντιπαρατεθεί στον Κ. Καραμανλή και να φέρει το ΠΑΣΟΚ ξανά στην εξουσία.

Η ουσία, όμως, είναι ότι, ασχέτως εριζόντων προσώπων, το διακύβευμα αυτής της αντίστροφης μέτρησης δε σχετίζεται τόσο με τα γραφεία και τις καρέκλες, αλλά με το πλέον σημαντικό στοιχείο για το σύστημα: Τη διατήρηση, πάση θυσία, και την ανάγκη ανανέωσης και ενίσχυσης του «σοσιαλδημοκρατικού κυματοθραύστη» της λαϊκής οργής, ώστε να δυναμώσει ο ρόλος του ως «δεξαμενής» που θα απορροφά τη δυσαρέσκεια της εργατικής τάξης και θα αποτρέπει τη χειραφέτησή της.

Για την άρχουσα τάξη, το ΠΑΣΟΚ είτε ενωμένο είτε όχι, είτε με «τάσεις» στο εσωτερικού του είτε όχι, είτε με τον Γ. Παπανδρέου, είτε με τον Ε. Βενιζέλο, είτε με τον Κ. Σκανδαλίδη, είτε με όποιον άλλο, πρέπει, ως πολιτικός χώρος που καταλαμβάνει το ίδιο και οι άμεσοι ή έμμεσοι «συνοδοιπόροι» του, να κρατηθούν «όρθιοι» και να καταφέρουν να παραπλανήσουν: Να εξαπατήσουν τον εργαζόμενο, το νέο, τον εργάτη, το φοιτητή, το συνταξιούχο, τον νέο επιστήμονα, τον υπάλληλο ότι υπάρχει εντός του καπιταλισμού «άλλος δρόμος», ότι υπάρχει η δυνατότητα βελτίωσης του καπιταλιστικού συστήματος, που ενίοτε μπορεί αυτό το σύστημα να έχει ταυτόχρονα και «ανθρώπινο πρόσωπο» και να θέτει την «αγορά στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι το αντίστροφο»! Αυτή την αυταπάτη, που σπέρνει διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ τη χρησιμοποίησε και προεκλογικά, τα αποτελέσματα όμως των εθνικών εκλογών απέδειξαν ότι έχει αρχίσει να «τρεκλίζει» στη συνείδηση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού λαϊκών συνειδήσεων.

Τα αδιέξοδα του ΠΑΣΟΚ - που είναι και αδιέξοδα συνολικά της σοσιαλδημοκρατίας - πηγάζουν από την πλήρη ταύτισή του με τη ΝΔ στην εφαρμογή μιας πολιτικής που βρίσκεται απέναντι από τα λαϊκά συμφέροντα και στηρίζει την ενίσχυση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Η εκλογική ήττα, και μάλιστα με μείωση των ποσοστών του, που συνοδεύτηκε με απεγκλωβισμό τμήματος των λαϊκών στρωμάτων που μέχρι πρόσφατα το στήριζαν, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου κατευθύνθηκε προς το ΚΚΕ, έκρουσε τον «κώδωνα του κινδύνου» για την αστική τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές της.

Στη διαρκή προσπάθεια του συστήματος για εγκλωβισμό των εργατικών μαζών στο δικομματικό σύστημα εξουσίας, ο βασικός «κρίκος» της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Μπορεί να μην έχει εξαντλήσει τα όριά του, πρέπει όμως να ...«αναγεννηθεί» και να αποκτήσει «νέο περίβλημα». Σ' αυτήν την επιχείρηση συμμετέχει το «όλον» ΠΑΣΟΚ.

Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα της αντίστροφης μέτρησης: Να καταφέρει να καταλήξει σε ένα νέο βελτιωμένο προσωπείο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι υποψήφιοι διεκδικητές της προεδρικής καρέκλας και οι «πόλοι» στο εσωτερικό του μιλούν για ...«αριστερή στροφή». Υπογραμμίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να «επανασυνδεθεί» με τα λαϊκά στρώματα και την «παραδοσιακή κοινωνική του βάση» και παρουσιάζουν «κεντροαριστερές προτάσεις» που, όπως ισχυρίζονται, αποτελούν πρόταση «διεξόδου για τα φτωχά λαϊκά στρώματα» και την «αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων».

Επαναφέρουν ένα ρεπερτόριο εξαπάτησης και χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ στα πρώτα πολιτικά του βήματα και πάλι με το ...«λεξιλόγιο της αριστεράς». Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μιλούν για «κοινωνικό κράτος» και «δίκαιη κοινωνία», φροντίζοντας όμως επιμελώς να αφήσουν έξω απ' αυτά την ταξική εκμετάλλευση. Κοροϊδεύουν το λαό, υποστηρίζοντας ότι μπορούν να συνυπάρξουν η αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων και η «δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος», όταν γνωρίζουν ότι η πολιτική που υπηρετούν στηρίζεται στην ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των πολυεθνικών ομίλων, δηλαδή πάνω στην παραπέρα εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Οποιον «μανδύα» και αν φορέσει το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συγκαλύψει το χαρακτήρα και τις δεσμεύσεις που έχουν τα στελέχη του απέναντι στην τάξη που υπηρετούν, την αστική, στις ευρωενωσιακές αποφάσεις και τις ιμπεριαλιστικές επιταγές. Πίσω, λοιπόν, από την πλειοδοσία της ...«αριστεροφροσύνης», οι «ηγήτορες» του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν κρύψουν ότι θα συνεχίσουν την προώθηση της ίδιας αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής. Τόσο ο Γ. Παπανδρέου, όσο και ο Ευάγ. Βενιζέλος το ξεκαθάρισαν, ο Κ. Σκανδαλίδης αναμένεται να το κάνει τις επόμενες μέρες: Πυξίδα στη «νέα πορεία» του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για την αντιπολιτευτική του τακτική θα είναι το αντιδραστικό του πρόγραμμα που προτείνει την επίσπευση των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη συνέχιση της λιτότητας, την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας. Συγκεκριμένα:

-- Στην ομιλία του στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Παπανδρέου τόνισε: «Την κυβέρνηση της ΝΔ, θα την κρίνουμε με βάση τις θέσεις μας». Κριτήριο, πρόσθεσε ο ίδιος, «θα είναι η πολιτική μας πλατφόρμα, το Πρόγραμμά μας».

-- Σε συνέντευξή του, στην «Ελευθεροτυπία» την προηγούμενη Κυριακή, ο Ευάγ. Βενιζέλος σημείωσε: «Διεκδικώ τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο όνομα των ιδεών, των πεποιθήσεων, των αξιών και των προγραμματικών προτάσεων του ΠΑΣΟΚ», και υπογράμμισε: «Είμαι ο εισηγητής των προωθημένων θέσεων του ΠΑΣΟΚ για το άρθρο 16, την Υγεία, το Ασφαλιστικό, το εγγυημένο επίπεδο της αξιοπρεπούς διαβίωσης, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τους συμβασιούχους, την αντιμετώπιση των θυμάτων της αποβιομηχάνισης»...

Αυτές τις μέρες στη Βουλή, στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, θα αποκαλυφθεί ακριβώς αυτή η προσήλωση των «ηγετών» του ΠΑΣΟΚ και των ομάδων τους στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Θα ...κρίνουν τη ΝΔ για τους κυβερνητικούς της χειρισμούς, θα τσακώνονται για το ποιος μπορεί να «μειώσει» για μισή ή μια μονάδα το ΦΠΑ, ποιος έχει το καλύτερο «μοντέλο ανάπτυξης» της χώρας. Την ίδια στιγμή όμως θα υπερθεματίζουν για την:

• Αμεση εφαρμογή του νόμου Ρέππα (3029/02) που περιέχει τη δυνατότητα για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια και μείωση των συντάξιμων αποδοχών.
• Την «παράταση του ασφαλιστικού βίου» και την «εξυγίανση» του κανονισμού Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων.
• Την επέκταση της μερικής απασχόλησης με τις νέες μορφές της «εθελοντικής και κοινωνικής εργασίας».
• Την παροχή κινήτρων στο μεγάλο κεφάλαιο, με νέες επιδοτήσεις και την απαλλαγή του από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών.
• Την «αυτοτέλεια» και «αυτοδιαχείριση» των ΑΕΙ και των Νοσοκομειακών Ιδρυμάτων, προκειμένου να ανοίξει ο χώρος για διείσδυση των επιχειρηματιών μέσα σ' αυτά.

Σε μια εποχή που ο καπιταλισμός αξιώνει να εφαρμοστούν χωρίς παρεκκλίσεις οι πολιτικές που ευνοούν τη ραγδαία ανάπτυξη των κερδών, ο νέος «αρχηγός» μετά την κρίση, όποιο προσωπείο και αν φορέσει θα βαδίσει στα βήματα του προκατόχου του, συμπολιτευόμενος επί της ουσίας σήμερα τη ΝΔ και διεκδικώντας αύριο - ως εναλλακτικός διαχειριστής - την εξουσία για να συνεχίσει να παραδίδει τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι στη χέρια μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών.