Η πορεία της αντιπαράθεσης μεταξύ των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερο, όσο πλησιάζει η μέρα για την εκλογή του νέου προέδρου στις 11 Νοέμβρη, και επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η εσωκομματική μάχη έχει μοναδικό «τρόπαιο» την προεδρική καρέκλα και την ανάδειξη του «ηγέτη» που αύριο θα έχει την ...«ικανότητα» και το ...«χάρισμα» να παραπλανήσει τα λαϊκά στρώματα, για να φέρει το ΠΑΣΟΚ στην αντιλαϊκή εξουσία. Τα «παιχνίδια» της άρχουσας τάξης, προκειμένου να διαμορφώνονται όροι εγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων στο μονόδρομό τους, είναι σημαντικό και συστατικό μέρος της δράσης των κομμάτων της. Οπως, επίσης, η έκφραση του ανταγωνισμού μεταξύ κάποιων τμημάτων της που τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους βρίσκουν έκφραση σε διαφορετικούς πόλους του πολιτικού συστήματος. Αλλά, κυρίως, η ανησυχία για τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος έτσι που να απορροφά τους κραδασμούς από την όξυνση της ταξικής πάλης λόγω αύξησης των κοινωνικών ανισοτήτων, και ιδιαίτερα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα μερικής αποδυνάμωσης του δικομματισμού, όλ' αυτά βρίσκουν την αντανάκλασή τους και στην ενδοΠΑΣΟΚική κρίση.

Η τελευταία συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη Πέμπτη, φανέρωσε ότι πίσω από τις προσωπικές αντιπαραθέσεις και τις «διαδικαστικές» ενστάσεις, ανάμεσα στα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ υπάρχει μια αδιαπραγμάτευτη συνιστώσα: Οτι ομόθυμα συμφωνούν για τη συνέχιση των αντιλαϊκών κατευθύνσεων του κόμματός τους στην προώθηση μιας πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Ολη την προηγούμενη βδομάδα, οι υποψήφιοι πρόεδροι και στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προχώρησαν στην παρουσίαση «ιδεολογικών διακηρύξεων», προβάλλοντας τη διάθεσή τους για «αριστερή» οι μεν και «κεντροαριστερή» οι δε στροφή του ΠΑΣΟΚ. Μοίρασαν υποσχέσεις για τη «νέα εποχή», τη «νέα διακυβέρνηση» και τη «δίκαιη κοινωνία» που οραματίζονται, αλλά οι ψευδεπίγραφες διακηρύξεις τους και οι παγίδες που προσπαθούν να στήσουν με δήθεν «ιδεολογικές στροφές» για να εγκλωβίσουν το λαό, σκόνταψαν πάνω στις πολιτικές τους δεσμεύσεις:

α) Στην ανάγκη επαναβεβαίωσης προς την άρχουσα τάξη ότι αποτελούν εγγυητή του εγκλωβισμού των λαϊκών μαζών.

β) Οτι από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα βάλουν «πλάτη» στην κυβέρνηση για την προώθηση των απαραίτητων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που θα διασφαλίσουν τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Η εσωκομματική κρίση δεν εμπόδισε το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη αντιλαϊκή επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση, με στόχο την παραπέρα ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, να δηλώσει «παρόν». Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απαντώντας στο σχετικό αίτημα της κυβέρνησης για συμμετοχή στον «κοινωνικό διάλογο» έσπευσε να καπαρώσει τη θέση του με τον εκπρόσωπό του Γ. Ραγκούση να σημειώνει: «Το ΠΑΣΟΚ έχει καταθέσει τις απόψεις του για το Ασφαλιστικό Σύστημα από το καλοκαίρι του 2005 και στη συνέχεια με το κυβερνητικό του πρόγραμμα. Είναι αυτονόητο ότι με αυτές τις θέσεις και τις προτάσεις θα προσέλθει και στις συνεδριάσεις των Διαρκών Κοινοβουλευτικών Επιτροπών, στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών του υποχρεώσεων, όπως εξάλλου πράττει παγίως».

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, στην εισηγητή του ομιλία στο Πολιτικό Συμβούλιο, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο αυτή τη θέση υπογράμμισε ότι «η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να ανοίξει το μέτωπο διότι τα πράγματα είναι δραματικά»!! Ο Γ. Παπανδρέου αποδεικνύοντας τη στρατηγική σύγκλιση του ΠΑΣΟΚ με τον έτερο πόλο του δικομματισμού ξεκαθάρισε ότι το κόμμα του θα συμμετέχει στο «διάλογο» με τις «θέσεις» του, που ταυτίζονται ακόμα και φραστικά με αυτές της ΝΔ.

Ο υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγ. Βενιζέλος, αποδεικνύοντας ότι όλα τα «σφυριά» χτυπάνε μαζί, έχει ζητήσει να ανοίξει το Ασφαλιστικό στη βάση του αντιασφαλιστικού «νόμου Ρέππα».

Από την πλευρά του, ο τρίτος υποψήφιος Κ. Σκανδαλίδης έχει υπογραμμίσει την... ανάγκη για...«επίλυση» του Ασφαλιστικού, ενώ ο «ουδέτερος» στην εσωκομματική αντιπαράθεση Μ. Χρυσοχοΐδης που κατέθεσε τις προτάσεις του για τη «φυσιογνωμία» του ΠΑΣΟΚ τόνισε ότι πρέπει «να αντιμετωπίσει εγκαίρως» και «τολμηρά» την «επερχόμενη ασφαλιστική κρίση» και να στηρίξει την προώθηση των «μεταρρυθμίσεων»!!

Το «όλον» ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, ομόφωνα τάσσεται υπέρ των ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση, όπως και στην «απόλυτη αυτονόμηση του ελληνικού πανεπιστημίου από τον κρατικό έλεγχο», ξεκαθαρίζοντας προς τους πολυεθνικούς ομίλους ότι θα σταθεί αρωγός στην εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και στην ανώτατη εκπαίδευση, στοχεύοντας στην παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Παιδείας. Η εισήγηση, εξάλλου, του Γ. Παπανδρέου στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου με την οποία... εγκαλούσε την κυβέρνηση «που προχώρησε σε πάγωμα της εφαρμογής του νόμου για τα ΑΕΙ», δε συνάντησε την παραμικρή αντίδραση.

Σήμερα, στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου, που ξεκίνησε από χτες, θα κορυφωθεί η σύγκρουση ανάμεσα στις αντιμαχόμενες φατρίες. Η αντιπαράθεση, όμως, είναι η άλλη όψη του νομίσματος της ομοφωνίας στη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Τα δύο στρατόπεδα θα βγάλουν «μαχαίρια» - όπως σημειώνουν και τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών σταθμών - αναζητώντας τα αίτια της εκλογικής ήττας. Η πλευρά Παπανδρέου θα κλιμακώσει τις επιθέσεις της κατά του κυβερνητικού παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ με ιδιαίτερη έμφαση στην περίοδο Σημίτη, ξεχνώντας προφανώς ότι όλοι αυτοί που σήμερα επιχειρούν να αποτινάξουν από πάνω τους τη Σημιτική περίοδο, διατέλεσαν υπουργοί των συγκεκριμένων κυβερνήσεων. Από την άλλη, οι υποστηριχτές του Βενιζέλου θα αποδίδουν την ήττα στην τριετία του Γ. Παπανδρέου και τους «λάθος χειρισμούς» του, ενώ οι υποστηρικτές του «τρίτου πόλου» θα πατούν και στις δύο βάρκες.

Η ουσία της ήττας του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην κρίση στρατηγικής που καταγράφηκε μέσα από τη λαϊκή αποδοκιμασία στις εθνικές εκλογές. Οι όποιες δημαγωγίες υπέρ του λαού εξαντλήθηκαν στη συνείδηση μεγάλων τμημάτων του που δεν αποδοκίμασαν απλά τις αντιλαϊκές πολιτικές που είτε ως κυβέρνηση είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση στήριξε το ΠΑΣΟΚ, αλλά έκαναν το βήμα να το εγκαταλείψουν. Οι μονομάχοι για την κατάληψη της ηγεσίας του θα επιχειρήσουν να θολώσουν τα νερά ανιχνεύοντας στρατηγική που θα εγκλωβίσει εκ νέου τα λαϊκά στρώματα, σπέρνοντας αυταπάτες ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει «σελίδα» με την εκλογή του νέου αρχηγού. Αυτό που οφείλουν να συνειδητοποιήσουν όσοι από τους εργαζόμενους το στήριξαν και σ' αυτές τις εκλογές, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αλλάξει τον ταξικό του χαρακτήρα, την πολιτική του στόχευση υπέρ του κεφαλαίου, αφού όποιος και αν βρεθεί στο «τιμόνι» της ηγεσίας θα συνεχίσει να είναι εκφραστής των συμφερόντων του.