Η ΑΘΗΝΑ τους πρώτους μήνες του 1945 ύστερα από τις 33 μέρες του Δεκέμβρη και τη Βάρκιζα που ακολούθησε, παρά το βαρύ κλίμα που επικρατούσε, είχε την ευκαιρία να απολαύσει τα σοβιετικά φιλμ που για πρώτη φορά προβάλλονταν στην πόλη μας.

ΑΥΤΟ που έζησε τότε, η αδούλωτη πολιτεία, που έβγαινε ματωμένη από τα εγγλέζικα κανόνια, ήταν ένας απίθανος λαϊκός συναγερμός χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων που με πολύωρη αναμονή στις ουρές καρτερούσαν να κόψουν εισιτήριο για να μπουν στην αίθουσα, για να βρουν εισιτήριο για να παρακολουθήσουν το σοβιετικό φιλμ «Ζώγια» που ξεσήκωνε καρδιές. Ο σοβιετικός κινηματογράφος, που η ΣΟΒ-ΦΙΛΜ τον αντιπροσωπεύει για όλη την Ελλάδα, παρουσίασε μια σειρά έργα, που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.

ΕΙΝΑΙ ο «Χαρούμενος Βόλγας», μια ταινία που επικρατεί ο χορός και η μουσική, η «Παράνομη δράση», που αποτυπώνεται ο καρτερικός ηρωισμός του αγώνα των πόλεων.

ΤΗΝ ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΗ κι ανέφελη μαθητική ζωή της Ζώγιας, θα τη διακόψει ξαφνικά η βάρβαρη εισβολή των χιτλερικών, που ζητούν να υποτάξουν τη χώρα της. Ο χειμώνας του 1941 βρίσκει τους Γερμανούς μπροστά στη Μόσχα. Η πατρίδα βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Η 17χρονη Ζώγια έχει πάρει την απόφασή της. Την έχει καταγράψει στο ημερολόγιό της. Γράφει: «Αν δεν είσαι ήρωας γενναίος και ωφέλιμος δεν αξίζει να πιάνεις τόπο στη γη».

Η ΖΩΓΙΑ παρουσιάζεται στον Κόκκινο Στρατό εθελόντρια και θα ενταχθεί στο τμήμα των Παρτιζάνων. Πριν να φύγει για τα μετόπισθεν για να αναλάβει δράση εναντίον των εισβολέων, γράφει μερικά λόγια τελευταία στο ημερολόγιο: «Τώρα καταλαβαίνω. Η υπέρτατη ευτυχία είναι ν' αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του».

ΣΕ μια επικίνδυνη επιχείρηση οι Γερμανοί πέτυχαν να την πιάσουν. Ολονύχτια τα βασανιστήρια για να αποσπάσουν πληροφορίες για τα παρτιζάνικα τμήματα, που είχαν καταφέρει ισχυρά πλήγματα στους Γερμανούς.

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ έχουν ετοιμάσει την κρεμάλα κι έχουν υποχρεωτικά συγκεντρώσει όλους τους κατοίκους του χωριού για να παρακολουθήσουν την κρεμάλα της Παρτιζάνας. Η Ζώγια με το σκοινί στο λαιμό, τα δευτερόλεπτα που απομένουν προσπαθεί να ενθαρρύνει τους χωρικούς. Τους φωνάζει δυνατά τις ύστατες στιγμές που απομένουν. «Μη φοβάστε σύντροφοι. Η νίκη είναι δική μας. Ο Στάλιν θα έρθει...».

ΕΙΝΑΙ ένα έργο, που συγκινεί ιδιαίτερα τη νεολαία κι όλους εκείνους που ενδιαφέρονται γι' αυτήν. Είναι ένα έργο αποκαλυπτικό για τη ζωή και τη φροντίδα του σοβιετικού κράτους για την παιδική ηλικία.

Ο ΘΕΑΤΗΣ παρακολουθεί με συγκίνηση τη χαρούμενη ζωή της σοβιετικής νεολαίας, την οποία έρχεται να διακόψει η φασιστική επίθεση και νιώθει όλο τον πατριωτικό παλμό που φλόγιζε τους νέους.

ΜΕ το θωρηκτό «Ποτέμκιν», τη «Ζώγια», το «Ουράνιο τόξο», το «Πέτρινο λουλούδι», ο θεατής μπορεί ν' αποκτήσει μια βασική γνώση γύρω από το σοβιετικό κινηματογράφο. Η «Νέα Γενιά» στο κριτικό της σημείωμα παρατηρεί: «Η φωτογραφία είναι το κύριο στοιχείο, η μεγαλύτερη συνθετική δύναμη του σοβιετικού κινηματογράφου. Εικόνες σύντομες, χωρίς περιττή φλυαρία, φωτογραφία μελετημένη με δυνατή σύνθεση. Και κάτι ακόμα. Ο σοβιετικός οπερατέρ με τη φωτογραφική - φωτιστική του αντίληψη λες και δε σ' αφήνει να προσέξεις παρά εκείνο που αυτός θέλει, φωτίζει απ' όλη την εικόνα μόνο τα αντικείμενα που τον ενδιαφέρουν εκείνη τη στιγμή, ενώ ρίχνει όλα τ' άλλα σε ημίφως ή τα εξαφανίζει μέσα σ' ένα "φλου" δεύτερο επίπεδο».

ΣΕ μια Αθήνα, που την έπνιγε ο πόνος και η καθημερινή δράση των παρακρατικών, οι αίθουσες των σινεμά ήταν μια ανάσα ανακούφισης.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ πόλεμος τέλειωνε. Ο Κόκκινος Στρατός έβγαινε θριαμβευτής. Η Σοβιετική Ενωση με το Κόμμα των Μπολσεβίκων και τον Στάλιν, δεχόταν του κόσμου ολόκληρου την ευγνωμοσύνη γιατί αυτή με τα ποτάμια τα αίματα λευτέρωσε τις υπόδουλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι η μεγάλη χώρα του Λένιν που με τις τεράστιες θυσίες της σύντριψε το χιτλεροφασισμό.