Η ΝΔ, συνεπής στις δεσμεύσεις της απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, σπεύδει να υλοποιήσει όσα είχε προεκλογικά αναγγείλει σε σχέση με την Κοινωνική Ασφάλιση. Εφαρμόζει μέχρι κεραίας τη νομοθεσία που της κληροδότησε το ΠΑΣΟΚ, πηγαίνοντας την επίθεση ένα βήμα πιο πέρα.

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να βρει σημεία ουσιαστικής διαφωνίας και αντιπαράθεσης με τα όσα σχεδιάζει η κυβέρνηση. Η στρατηγική του, το πρόγραμμα, ακόμα και οι επιμέρους προτάσεις του, ταυτίζονται με αυτές της ΝΔ. Υπηρετούν τον ίδιο αφέντη, το κεφάλαιο και την κερδοφορία του. Σπεύδει μάλιστα να κάτσει στην καρέκλα του «κοινωνικού διαλόγου», ξέροντας καλά ότι περισσότερο από καθετί άλλο είναι αναγκαίο να διασωθεί η «κοινωνική συναίνεση» σαν το βασικό εργαλείο ενσωμάτωσης των λαϊκών αντιδράσεων.

Ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει γραμμή στρατηγικής αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο και την πολιτική του. Η δράση σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο δρα πυροσβεστικά. Βάζει φραγμούς στην αναγκαία ριζοσπαστικοποίηση, εγκλωβίζοντας συνειδήσεις στη λογική του «ρεαλιστικό είναι ό,τι είναι εφικτό για το κεφάλαιο». Σ' αυτή τη βάση διαμορφώνει τα αιτήματά του και χαράσσει την τακτική του. Γι' αυτό σε κάθε ευκαιρία αθωώνει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και στηρίζει τη συνδικαλιστική πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, καλλιεργώντας την αυταπάτη μιας καλύτερης διαχείρισης της βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής.

Ο λαϊκισμός του ΛΑ.Ο.Σ είναι διπλά επικίνδυνος. Στόχο έχει να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, να διευκολύνει το έργο της κυβέρνησης. Παρά τις όποιες δημαγωγικές αποχρώσεις, τα όσα προτείνει για το Ασφαλιστικό δεν ξεστρατίζουν ούτε στο ελάχιστο από τις βασικές κατευθύνσεις που χαράσσει η ΕΕ και υλοποιεί η ΝΔ σαν κυβέρνηση. Αυτό επιβεβαιώνει και η συμμετοχή του στον προσχηματικό «διάλογο» που στήνει η κυβέρνηση.

Αντίστοιχη είναι η στάση των εκπροσώπων όλων των παραπάνω στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλοβλέπουν το «διάλογο» για την Κοινωνική Ασφάλιση. Πολύ περισσότερο αναγνωρίζουν την «αναγκαιότητα» αυτού καθ' αυτού του «κοινωνικού διαλόγου» σαν εργαλείο ενσωμάτωσης των λαϊκών αντιδράσεων. Δεν αμφισβητούν το περιεχόμενο των αλλαγών, ούτε βέβαια την πολιτική που τις καθιστά επιβεβλημένες από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου. Χαιρέτισαν και συνέβαλαν στη διαμόρφωση του νόμου Ρέππα. Ολο το προηγούμενο διάστημα, δεν έκαναν το παραμικρό για να προετοιμάσουν τους εργαζόμενους μπροστά στη νέα επίθεση.

Ακόμα και τώρα, που τα χαρτιά όλων είναι ανοιχτά, προσπαθούν να καλλιεργήσουν συγχύσεις για το χαρακτήρα και το μέγεθος των ανατροπών. Αναδεικνύουν μονόπλευρα το ζήτημα της χρηματοδότησης των Ταμείων, αφήνοντας στο απυρόβλητο προωθούμενες αλλαγές που προβλέπονται από τον 3029/02, όπως το πετσόκομμα των ΒΑΕ και των αναπηρικών συντάξεων, την αντιδραστική ενοποίηση των Ταμείων, τη δήθεν «εθελοντική» παράταση του εργάσιμου βίου.