ΠΕΝΗΝΤΑ έξι χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος, από όταν οι Αμερικανοί γκάνγκστερ και οι δουλόφρονες Ελληνες συνεργάτες τους ολοκλήρωναν το έγκλημα με τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

ΕΚΕΙΝΗ τη νύχτα, ξημέρωνε Κυριακή, σχεδιάστηκε να γίνει η εκτέλεση. Ολα έδειχναν πως τίποτε δε θα γινόταν εκείνο το βράδυ. Τα λόγια, καθησυχαστικά, έλεγαν πως οι δικογραφίες βρίσκονταν ακόμη ανοιχτές. Αυτοί που έζησαν τη νύχτα της εκτέλεσης, πολλές φορές θυμήθηκαν πόσα τεχνάσματα τους είχαν στήσει προκειμένου να αποκρύψουν το προετοιμαζόμενο έγκλημα. Πόσα τεχνάσματα έστησαν για να τους ξεγελάσουν και να «κάμουν» ήσυχα το αποτρόπαιο έγκλημά τους. Μιλάμε για τους δημοσιογράφους της γενιάς εκείνης. Ο σύντροφος Γιώργος Κορωναίος πολλές φορές έδωσε το χρονικό της μεταφοράς και της εκτέλεσης. Φοβερή νύχτα, όταν όλα τα στόματα των επίσημων είχαν σιωπήσει κι οι αστυνομικοί που φρουρούσαν τη φυλακή της Καλλιθέας κι αυτοί βεβαίωναν ότι όλα είναι ήσυχα... Κοιμηθείτε.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ έκανε τα πάντα, όσα ζητούσαν οι γκαουλάιτερς των ΗΠΑ. Είναι έτσι ενδεικτικό πως μερικά χρόνια μετά, όταν, σε μια μεγάλη έρευνα που έκανε τότε ο «Ρ», ζητήσαμε να βρούμε και να ανοίξουμε το φάκελο της δικογραφίας του Μπελογιάννη, μαθαίναμε ότι τα δικαστικά αυτά έγγραφα είχαν καταστραφεί, ότι πήγαν στη φωτιά κι ότι τίποτε σχετικό δεν υπάρχει.

Η ΔΙΚΗ Μπελογιάννη είχε σχεδιαστεί από τους Αμερικανούς σ' όλες τις λεπτομέρειές της. Η Αθήνα για πολλές μέρες ζούσε ένα πραγματικό αμερικάνικο σόου, καθώς σειρά αυτοκινήτων μετέφεραν τους κρατουμένους στο Ατρατοδικείο. Οι δρόμοι έκλειναν, οι σειρήνες ασταμάτητα ηχούσαν, προκαλούσαν ένα πανδαιμόνιο πως κάτι τρομερό γινόταν με τους κομμουνιστές που δικάζονταν στο Στρατοδικείο, της οδού Ακαδημίας.

ΕΝΑΣ από την ομάδα που δικαζόταν με τον Μπελογιάννη, αρκετά χρόνια πιο ύστερα, σε δική του προσωπική εξιστόρηση και κυρίως για τον Μπελογιάννη, είχε δώσει την ηγετική, συγκρατημένη μορφή του, που προκαλούσε το γενικό ενδιαφέρον σ' όλους τους παράγοντες της δίκης.

ΑΛΛΑ αυτό που ο ίδιος θυμόταν περισσότερο από κάθε άλλο ήταν το ατσαλένιο εκείνο χέρι, που ένα πρωινό στο προαύλιο της φυλακής τον άρπαξε από τον ώμο και του είπε ζεστός, χαμογελαστός: «Ακου... ό,τι έγινε έγινε. Ο τίμιος άνθρωπος μπορεί να είναι τίμιος και χρήσιμος».

ΣΤΑ φετινά 90χρονα του ΚΚΕ η αναφορά στον πρωτομάχο Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του βεβαιώνει τη διαχρονική παρουσία ενός ήρωα πραγματικού, που μπροστά στο Εκτακτο Στρατοδικείο, αταλάντευτος, δεν αφήνει ούτε γραμμή απ' όσα έλεγαν οι μάρτυρες, ο πρόεδρος, οι στρατοδίκες που να μην απαντήσει.

ΜΑΘΑΙΝΕΙ πολλά στους νέους ιδιαίτερα του Μπελογιάννη η στάση μπροστά στους ταξικούς εχθρούς, που με κάθε τρόπο γύρευαν να μειώσουν, να πλήξουν την ηθική, την πατριωτική στάση του ΚΚΕ. Αναδείχνεται ο μαχητής του Κόμματος, που παλεύει στα μαρμαρένια αλώνια, διαλύει, εξαφανίζει όλα τα βρώμικα νεφελώματα που έχουν στήσει.

ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ έπειτα ισχυρισμοί πως τάχατες εξαπατήθηκαν. Πως πίσω από τις πλάτες τους λειτούργησαν τα μυστικά κυκλώματα. Οτι βρέθηκαν μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα. Πως αιφνιδιάστηκαν. Ομως, όλα αυτά έχουν διεξοδικά διερευνηθεί από την ιστορία. Ο μισός αιώνας που πέρασε, κι είναι αρκετός για να φωτιστεί η αλήθεια. Κι είναι πια γνωστό ποιος κρατούσε τα νήματα, ποιος ήταν το αφεντικό, ποιος ο δούλος, ποιος ο αφελής και ποιος ο πονηρός.

ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ του ΝΑΤΟ εκείνο το απόσπασμα. Μας κάρφωσαν στη γη μας τις θανατερές βάσεις. Κι οι στρατιώτες εξαποστέλλονται στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Κόσσοβο... Επειτα έρχεται η σειρά της χούντας. Κι η κυπριακή τραγωδία ακολουθεί.

ΚΑΙ τώρα η θυσία, ο ηρωισμός, ο μαχητής Ν. Μπελογιάννης, με το μήνυμά του, είναι το γερό στήριγμα που παλεύει μέσα στους λαϊκούς αγώνες. Ο Μπελογιάννης δεν είναι ζωή που μπαίνει στις προθήκες. Είναι μεγάλη ζωή για μεγάλους αγώνες.