Του Πάνου Μαραγκού από το ΕΘΝΟΣ

Σ' αυτό το πεδίο εμφανίζεται η ΝΔ να δηλώνει αθώα αθώα πως δε θα αλλάξει τίποτα, απλά θα εφαρμόσει τους ήδη υπάρχοντες νόμους. Πράγματι υπάρχει ακόμα ουρά για την πλήρη εφαρμογή των νόμων Σιούφα, πράγματι υπάρχει ακόμα ουρά για την πλήρη εφαρμογή του νόμου Ρέππα.

Από μόνα τους αυτά - η ανατροπή των νόμων Σιούφα - Ρέππα - συγκροτούν πεδίο αντίστασης, για το οποίο διάφοροι όψιμοι «αντιστασιακοί» (βλέπε ΓΣΕΕ και ΣΥΝ) δε λένε κουβέντα.

Εδώ, κρίσιμη είναι μια υπενθύμιση: Πότε πέρασαν οι νόμοι Σιούφα; Οταν όλοι μαζί (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝασπισμός) χειροκροτούσαν το χτύπημα που δέχτηκε το κομμουνιστικό κίνημα με την επικράτηση της αντεπανάστασης. Γιατί αποτράπηκε το σχέδιο Γιαννίτση; Γιατί οι κομμουνιστές, που, κόντρα στο ρεύμα, μετά τις ανατροπές έβαλαν γερές βάσεις για την ανασυγκρότηση του Κόμματος, διακήρυξαν έμπρακτα «μπορούμε να τους σταματήσουμε»! Οταν, στη θέση του διαλόγου για το τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι, το ταξικό εργατικό κίνημα έβαλε τα επιθετικά αιτήματα για σύνταξη στα 60 και 55. Τα αιτήματα για καθολική αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.

Τότε ακριβώς το ΠΑΣΟΚ έκανε την ντρίμπλα με το νόμο Ρέππα, ως δήθεν διόρθωση των νόμων Σιούφα. Την ίδια ντρίμπλα - «ενίσχυση της φιλοσοφίας του νόμου Ρέππα» - επιχειρεί σήμερα η ΝΔ. Κοινό εργαλείο, και στις δύο περιπτώσεις, ο «διάλογος».

Διά ταύτα: Η κεντροαριστερή ανησυχία για το «διάλογο» δηλώνει, απλά, τη συμφωνία με το περιεχόμενο των κυβερνητικών προτάσεων και την αγωνία της αστικής τάξης, μήπως αυτές απορριφτούν πριν καν αποκτήσουν νομιμοποίηση μέσα από το «διάλογο».

Κανένας αθώος σ' αυτήν την υπόθεση. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν θεό τους τον καπιταλισμό και την ανάγκη του κεφαλαίου να συγκεντρώνεται, διαδικασία η οποία, στη βάση της, περιέχει την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Η λύση του Ασφαλιστικού από τη σκοπιά της αστικής τάξης δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα πρόβλημα που αναζητεί τρόπο να αφαιρεθούν κι άλλοι πόροι - δικαιώματα από την εργατική τάξη, να προστεθεί κι άλλο χρήμα ως κεφάλαιο στον καπιταλιστικό κορβανά.

Απέναντι σ' αυτήν την προοπτική, η ηγεσία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ) σφυρίζει κλέφτικα, καθώς γνωρίζει ότι το κρίσιμο σήμερα δεν είναι μόνον η άρνηση συμμετοχής στο διάλογο, αλλά η επιθετική προβολή του αιτήματος να καταργηθούν οι νόμοι Σιούφα και Ρέππα.

Πρακτικά αυτό σημαίνει πως πέρα από τα τηλεοπτικά φληναφήματα περί «διαλόγου στις πλατείες», απαιτείται να απαντηθεί το ερώτημα: Ποιος είναι ο ικανός να οργανώσει την αντίσταση ενάντια στην εφαρμογή των νόμων που ισχύουν σήμερα και, κατά συνέπεια, ποια πρόταση εξουσίας προβάλλει για να εφαρμοστούν άλλοι νόμοι αύριο.

Αυτό, αναγκαστικά, οδηγεί στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ, στον τροφοδότη του εργατικού κινήματος, στο ΚΚΕ, η παραπέρα ενίσχυση του οποίου σήμερα αναδεικνύεται σε προϋπόθεση πρώτης γραμμής για να έχει γερά πόδια το κίνημα, σ' έναν αγώνα που πλέον δεν μπορεί παρά να οργανώνεται, διεξάγεται με όρους - προοπτική έως και το επίπεδο της εξουσίας.