Το έβαλε κάτω ο Σίσυφος; Οχι, βέβαια! Μήπως το έβαλε κάτω ο άνθρωπος; Ούτε και αυτός! Ενας μοντέρνος Σίσυφος, ένας Πακιστανός Σίσυφος, στη Νέα Υόρκη! Στην καρδιά του καπιταλισμού. Στο μεγαλύτερο ανοιχτό στόμα λύκου στον κόσμο! Και αυτός να «σπρώχνει το κάρο»! Κόντρα σε κάθε αντιξοότητα, κόντρα σε κάθε δυσκολία. Και δεν είναι λίγες οι δυσκολίες, γενικά για τους ανθρώπους. Σκεφτείτε τώρα για τους «ειδικούς» ανθρώπους! Τους μετανάστες, τους σκουρόχρωμους, τους ισλαμιστές και πάει λέγοντας...

Ο Αχμάντ έχει ένα χρόνο που έχασε τη γυναίκα του. Οι γονείς της θεωρούν εκείνον υπεύθυνο. Του φέρνουν δυσκολίες να δει το γιο του. Για να επιβιώσει, βάφει σπίτια, πουλάει κασέτες με ταινίες αμφιβόλου ποιότητας... Η κύρια δουλιά του, όμως, είναι μέσα σε ένα «κάρο», σε μια κινητή καντίνα. Εκεί από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ πουλάει καφέδες και ντόνατς. Μόλις το Μανχάταν κουραστεί και πάει για ύπνο, εκείνος κλείνει το μαγαζί και σπρώχνει με τα χέρια του το «κάρο» (από κει και ο τίτλος της ταινίας «Man Push Cart = Ο άνθρωπος που Σπρώχνει το Κάρο»), για να το πάει σε ασφαλές μέρος!

Μια ζωή μονότονη. Μια άθλια ζωή! Μια ζωή να την καταραστείς με τη χειρότερη κατάρα! Εκείνος, όμως, ελπίζει. Εχει μάλιστα τα αποθέματα να δοκιμάζει. Πάλι από την αρχή και πάλι από την αρχή. Είναι ανοιχτός στον έρωτα (γνωρίζει μια Ισπανίδα), ανοιχτός να φτιάξει δική του δουλιά (αγοράζει με δάνειο το «κάρο»), να προσεγγίσει το γιο του. Και εκεί που φαίνεται ότι κάπου σκάει ένα χαμόγελο, πάλι πίσω! Η Ισπανίδα γυρίζει στη Βαρκελώνη, το «κάρο» που αγόρασε με δάνειο «εξαφανίζεται», τα πεθερικά του πάντα εχθρικά, ο γιος του ψυχικά απομακρυσμένος.

Τι λέτε, θα λυγίσει ο Αχμάντ; Θα λυγίσει, όταν λυγίσει ο Σίσυφος! Δηλαδή, ποτέ! Ξανά από την αρχή! Καινούριο «κάρο» για δουλιά, καινούριες ελπίδες ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα έρθουν καλύτερα! Καινούριες προσπάθειες. Καινούριος αγώνας. Η δικαίωση του ανθρώπου που ποτέ δεν έπαψε να παλεύει!

Η δεύτερη τρυφερή, πολύ τρυφερή ταινία της εβδομάδας! Ετούτη, μάλιστα, είναι και αισιόδοξη! Σε καμία στιγμή δε μεμψιμοιρεί. Δε δείχνει κούραση. Οι ήρωές της δεν είναι απατεώνες. Είναι άνθρωποι που επιθυμούν την ευτυχία και αγωνίζονται γι' αυτή. Είναι άνθρωποι, που δεν κλέβουν! Εργάζονται! Είναι ο λαός!

Πέρα από το άξιο περιεχόμενο, η ταινία ευτύχισε και στη φόρμα. Με πολύ κοντινά πλάνα επικέντρωσε το ενδιαφέρον της πάνω στους ανθρώπους. Στα πρόσωπά τους, στα μάτια τους, στις «ψυχές» τους. Η Νέα Υόρκη δε «φαίνεται», ακούγεται. Ο φακός νετάροντας πάνω στους ήρωες, έχει φλουταρισμένα τα φόντα, για να μπορεί ο καθένας να φανταστεί όποια πόλη επιθυμεί, όποιο τέρας επιθυμεί. Και επιπλέον για να αποκαλυφθεί το μπλοκάρισμα του ανθρώπου μέσα στα δίχτυα της πόλης (αλλοτρίωση).

Και εδώ ο διευθυντής φωτογραφίας εργάστηκε αποτελεσματικά και με κέφι για το τελικό αποτέλεσμα. Καλή δουλιά εδώ έκανε και ο μοντέρ, καθώς και ο άνθρωπος που μιξάρισε (έσμιξε) τις μουσικές και τους θορύβους της πόλης. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που στα αυτιά σου, αντί για μουσικές και ήχους, φτάνουν ή νιώθεις να φτάνουν κραυγές. Κραυγές που εντείνουν την αγωνία, που μεγαλώνουν τον κόπο, το φόβο και την απελπισία!

Παίζουν: Αχμάντ Ραζβί, Λετίσια Ντολέρα, Τσαρλς Ντάνιελ Σαντοβάλ, Αλί Ρεζά, Φαρούκ «Ντιούκ» Μοχάμαντ, κ.ά.