Κάθονταν σε μια γωνιά. Ακαθόριστα θλιμμένος. Ανάθεμά τους, μονολόγησε. Ποιους; ρώτησε χαμογελαστός ο κουμπάρος του, που μόλις μπήκε στο καφενείο. Κερνάω. Αρχισαν να συζητούν. Χαίρονταν το χειμώνα - χιόνια, βροχές, παγωνιές. Θα είναι ευλογημένη η χρονιά. Μετά πειράχτηκαν για τις ομάδες τους. Κάποτε έπαιζαν ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια μίλησαν για τα παιδιά τους. Τι θα βγάλουν με τις σπουδές; Ας καταχτήσουν τη γνώση και να καταλαβαίνουν. Θ' αγωνιστούν. Δε θα χαθούν.

Κι απότομα. Τι είναι αυτά που γίνονται. Μ' ενοχλούν. Και γιατί σ' ενοχλούν; ρώτησε ο κουμπάρος του. Πρώτον, διότι δε θέλω ν' ασκούν τέτοια πρόσωπα εξουσία και δεύτερο, το ανήθικο δεν το μπορώ. Το δημοσιοποιημένο ανήθικο σ'ενοχλεί ή η πολιτική που ακυρώνει την ηθική; Δε σε καταλαβαίνω, θα στο πω απλά. Αν δεν ήταν το DVD, η πολιτική που εφάρμοζε δε σ' ενοχλεί; Μα δε γνώριζα τίποτε. Οι διπλανοί πιάσαμε την κουβέντα τους. Είπαμε και κάποιο λόγο. Από κάποια στιγμή και μετά όλοι στο καφενείο ήμασταν μια παρέα. Συζητούσαμε χωρίς να φωνάζουμε. Μας απασχολεί η ηθική διάσταση της πολιτικής.

Βρώμικη είναι η πολιτική, είπε ένας. Και οι πολιτικοί, πρόσθεσε ο διπλανός του. Γι' αυτό και τους φτύνω. Απάντηση δεν είναι αυτή, παρατήρησε κάποιος, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με πολιτική και πολιτικούς. Θα δούμε τότε και χειρότερα, παρενέβη ένας τρίτος. Αναρωτιέμαι, μπήκε στην κουβέντα ο ακριανός, τι είναι πολιτική και τι ηθική. Πολιτική είναι το καθετί που ρυθμίζει σχέσεις. Αυτό καταλαβαίνω εγώ, απάντησε. Και η ηθική; Δεν ξέρω. Μπορεί η ίδια η πολιτική να είναι ανήθικη. Αναψε τσιγάρο. Η πολιτική των εκτάκτων είναι ανήθικη, ακούστηκε ο λόγος αυτός, χωρίς να καταλάβουμε τίνος ήταν. Κυρία Πολιτεία, γιατί δε δίνεις εργασία στους ανθρώπους σου; Γιατί τους αναγκάζεις να φιλούν κατουρημένες ποδιές; ρώτησε χαμηλόφωνα ο απέναντί μου. Ποιος σου είπε, κύριε Γενικέ, ότι τ' αρχαία μας είναι εμπόρευμα; Δε διάβασες Μακρυγιάννη; Συνέχισε να ρωτάει ένας άλλος.

Είναι ανήθικη η πολιτική, που κάνει όλο και λιγότερους πιο πλούσιους και όλο περισσότερους πιο φτωχούς. Εγώ έτσι το θέτω το ζήτημα. Δος μου δίκαιη πολιτική και να δούμε αν υπάρχει ανηθικότητα. Ηταν ο δίπλα μου, που μίλησε. Πήρε μόνος του το λόγο. Πάντα τον ακούμε. Εχει μια φυσική σοβαρότητα, που επιβάλλει το σεβασμό. Φλυαρούν στις τηλεοράσεις, γενικούρες στις εφημερίδες. Καταλαβαίνει κανείς τίποτε; Στα καλά καθούμενα εκβιάζεται ένας Γενικός; Εκβιάζεται η εξουσία; Από τι; Από τις χυδαιότητες; Γιατί τόσοι πολλοί εμπλέκονται; Υποκλέψανε τα τηλεφωνήματα του πρωθυπουργού και η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο. Γιατί τόσο πολύ εκθειάζουν κι όλα τα περιμένουν από τη Δικαιοσύνη, αλλά αυτή όσον αφορά τα σκάνδαλα, δεν κάνει τίποτε; Λέω, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα είναι σάπιο. Κάθε τόσο σκάει κι ένα βουζούνι και να το πύον και η μπόχα. Γιατί είναι σάπιο; ίσως ρωτήσει κάποιος. Γιατί τίποτε για μας, τους φτωχούς του μεροκάματου, δεν πάει καλά, ενώ όλα πάνε καλά για τους ανθρώπους του πλούτου. Εμφανώς, πια, δουλεύει γι' αυτούς. Σας το είπα. Εγώ έχω καταλήξει και τους γύρισα την πλάτη. Είμαι από τότε λεύτερος. Ακούω τα παιδιά μου. Μου μιλούν για λαϊκή εξουσία κι άλλα τέτοια, κομμουνιστικά μπορεί να πείτε. Συγνώμη που μίλησα πολύ. Καληνύχτα. Εφυγε.

Σηκωθήκαμε κι εμείς. Καληνύχτα, είπαμε και πήραμε τη στράτα για το σπίτι. «Μίλησα πολύ. Συγνώμη». Γιατί συγνώμη; Να μιλούσες κι άλλο. Ακούγαμε. «Ξέκοψα», είπε. Καταλάβαμε από τι. Χρόνια, πολλά χρόνια τα ίδια κι όλα γίνονται χειρότερα. Η πολιτική είναι που καθορίζει και την ηθική. Ναι, να ξεκόψουμε κι εμείς.