Οι επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων επέδρασαν πρώτα απ' όλα στις κομμουνιστικές δυνάμεις, οξύνοντας παραπέρα ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά προβλήματα που προϋπήρχαν σε αυτές και δημιουργώντας νέα.

Το πιο χαρακτηριστικό αποτέλεσμα είναι ο, σε μεγάλο βαθμό ή και πλήρης, εκφυλισμός πολλών Κομμουνιστικών Κομμάτων, η ενσωμάτωσή τους στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ή η πορεία προς την ενσωμάτωση.

Παράλληλα με αυτή τη ζοφερή κατάσταση δυναμώνει η ολομέτωπη επίθεση του ιμπεριαλισμού. Εντείνεται η ιδεολογικοπολιτική επίθεση του καπιταλισμού με όλες τις δυνατότητες που αυτή έχει.

Οι αντιλήψεις για το ανίκητο του ιμπεριαλισμού και για την κατά πολύ απομάκρυνση του χρόνου ανατροπής του πισωγυρίσματος κυριαρχούν. Μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και άλλων εργαζόμενων στρωμάτων έχασαν την εμπιστοσύνη τους στη δύναμη της ταξικής πάλης. Αξίες αναποδογυρίστηκαν και νέες «αξίες» μπήκαν στη θέση τους. Σε όλα αυτά τα αρνητικά είναι σημαντικός ο ρόλος της σύγχρονης εργατικής αριστοκρατίας, που για την ώρα έχει επιτύχει να βρίσκεται στη θέση της απόλυτης πλειοψηφίας στις περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Το μέγεθός της είναι στη χώρα μας πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι πριν. Βασικός παράγοντας γι' αυτό είναι οι τεράστιες δυνατότητες των μονοπωλίων να εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη σε παγκόσμια κλίμακα, επομένως η δυνατότητα των μονοπωλίων σήμερα να μοιράζουν μεγαλύτερο μέρος της παραγόμενης υπεραξίας, με διάφορες μορφές, προκειμένου να θωρακίσουν την κυριαρχία τους (πακέτα, διάφορα προγράμματα της ΕΕ, κ.ά.), εξαγοράζοντας στρώματα της εργατικής τάξης. Αυτό το σύγχρονο μοίρασμα γίνεται με μηχανισμούς που διαμορφώνουν, στη βάση και υλικών συμφερόντων, συμμαχίες για την προώθηση των στόχων της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Παράλληλα, η αύξηση της ανεργίας, η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, η μεγάλη ανασφάλεια που εξ αντικειμένου δημιουργείται στην εργατική τάξη, συμπληρώνουν την εικόνα της κατάστασης. Μπορούμε να υπογραμμίσουμε ορισμένα βασικά ζητήματα.

Η μετατόπιση της παγκόσμιας κονίστρας προς τα πίσω άμβλυνε τις σχετικά πλατιάς έκτασης αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις. Σε σημαντικό αριθμό εργαζομένων «πέρασε» η θεωρία του «μονόδρομου», που έντονα καλλιεργείται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, εκτός του ΚΚΕ, όσον αφορά στη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ο φόβος της ...«απομόνωσης» της χώρας μας προβάλλεται ως το κύριο επιχείρημα για την προσαρμογή και συμμετοχή της άρχουσας τάξης στην ιμπεριαλιστική πορεία.

Τη δική της απομόνωση (η ντόπια ολιγαρχία), στην περίπτωση που η χώρα μας απεγκλωβιζόταν από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, την ανάγει σε απομόνωση όλων - και των εργαζομένων. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη: Ο απεγκλωβισμός του λαού από τα ιμπεριαλιστικά φρούρια σημαίνει σύσφιξη των σχέσεών του με τους άλλους λαούς και απομόνωση της ξένης και ντόπιας ολιγαρχίας. Η συνέχιση του εγκλωβισμού του, απεναντίας, τον απομονώνει από τους λαούς και ισχυροποιεί τις ολιγαρχίες.

Εδώ και χρόνια το ΚΚΕ επικρίνεται επειδή «ακολουθεί πολιτική απομόνωσης», όπως λένε. Σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ σπεύδουν να ...βγάλουν το ΚΚΕ από την «περιχαράκωση»!...

Χρησιμοποιούνται διάφορα επιχειρήματα. Ο «Συνασπισμός» θεωρεί το Κόμμα μας περιχαρακωμένο και ότι χρησιμοποιεί τον κομματικό φανατισμό για να περισωθεί, σε αντίθεση με τον ίδιο που ...ανοίγεται στην κοινωνία! Αλλοι κύκλοι ισχυρίζονται υποκριτικά ότι σωστά το ΚΚΕ περιχαρακώθηκε (!) τα πρώτα χρόνια μετά τη διάσπαση του 1991, τώρα, όμως, αυτή η τακτική πρέπει να εγκαταλειφθεί και το ΚΚΕ να μπει στο ...προσκήνιο, να παίξει ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις! Να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που υπάρχουν... Να δει το θέμα της «ενότητας της αριστεράς». Με άλλα λόγια, αυτοί που κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να βάλουν το λαό στο περιθώριο, κατηγορούν το ΚΚΕ για πολιτική απομονωτισμού!...

Οσοι φροντίζουν να χτυπηθεί το ΚΚΕ, δεν είναι δυνατό να γίνουν πιστευτοί για το «ενδιαφέρον» τους. Αλλά και όσοι καλοπροαίρετα μας παρακινούν να αλλάξει το Κόμμα μας πολιτική, νομίζουμε ότι χρειάζεται να επανεξετάσουν τη γνώμη τους.

Οι κύριες πολιτικές εξελίξεις, που οι κομμουνιστές περιμένουμε να σφραγίσουν την κοινωνική πορεία, δεν είναι αυτές που προβάλλονται νυχθημερόν από τα αστικά ΜΜΕ. Δεν είναι οι κινήσεις κορυφών, οι συσκέψεις των αρχηγών των κομμάτων, οι κοινοβουλευτικές συζητήσεις, τα πολιτικά παζάρια, η κούρσα εισόδου σε διάφορα σενάρια, κ.ά. Είναι το ταξικό κίνημα της εργατικής τάξης, άλλων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας και των γυναικών, της ειρήνης, η συμμαχία αυτών των δυνάμεων. Είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ, η οικοδόμησή του στους τόπους δουλειάς, πρώτα και κύρια στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις. Είναι η δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου.

Κανένας μας δεν πρέπει να ξεχνάει ότι αν το ΚΚΕ στάθηκε όρθιο, αν αυξάνει την επιρροή του, αν ξεχωρίζει από τα άλλα κόμματα και οι θέσεις του επιβεβαιώνονται, αυτά όλα οφείλονται ακριβώς σε εκείνο που ονομάζουν «περιχαράκωση». Και που βέβαια δεν είναι καθόλου περιχαράκωση. Για την ακρίβεια, είναι περιχαράκωση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, από τα αστικά κόμματα και τους μικρότερους στενούς συγγενείς τους, από την αντιλαϊκή πολιτική.

Αλλά δεν είναι περιχαράκωση από τους εργαζόμενους, από τα συμφέροντά τους, από τις αγωνίες τους. Μέσα στο λαό κρίνεται και θα κριθεί, αν το ΚΚΕ ακολουθεί πολιτική απομόνωσης. Εδώ βρίσκονται και οι δυνατότητες που πραγματικά υπάρχουν και που δεν είναι λίγες.

Θα αποτελούσε πολιτική απομόνωσης η τυχόν επιδίωξη του ΚΚΕ να μπει στο παιχνίδι των σχεδιασμών που γίνονται, επιδιώκοντας πολιτικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ ή το «Συνασπισμό» ή άλλο κόμμα, τη στιγμή που κρίνουμε την αντιλαϊκή, φιλομονοπωλιακή και φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική τους. Σε μια τέτοια περίπτωση θα επρόκειτο για πολιτική απομόνωσης από τα αληθινά λαϊκά συμφέροντα και από την ανάγκη να παίξει το ΚΚΕ τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό ρόλο του.

Μόνο αυτή η «γραμμή», με το ισχυρό ιδεολογικό μέτωπο που συνεπάγεται απέναντι στην αστική ιδεολογία και πολιτική κάθε απόχρωσης, απέναντι στον οπορτουνισμό, βοηθάει στον απεγκλωβισμό των εργαζομένων από τα άλλα κόμματα. Αυξάνει τις δυνατότητες προώθησης της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τις άλλες καταπιεζόμενες λαϊκές δυνάμεις. Στην κατεύθυνση αυτή το ΚΚΕ μπορεί να συμβάλλει πιο αποτελεσματικά, στο βαθμό που αφομοιώνει και αναπτύσσει τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, στο βαθμό που, το σύνολο των δυνάμεών του, βαθαίνει στην πλήρη γνώση και στη μαχητική προβολή, εκλαΐκευση και εφαρμογή της πολιτικής του. Ακόμα, όσο περισσότερο αναπτύσσεται η διάθεση για προσφορά αντίστοιχη με το επίπεδο των σημερινών αναγκών και ταυτόχρονα οξύνονται η επαγρύπνηση, η συλλογικότητα, η κριτική και η αυτοκριτική, δυναμώνουν οι δεσμοί με την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους.

Στην έκθεση δράσης της ΚΕ προς το 15ο Συνέδριο υπογραμμιζόταν: «Καθυστερεί η κατάκτηση - εδραίωση και καλλιέργεια των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών, η άνοδος του επιπέδου κομμουνιστικής συνείδησης, προσφοράς, ικανότητας στην εκπλήρωση των καθηκόντων, ετοιμότητας για προσωπικές θυσίες. Ενα σημαντικό, σχετικά, μέρος στελεχών και κομματικών μελών εξακολουθούν να εναποθέτουν την άνοδο των αγώνων και της επιρροής του Κόμματος στην ανάπτυξη μονόπλευρα κεντρικών πρωτοβουλιών, χωρίς στήριξη και σύνδεση με το κύριο, που είναι η δράση στο χώρο της κάθε ΚΟΒ, εκεί που κινούνται και βιώνουν τα προβλήματά τους οι λαϊκές μάζες»^1.

Στη βάση της παραπάνω πολιτικής το ΚΚΕ αντιμετωπίζει και το «Συνασπισμό». Και επιμένουμε πως δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής κανενός κομμουνιστή και πραγματικά αριστερού, κανενός προοδευτικού ανθρώπου που κατανοεί την ανάγκη ύπαρξης του ΚΚΕ, ότι ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΝ, που εκφράζει την οπορτουνιστική προέλευση και σχέση του με το ΚΚΕ, όπως και η άρχουσα τάξη και ο ξένος παράγοντας, κάθε άλλο παρά εγκατέλειψαν την ιδέα να πλήξουν το ΚΚΕ.

Ο προερχόμενος από το ΚΚΕ, πρόσφατα ή παλιότερα, ηγετικός πυρήνας του ΣΥΝ έχει πάνω του το σημάδι του πρωτοστάτη στον αντικομμουνισμό και στην αντι-ΚΚΕ ενορχηστρωμένη επίθεση. Εχει το στοιχείο της πολιτικής ανηθικότητας. Δεν πρόκειται για ένα, έστω, μικροαστικής προέλευσης κόμμα. Πρόκειται για κόμμα διαμορφωμένο στη βάση της οπορτουνιστικής πτέρυγας που διασπάστηκε από το ΚΚΕ, της μισής σχεδόν Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που, με επικεφαλής το γενικό γραμματέα της, βυσσοδόμησαν ενάντια στο Κόμμα μας.

Το άρθρο περιέχεται στη συλλογή κειμένων που εκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» υπό τον τίτλο «Ο σύγχρονος δεξιός οπορτουνισμός» με την επιμέλεια της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Εκθεση Δράσης της ΚΕ του ΚΚΕ, σελ. 14, θέση 12.