Ασφαλώς δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια, για ν' αποδειχθεί ο αμοραλισμός που μέσα του είναι κυριολεχτικά βουτηγμένη η περίφημη "Νέα Τάξη". Αυτό λίγο πολύ το ξέρουν πια και τα καθυστερημένα παιδιά (της πολιτικής, εννοείται). Ακούγοντας γνωστούς ακροδεξιούς πολιτικούς της ΝΔ να μιλούν για τις ΗΠΑ, θαυμάζουμε το "αντιαμερικανικό" τους πάθος! Οι εμπνευστές της διάλυσης και των αιματηρών εμφυλίων σε πρώην σοσιαλιστικές - αλλά και άλλες - χώρες, οι ηγέτες των "ανεπτυγμένων" (στο έγκλημα βέβαια) χωρών του πλανήτη, αυτοί έχουν τους λόγους τους ναείναι χαρούμενοι. Χρησιμοποιούν τον υπόλοιπο κόσμο σαν πεδίο βολής, χωρίς πια να έχουν αντίπαλο δέος.

Αυτό όμως που πάντα με εντυπωσίαζε ήταν η τεράστια στρατιά των "πεμπτοφαλαγγιτών", των "ροζ" "ανθρωπιστών", αυτών που βρίσκονταν πάντα στο πλευρό της αντίδρασης, με ή χωρίς ιδιοτέλεια και ίδιο κέρδος, ενώ ισχυρίζονταν ότι την πολεμούν!!

Ενα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα του είδους είναι βέβαια το δύστυχο Αφγανιστάν.

Ξέρουμε όλοι πόσοι τόνοι μελάνι χύθηκαν για την υπεράσπιση των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" στη μέχρι τότε άγνωστη ασιατική χώρα. Ηταν η "θεωρητική κάλυψη" στους εκατοντάδες χιλιάδες τόνους σύγχρονου πολεμικού εξοπλισμού, που στέλνονταν αφειδώς στους "καλούς" Μουτζαχεντίν. Αρκετοί - Γάλλοι κυρίως - δημοσιογράφοι έκαναν καριέρα και λεφτά, περνώντας μερικές βδομάδες στο πλευρό των "αγωνιστών της Ελευθερίας".

Στη χώρα μας - ως γνωστόν - πρωτοπορία της θεωρητικής υπεράσπισης των "αγωνιστών της ελευθερίας" δεν ήταν η Δεξιά και οι εφημερίδες της, αλλά οι συνήθεις ευαίσθητοι δράστες, είτε επειδή ονειρεύονταν "σοσιαλισμούς με ανθρώπινα πρόσωπα", είτε επειδή ο αντισοβιετισμός (τότε) πουλούσε και απέδιδε.

Ας βγει έστω και ένας δημόσια να μας πει αν αισθάνεται την παραμικρή ευθύνη ή τύψη, για τα όσα συνέβησαν στο Αφγανιστάν μετά την - πολυπόθητη - αποχώρηση των Σοβιετικών. Για τη φοβερή εξαθλίωση της "χώρας", στην τελευταία θέση των φτωχών, κάτω κι απ' τη Ρουάντα!

Για την εξαφάνιση των γυναικών, ακόμη και από τους δρόμους. Για τις κρεμάλες που στήθηκαν πάλι, με την επικράτηση των πιο αδίστακτων και σκληρών Μουτζαχεντίν. Για την απειλή της φανατικής ισλαμικής επέκτασης στις γειτονικές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Οι εικόνες φρίκης, που έφερε πάλι η τηλεόραση στα σπίτια μας, μιλούν από μόνες τους.

Αδικα θα περιμένουμε κάποιο ίχνος αυτοκριτικής!

Λείπει γι' αυτό η βασικότερη προϋπόθεση, η συνείδηση.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ

Μαρούσι