Του Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ

Ε, να που έρχεται ένας από τους θεωρητικούς τους σήμερα, 15 χρόνια μετά, να θυμίσει το - για μας - αυτονόητο: Οτι δεν μπορούν - δεν έχουν δικαίωμα, υπονοεί - να πετάξουν στα σκουπίδια τις υπογραφές τους. Οτι το Μάαστριχτ δεν είναι μόνο παιδί τους, αλλά και η αναγκαστική συνθήκη, εντός της οποίας είναι υποχρεωμένοι να κινούνται με όρους συνέπειας. Κι όλα τ' άλλα, τα περί κατοπινής επικράτησης των νεοφιλελεύθερων, είναι παραμύθια της Χαλιμάς.

Νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες είναι εξ αρχής μαζί. Οι υπογραφές που βάλανε τότε είναι νύχι - κρέας με τις πολιτικές που εφαρμόζουν και όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση και όταν ασκούν αντιπολίτευση. Λέει, μάλιστα, κάτι χειρότερο ο Ιωακειμίδης: Οτι οι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν καν να υπάρχουν χωρίς το Μάαστριχτ!

Με δεδομένο ότι τα πάντα είναι κατά πρώτο λόγο Οικονομία και μετά Πολιτική, με δεδομένο ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ δε σηματοδότησε τίποτα άλλο παρά την ποιοτική ανέλιξη της καπιταλιστικής ενοποίησης, από την παλιά ΕΟΚ και τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σε ένα πιο ισχυροποιημένο, δηλαδή, ιμπεριαλιστικό κέντρο, οι σημερινές εξελίξεις, η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη («χτες» το λέγαν «ευρωσύνταγμα»), που πανηγυρικά ενέκριναν στη Λισαβόνα, δεν μπορούν να καταγγέλλονται ως νεοφιλελεύθερη νίκη μόνο, γιατί πολύ απλά είναι και σοσιαλδημοκρατική επιτυχία, δηλαδή νίκη και των δύο πολιτικών κλάδων υποστήριξης της μίας και ενιαίας στρατηγικής υπέρ του κεφαλαίου.

Σ' αυτήν αντανακλάται η ανάγκη του κεφαλαίου να κάνει πιο ισχυρή τη Σιδερένια Φτέρνα του. Και σ' αυτήν την ισχυροποίηση έχουν συμβάλει συντονισμένα νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες (όχι μόνον οι σοσιαλιστές, αλλά και αυτοί, που, ως Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, καταγγέλλουν δήθεν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά από το καταστατικό τους δεσμεύονται να υπερασπίζουν την οικονομική βάση αυτών των πολιτικών, την ίδια την ΕΕ).

Κατά τ' άλλα: «Αποτίμηση της Ερευνας της Παγκόσμιας Τράπεζας 1998- 2005». Κρατήστε αυτόν τον τίτλο. Είναι μια έκθεση που περιέχει τις κριτικές ειδικών ερευνητών, οι οποίοι περνάνε από το μικροσκόπιο τις έρευνες της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η έκθεση δημοσιοποιήθηκε στις αρχές του 2007. Και αποκαλύπτει από τότε ότι η βασική παραδοχή, πάνω στην οποία στηρίζονται χρόνια τώρα όλες οι μελέτες για το Ασφαλιστικό, είναι μια χονδροειδής πολιτική θέση που προσπαθεί να στηριχτεί σε μαγειρεμένα στοιχεία. Οι ερευνητές μιλάνε καθαρά για «σχεδόν θρησκευτικό πόλεμο της τράπεζας υπέρ του κεφαλαιοποιητικού συστήματος» (των ιδιωτικών ταμείων). Και με βάση αυτήν την επιδίωξη, στήνονται όλες οι - πράσινες και γαλάζιες - μελέτες τρομοκράτησης των εργατών για να δεχτούν ως μονόδρομο την κατεδάφιση των αναδιανεμητικών συστημάτων.

Ασχετο: Δεν πρόλαβαν οι φοιτητές να βγουν στο δρόμο κι άρχισαν τα περί «μηδενικής ανοχής». Ετσι είναι: Τα όρια της αστικής δημοκρατίας σταματάνε εκεί που αρχίζεις να διαδηλώνεις. Κούνια που τους κούναγε όσους νομίζουν πως οι εργάτες και τα παιδιά τους θα πάνε άκλαφτα.