Αναπόφευκτη κατάληξη του «περιεχομένου» και της «ποιότητας» της αντιπαράθεσης στο ΠΑΣΟΚ είναι τα εκφυλιστικά φαινόμενα και η αποκρουστική εικόνα των τελευταίων ημερών. Με δεδομένο ότι μεταξύ των υποψηφίων για την αρχηγία και των «στρατοπέδων» τους δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές, είναι περίπου νομοτελειακό ότι η κόντρα θα επικεντρωθεί στις διαχειριστικές ικανότητες, το ήθος, ακόμα και την προσωπική ζωή των υποψηφίων. Η αντιπαράθεση αυτή δε διαφέρει από την προεκλογική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο μονομάχων, αλλά όταν μεταφέρεται στο εσωτερικό του ενός κόμματος αποκτά εμφυλιοπολεμικό χαρακτήρα με απρόβλεπτη έκβαση. Σε κάθε περίπτωση, η κρίση στο ΠΑΣΟΚ δε θεραπεύεται, απλούστατα γιατί η ρίζα της βρίσκεται στην αντιλαϊκή πολιτική που υποστηρίζει, που το φέρνει απέναντι από τις λαϊκές μάζες. Από την άποψη αυτή τα λαϊκά στρώματα οφείλουν να απαλλαγούν από τις όποιες αυταπάτες και να χειραφετηθούν από τη «σιδερένια λογική» και τα ψευτοδιλήμματα του δικομματισμού.