Δεν αιμορραγεί αυτή η οπή. Μοσχοβολάει ελπίδα. Βλέπεις ανθρώπους ως χτες βολεμένους ή ηθικά καταπτοημένους, που έκαναν το βήμα, το μεγάλο, και ψήφισαν ΚΚΕ, να αναζητούν τώρα, μόλις τρεις εβδομάδες μετά τις εκλογές, άλλη σκέψη, βαθύτατα πολιτική, για να διατυπώσουν ερωτήσεις και να απαιτήσουν απαντήσεις.

Είναι οι ίδιοι πολίτες, σύντροφοι, που χρόνια τώρα υπέφεραν και μοιρολογούσαν πως «τίποτα δεν αλλάζει», «τίποτα δεν μπορεί να γίνει». Κι αλλάζοντας οι ίδιοι την ψήφο τους τούς φαίνονται όλα, ως κι εκείνα τα ως χτες αυτονόητα, ολοκαίνουρια.

Είναι χιλιάδες. Είναι όλοι όσοι μας ψήφισαν κατανοώντας και περνώντας στην πράξη το κεντρικό προεκλογικό μας σύνθημα «ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ». Κάθε μέρα, συναντάω κάμποσους. Πέφτω πάνω τους. Πέφτουν πάνω μου. Κι ήμασταν πάντα δίπλα, αλλά χωρίς διαύλους επικοινωνίας.

Τις προάλλες, μετά από κάτι εξετάσεις, συναντάω 6-7 γιατρούς. Δυο ψηφοφόροι του Κόμματος, ένας «παλιός», ένας «νέος», δυο απροσδιόριστοι, ένας «παραδοσιακός» δεξιός, ένας - δυο πασόκοι κι ένας σιωπηλός. Ανοιξαν γρήγορα κι άμεσα κουβέντα πολιτική. Καλοπροαίρετη όσο κι αγωνιώδης, είχε αφορμή την εμφάνιση και το αποτέλεσμα του ΚΚΕ και συνάμα απαίτηση: Να συνεχιστεί η εμβάθυνση της νεοαναπτυσσόμενης πολιτικής συνείδησης. Να συγκροτηθούν συλλογικότητες, που να επιβάλλουν σύνθετες προσεγγίσεις των προβλημάτων. Σα να τέλειωσαν απότομα οι αφελείς του τύπου «πού πάμε». Αναδυόταν αμέσως το κοινό αίτημα να συζητηθεί «πού και πώς και με ποιους θέλουμε να πάμε. Τι κάνουμε τώρα;». Από το Σκοπιανό ως τα αντισυνταγματικά τέλη της κινητής τηλεφωνίας. Από το Ενεργειακό ως το ζητούμενο μιας ουσιαστικής δημόσιας Παιδείας, μέσα σε δέκα λεπτά, η ...παρέα αποφάσισε ότι κάποιος θ' ανοίξει το γραφείο του για να στεγαστούν οι αγωνίες. Αμεσα. «Να έρθει και το Κόμμα, το ΚΚΕ. Ν' ακούσουμε αυτά που δεν ξέρουμε. Πριν από τον προϋπολογισμό».

Υστερα στο γήπεδο, η ίδια κουβέντα. Στο πεζοδρόμιο. Με την αυτοπεποίθηση που γέννησε η τρύπα στο ...σύστημα! Οχι ζωής, αλλά σκέψης κι αντιμετώπισης των πραγμάτων των κοινών. Το δημόσιο αγαθό, το κοινωνικά συμφέρον, έγιναν έννοιες που ριζοσπαστικοποιούν παγιδευμένους σε μια τάξη εργαζόμενους, που δεν αισθάνονται, δεν είναι, δεν επιθυμούν να είναι αστοί και καθόλου κυρίαρχοι του εαυτού, του μέλλοντός τους.

Αυτή η αλλαγή από το «τι γίνεται» στο «τι κάνουμε» είναι η μεγάλη ευθύνη μας. Ελλοχεύουν κίνδυνοι πολλοί. Αλλά λιγότεροι από κείνη την κοπιώδη χαρά πως το χτύπημα στο αμόνι της Ιστορίας, τις μεγάλες ιδέες τις κάνει, από κάρβουνο, διαμαντοκόφτη. Κι όχι περιδέραιο... Σήμερα που γιορτάζει η ΚΝΕ, σύντροφοι, το μέλλον πάλλεται ίσαμε να βγάλει μουσική κι ο εχθρός σφαδάζει...