Προχτές, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, ανέφερε ότι «προχωρά ο διάλογος με ΚΕΔΚΕ και ΕΝΑΕ για τη μεταρρύθμιση στη Διοικητική Δομή της χώρας μας, έτσι ώστε να δημιουργηθούν ισχυρότερες και αποτελεσματικότερες αυτοδιοικητικές μονάδες».

Το ζήτημα είναι να αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης με τις οποίες συμφωνεί απόλυτα το ΠΑΣΟΚ, όπως επίσης και οι εκπρόσωποι του ΣΥΝ στα συλλογικά όργανα της Αυτοδιοίκησης. Να αποκαλυφθεί δηλαδή τι ακριβώς σημαίνει «ισχυρότερες και αποτελεσματικότερες αυτοδιοικητικές μονάδες».

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ένας μηχανισμός του αστικού κράτους που υλοποιεί την αντιλαϊκή πολιτική. Αυτό που επιδιώκουν με τον Καποδίστρια Β΄ είναι η δημιουργία ενός ακόμα πιο αποτελεσματικού ταξικού μηχανισμού προς όφελος του κεφαλαίου.

Ο νέος διοικητικός χάρτης της χώρας, θα είναι τέτοιος που με επιτελικό ρόλο στο κράτος και πέρασμα ολοένα και περισσότερων αρμοδιοτήτων στην Αυτοδιοίκηση, θα γίνει πιο αποτελεσματικός μοχλός για τη δράση του κεφαλαίου σε διάφορους τομείς της οικονομίας. Ενώ με τη λεγόμενη αποκέντρωση θα διασπάσουν τελικά τον ενιαίο χαρακτήρα σημαντικών κοινωνικών τομέων όπως Υγεία, Πρόνοια και Παιδεία και θα διευκολύνουν έτσι το πέρασμά τους στα χέρια των επιχειρηματιών. Το κόστος που θα φορτωθεί στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα θα είναι δυσβάσταχτο.

Μεγαλύτεροι δήμοι και νομαρχίες σημαίνει μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό διοικητική διαίρεση της χώρας. Αυτή θα δώσει τη δυνατότητα ενίσχυσης της δράσης των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, τόσο με τα έργα υποδομής τα οποία θα τους παραχωρούν, όσο και με τομείς οικονομικής ανάπτυξης, όπως αγροτοτουρισμός, ενέργεια, εμπορευματικοί σταθμοί κλπ. Αλλωστε, λόγω αυτής της πληθυσμιακής συγκέντρωσης θα μεγαλώσει το αντικείμενο των μεγάλων δημοσίων έργων και θα αναλαμβάνουν την κατασκευή τους μόνο οι κολοσσοί του κλάδου.

Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μιλούν για λιγότερο κράτος και «αποκέντρωση». Μια «αποκέντρωση» που - αν και έννοια θετικά φορτισμένη - στην ουσία είναι συγκέντρωση για την καλύτερη εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων.

Ετσι, το ζήτημα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα μπροστά σ' αυτά τα σχέδια δεν είναι το με ποιον τρόπο θα γίνει η νέα Διοικητική Δομή της χώρας. Δηλαδή το πού θα είναι οι πρωτεύουσες των νέων δήμων. Ζήτημα άκρως αποπροσανατολιστικό που προβλήθηκε σκόπιμα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατά την υλοποίηση του πρώτου «Καποδίστρια» και ήταν αυτό που κυριάρχησε σε τοπικό επίπεδο (σ.σ. ακόμα και με κινητοποιήσεις και επικλήσεις των ιδιαίτερων τοπικών ιστορικών χαρακτηριστικών) για να κρύψει την πραγματικότητα.

Το κυρίαρχο για τους εργαζόμενους είναι να αντιπαλέψουν ενιαία το αντιλαϊκό περιεχόμενο της διοικητικής μεταρρύθμισης και να μην έρχονται σε αντιπαράθεση για ήσσονος σημασίας τοπικιστικά ζητήματα, όπως η έδρα του δήμου ή του νομού.

Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να καταλάβουμε πώς έχει το σχέδιό τους. Ηδη, έχουν θεσμοθετήσει την «Περιφέρεια» σαν εκπρόσωπο της κεντρικής διοίκησης στην Αυτοδιοίκηση και συνένωσαν δήμους με τον πρώτο «Καποδίστρια».

Παράλληλα, εκχώρησαν αρμοδιότητες στην ΤΑ. Με το πρόσχημα πως το κράτος «δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας», κάνουν το κράτος καλύτερο πλασιέ των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Υπονόμευσαν και υποβάθμισαν, για παράδειγμα, τη Δημόσια Υγεία και τη Δημόσια Παιδεία, και τώρα προτείνουν να περάσει στην Αυτοδιοίκηση, όπου ήδη έχουν διαμορφώσει το τοπίο επενδύσεων για τους επιχειρηματίες. Προτείνουν δηλαδή μια «πολυ-επίπεδη» διακυβέρνηση, με τη συμμετοχή και των δυνάμεων της αγοράς.

Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν μιλήσει για μείωση των περιφερειών, των νομαρχιών και των δήμων. Για πέντε περιφέρειες από τις 13 που είναι σήμερα, έχει μιλήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Για λιγότερες κάνει λόγο το ΠΑΣΟΚ. Επίσης με το λεγόμενο μητροπολιτικό Καποδίστρια, στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ γίνεται λόγος για 300-400 δήμους, ενώ στελέχη της ΝΔ έχουν πει πως δε χρειάζονται πάνω από 350-360 δήμοι. Και όλ' αυτά συνδέονται με την κατανομή των προγραμμάτων του Δ΄ ΚΠΣ, για επενδύσεις του κεφαλαίου.

Συγκεκριμένα, στο πρόγραμμά της η ΝΔ, πριν τις τελευταίες εθνικές εκλογές, εξηγεί πως «ο ρόλος του κράτους είναι επιτελικός, ρυθμιστικός και κατευθυντήριος». Και προσθέτει πως θέλει: «κυβέρνηση με λιγότερα υπουργεία και συλλογική λειτουργία. Αναδιοργάνωση του κυβερνητικού μηχανισμού, περιορισμό του αριθμού των υπουργείων και τον σαφή καθορισμό των αρμοδιοτήτων τους. (...) επιδιώκουμε κράτος ευέλικτο, λιγότερο δαπανηρό και ευέλικτο. (...) Και θα το πετύχουμε αυτό με την εφαρμογή ενός εκτεταμένου προγράμματος αποσυγκέντρωσης και αποκρατικοποίησης».

Από την πλευρά του το ΠΑΣΟΚ στο πρόγραμμά του αναφέρει:

«Διαμορφώνουμε μια απλή - ευδιάκριτη - αποκεντρωμένη δομή σε τρία επίπεδα με χαρακτηριστικά: Επιτελική κυβέρνηση με λιγότερα υπουργεία, με κύρια αποστολή την παραγωγή, την παρακολούθηση και την αξιολόγηση των δημόσιων πολιτικών, απαλλαγμένα από τοπικές και περιφερειακές λειτουργίες. Οι αποκλειστικές ευθύνες της κυβέρνησης διατηρούνται στα υπουργεία, που διαχειρίζονται αμιγώς εθνικές υποθέσεις (π.χ. εθνική άμυνα, ανασφάλεια, δημόσια οικονομικά, πολιτιστική κληρονομιά). Ολες οι άλλες δημόσιες λειτουργίες μεταφέρονται στα δύο επίπεδα αυτοδιοίκησης (περιφερειακής και τοπικής)».

Και συνεχίζει σε άλλο σημείο: «Στη σημερινή εποχή ό,τι χρειάζεται ο πολίτης (π.χ. Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Απασχόληση, Επενδύσεις, Πολιτισμό, Πολεοδομικό Σχεδιασμό, Αθλητισμό κλπ.) πρέπει να το βρίσκει στο Δήμο του. Επίσης θα προωθήσουμε παράλληλα την οικονομική αυτοτέλεια των Δήμων με την πρόβλεψη γενναίας φορολογικής αποκέντρωσης, που θα συνοδεύεται από ελεγκτικούς μηχανισμούς (διοικητικούς και κοινωνικούς) διαχείρισης του δημοτικού χρήματος».

Η οποιαδήποτε Διοικητική Δομή πρέπει να ενισχύει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να λειτουργεί προς όφελός τους και να μην εξυπηρετεί το κεφάλαιο. Το ζήτημα είναι ποιος κερδίζει από τις αλλαγές και ποιος χάνει. Η «ανάπτυξη» δε γίνεται με διοικητικές αλλαγές. Το θέμα είναι ποιος ελέγχει την αναπτυξιακή διαδικασία, ποιο είναι το αποτέλεσμά της και ποιος ωφελείται. Υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες της ανισόμετρης ανάπτυξης της περιφέρειας, όπως και για την ερήμωση της υπαίθρου. Εχει άμεση σχέση με την εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ και των κομμάτων που κυβερνούν.

Η ανάπτυξη προς όφελος του λαού δεν είναι θέμα Διοικητικής Δομής αλλά διαφορετικής πολιτικής κατεύθυνσης. Τις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού γενικότερα, μόνο ένα ενιαίο δημόσιο δωρεάν σύστημα στους τομείς κοινωνικού περιεχομένου - Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια - μπορεί να τις καλύπτει πλήρως. Ο σχεδιασμός μιας ανάπτυξης ανά τομέα και κλάδο, με κοινωνικά τα βασικά μέσα παραγωγής, και σύμφωνα με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, τις αναπτυξιακές δυνατότητες και προοπτικές προς όφελος των εργαζομένων, μπορεί να οδηγεί στη λαϊκή ευημερία.