Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ο Νίκος Περάκης επιθυμεί να κριθεί σαν δόκιμος κινηματογραφιστής και όχι σαν πλανόδιος! Εγώ τουλάχιστον αρνούμαι να τον κρίνω σαν επαρχιώτη. Γιατί γνωρίζω τις τυπικές, αλλά και τις ουσιαστικές κινηματογραφικές γνώσεις του. Αρνούμαι, επίσης, να τον κρίνω με κριτήριο το θεατή -εισιτήριο. Για τον οποίο θεατή - εισιτήριο έχει πολύς κόσμος εργαστεί, ανάμεσά τους και ο ίδιος ο Νίκος Περάκης, για να τον διαμορφώσουν σε έναν απλό αγοραστή. Σε έναν άκριτο χειροκροτητή! Σε έναν απελπισμένο καταναλωτή!

Με το χέρι στην καρδιά, ποιος μπορεί να δεχτεί (εδώ καλείται και ο ίδιος ο Νίκος Περάκης να απαντήσει) ότι η «Ψυχραιμία» έσπρωξε ένα μικρό, ελάχιστο έστω βήμα, τον ελληνικό κινηματογράφο μπροστά; Πεποίθησή μου είναι πως μάλλον προς τα πίσω τον τράβηξε, όπως προς τα πίσω τράβηξε και το δημιουργό της. Πολιτικο-κοινωνική σάτιρα είναι η δική του ταινία και πολιτικο-κοινωνική σάτιρα και η ταινία του Μένζελ. Γυμνό έχει η μία, γυμνό και η άλλη. Του Περάκη η ταινία σε ξεκουφαίνει. Του Μένζελ σε ανακουφίζει! Το γυμνό του Περάκη αγγίζει τα όρια του πορνό, το γυμνό του Μένζελ αγγίζει τα όρια της ποίησης!

Κάνω τη σύγκριση γιατί, ειλικρινά, δε θεωρώ τον Περάκη υποδεέστερο! Θεωρώ ότι και αυτός γνωρίζει κινηματογράφο και αυτός διαθέτει καλό γούστο! Εκεί που διαφέρουν οι δυο δημιουργοί είναι στους προσανατολισμούς. Ο Περάκης στοχεύει κατευθείαν στο εισιτήριο, και μάλιστα με τελείως εμπορευματοποιημένο τρόπο, ενώ ο Μένζελ επιθυμεί μια δικαιότερη συναλλαγή. Προσφέρει ποιότητα και απαιτεί - και αυτός - την αμοιβή του (εισιτήριο).

Τέλος πάντων, θα κλείσω με μια πολύ χρήσιμη «ρήση» που εκνευρίζει πολλούς δημιουργούς που έχουν ενσωματωθεί! Και με την ευκαιρία να θυμίσω στον Περάκη πως δεν είναι ίδια όλα τα κόμματα, όπως άδικα και ισοπεδωτικά διατείνεται στην ταινία του. (Για ποιο λόγο άραγε; Για άλλοθι;). Ενα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας αγωνίζεται να δημιουργήσει μια κοινωνία, η οποία θα ελευθερώσει τους ανθρώπους (και τους δημιουργούς) από τα δεσμά τους και τις «υποχρεώσεις» τους. Σε αυτή την κοινωνία ο Νίκος Περάκης, ο κάθε δημιουργός, ο καθένας μας, θα μπορεί να δείξει την αξία του. Την πραγματική του αξία! Αφού θα εργάζεται μέσα σε πραγματική ελευθερία. Μακριά από «εισιτήρια» και «γραφεία διανομής», τα οποία έχουν καθαρά εμπορευματική σχέση με την τέχνη! Στη δική μας κοινωνία, σήμερα, η άρνηση του δημιουργού να συναινέσει μπορεί να τον υποχρεώσει, να τον καταδικάσει σε σιωπή! Και αυτό θέλει μεγάλα κότσια να το δεχτεί! Να μην περάσει στο υπηρετικό προσωπικό τους. Το δικαίωμα στη δημιουργία, στην πραγματική δημιουργία, δεν αναγνωρίζεται. Αντίθετα αναγνωρίζεται το αστειάκι, ο χαβαλές, οι πισινοί των κοριτσιών και τα βρισίδια!

«Ψυχραιμία», λοιπόν, μέχρι να 'ρθουν καλύτερες μέρες. Μέχρι να γνωρίσουμε πραγματικά τους δημιουργούς. Μέχρι να γνωρίσουμε την πραγματική τους αξία. Μέχρι τότε, αν θέλουμε να δούμε παρόμοια θεάματα με αυτό της «Ψυχραιμίας», ανοίγουμε την τηλεόραση. Μας έρχεται και φθηνότερα!

Παίζουν: Γιώργος Κιμούλης, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Βάσω Καβαλιεράτου, Ευτυχία Γιακουμή, Γιώργος Χρωνάκης κ.ά.