Οι προτάσεις της «Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων», που παραδόθηκαν ήδη στην κυβέρνηση από τον Ν. Αναλυτή, είναι 14 καλοζυγισμένα χτυπήματα στην καρδιά της Κοινωνικής Ασφάλισης. Είναι νέτα - σκέτα οι απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, το μανιφέστο της ντόπιας πλουτοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η υιοθέτηση έστω και μερικών απ' αυτές θα οδηγήσει το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας σε ένα απέραντο πτωχοκομείο, όπου οι εργαζόμενοι θα προστρέχουν ως ζητιάνοι για μερικά ψίχουλα. Μια κατάσταση ακόμα χειρότερη από τη σημερινή, όπου μετά από 35 και 40 χρόνια δουλιάς οι μισοί από τους συνταξιούχους πασχίζουν να επιβιώσουν με λιγότερα από 500 ευρώ. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση έσπευσε ασμένως να τις εντάξει στα «στοιχεία που πρέπει να συνεκτιμηθούν», δείχνει όχι μόνο τις προθέσεις της, αλλά ότι όλη η ιστορία με την «Επιτροπή» ήταν ένα προμελετημένο και καλοστημένο κόλπο.

Οι 14 αυτές προτάσεις οδηγούν σε ριζική μείωση των συντάξεων κύριας και επικουρικής, αφού ζητείται να αλλάξει ο τρόπος υπολογισμού της σύνταξης και όσον αφορά στο συντάξιμο μισθό αλλά και στα ποσοστά αναπλήρωσης. Προδιαγράφουν αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης γιατί ευθέως συνδέονται με την αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής αλλά και μέτρα για τη λεγόμενη ενεργό γήρανση. Αμφισβητούν ευθέως και υπονομεύουν το δικαίωμα της «πρόωρης» συνταξιοδότησης (γυναίκες με ανήλικα παιδιά), το δικαίωμα της συνταξιοδότησης ακόμα και με μειωμένη σύνταξη.

Η στοχοποίηση από τον Ν. Αναλυτή των γυναικών που βγαίνουν στη σύνταξη στα 60 χρόνια (οι ασφαλισμένες προ του 1993), των δημόσιων υπαλλήλων που θεωρεί ότι «έχουν ευνοϊκότερες ρυθμίσεις», αλλά και των ανώτατων ορίων ηλικίας, τα οποία πρέπει να αυξηθούν - με την παγίδα των λεγόμενων κινήτρων -, μαρτυρά ότι οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας και η κυβέρνηση, αν δε βρουν αντίσταση, θα τα ισοπεδώσουν όλα. Στις επιδιώξεις τους βρίσκονται η ίδρυση των επαγγελματικών ταμείων - άρα ενίσχυση μιας μορφής ιδιωτικής ασφάλισης - καθώς και η μείωση των δαπανών Υγείας που θα οδηγήσει και σε νέα περικοπή ιατροφαρμακευτικών παροχών. Η αναθεώρηση των ΒΑΕ, η χειροτέρευση των όρων απονομής των αναπηρικών συντάξεων καθώς και η επανεξέταση των κοινωνικών πόρων προδιαγράφουν μαύρες μέρες για μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων και για συγκεκριμένα Ταμεία που εξαρτώνται από κοινωνικούς πόρους.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια χιονοστιβάδα ανατροπών που θα οδηγήσει όλους τους ασφαλισμένους, νέους και παλιότερους, σε γηρατειά χωρίς καμιά προστασία, με εισοδήματα στο όριο της φτώχειας. Αλλά και κάτω απ' αυτό.

Οι εισηγητές αυτών των μέτρων ισχυρίζονται ότι έτσι θα «λυθεί» και θα «σωθεί» το Ασφαλιστικό. Το μόνο όμως στόχο που έχουν είναι να «λύσουν τα χέρια» του μεγάλου κεφαλαίου, να φορτώσουν και νέα βάρη στους εργάτες και στα λαϊκά στρώματα. Να τους υποχρεώσουν να δουλεύουν μια ζωή μέχρι τα βαθιά γεράματα και αντί για σύνταξη να έχουν πενταροδεκάρες. Επιβουλεύονται τη ζωή και την υγεία όλων των εργαζομένων, μόνο και μόνο για να απαλλάξουν το μεγάλο κεφάλαιο, να ενισχύσουν την κερδοφορία του.

Επικαλούνται τη «βιωσιμότητα» του συστήματος και δεν τους καίγεται καρφί για το πώς θα επιβιώσουν το υπόλοιπο της ζωής τους εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι. Η «δημοσιονομική ισορροπία» που προβάλλουν είναι η ανισορροπία της «ελεύθερης αγοράς», του ανελέητου ανταγωνισμού, που καταλήγει σε μια κοινωνία της ζούγκλας και της αρπαχτής.

Οι περίφημες μελέτες που επικαλούνται είναι πέρα για πέρα κάλπικες. Οπως κάλπικο είναι και το ενδιαφέρον τους για το Ασφαλιστικό. Καθόλου δεν τους ενδιαφέρει η «βιωσιμότητα» του συστήματος που λένε. Αν αυτό τους ενδιέφερε τότε δε θα αναζητούσαν τη «λύση» ούτε στο να στερήσουν στη γυναίκα με ανήλικο να βγαίνει λίγα χρόνια νωρίτερα στη σύνταξη, ούτε να μειώσουν τις συντάξεις των 500 ευρώ.

Αυτό που πραγματικά σχεδιάζουν είναι άλλο ένα ριφιφί σε βάρος των Ταμείων και των ασφαλισμένων. Το ίδιο έκαναν την τριετία 1990-1993 με τη ΝΔ, το ίδιο επανέλαβαν και τη διετία 2001-2003 με το ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο και ακόμα χειρότερα σχεδιάζουν και τώρα.

Το Ασφαλιστικό ήταν πάντα και είναι ένα ζήτημα όχι οικονομικό, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν, αλλά ένα πρόβλημα βαθιά πολιτικό. Ηταν και είναι πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης. `Η οι εργάτες θα καταφέρουν να περιφρουρήσουν πρότερες κατακτήσεις και να διεκδικήσουν νέες ή οι βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες θα τους πατήσουν στο λαιμό, απαλλοτριώνοντας και το τελευταίο ευρώ που προσμένουν από τις συντάξεις τους. `Η τα λαϊκά στρώματα θα συγκρουστούν με την πλουτοκρατία και τα κόμματά της, ή θα φτάσουν να παρακαλάνε για ένα κουτί φάρμακα και ένα ράντζο στα νοσοκομεία τρίτης και τέταρτης κατηγορίας. Μέση λύση δεν υπάρχει.

Η κυβέρνηση - και με τις προτάσεις Αναλυτή - κήρυξε και με τον πιο επίσημο τρόπο τον πόλεμο στην εργατική τάξη, σε όλα τα λαϊκά στρώματα. Σ' αυτόν τον πόλεμο οι εργαζόμενοι πρέπει να πάνε αποφασισμένοι ότι θα παλέψουν και θα νικήσουν.