Κάθε χρόνο και πιο αλαζονική, πιο ωμή υπέρ της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και της συνολικής πολιτικής της ΝΔ, εμφανίζεται η ΔΑΠ - ΝΔΦΚ στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου που παραχωρεί εν όψει των φοιτητικών εκλογών. Φέτος, μίλησαν για το...«φαινόμενο ΔΑΠ», που παραμένει πρώτη δύναμη για πάνω από είκοσι χρόνια.

Χτες, οι εκπρόσωποί της δήλωσαν ότι η ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει «την απαίτηση των φοιτητών να προωθηθούν πρωτίστως η αξιολόγηση και οι μεταρρυθμίσεις στην πράξη». Ομολόγησε ωμά και κυνικά ότι ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής, ότι είναι ψήφος «υπέρ της αξιολόγησης», της «οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας», της «αναθεώρησης του άρθρου 16». Στήριξη, δηλαδή, της πολιτικής που βάζει θηλιά στο λαιμό των φοιτητών και των οικογενειών τους, που υποβαθμίζει παραπέρα το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Και δε διστάζει να ζητήσει μέσα από τις εκλογές, τη συγκατάθεση των φοιτητών συνολικά υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής.

Ετσι, ζητάει μεν την ψήφο των φοιτητών και σπουδαστών, αλλά τους θέλει εγκλωβισμένους στον ατομισμό και υποταγμένους, μακριά από κάθε είδους διεκδίκηση. Γι' αυτό ακολουθεί και την πρακτική των «εξυπηρετήσεων» και των πελατειακών σχέσεων. Αλήθεια, η ΔΑΠ δεν είναι αυτή που καλεί τους φοιτητές να την ψηφίσουν, επειδή προσφέρει γραμματειακή υποστήριξη, διασκέδαση και «παρέα»; Η ΔΑΠ δε βλέπει τους φοιτητές σαν «κουκιά» υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής και μετά την αποχώρηση από την κάλπη, διαλαλεί ότι οι μαζικές διαδικασίες (π.χ. συνελεύσεις, κινητοποιήσεις) είναι για τους γραφικούς και «ταράζουν» την ηρεμία των ιδρυμάτων;

Δήλωσαν ακόμα ότι η ΔΑΠ είναι ...«εγγύηση» της ομαλότητας και του ήπιου κλίματος στις σχολές. Από τη συνέντευξη Τύπου αναδείχτηκε και από ποιον πραγματικά «βρίσκει το μάστορά της» η ΔΑΠ, και κατ' επέκταση η κυβερνητική πολιτική. Ομολογήθηκε με παράπονο και αγωνία ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν προχωρήσει. Μίλησαν για «επαναστάτες υπέρ της στασιμότητας» και για «στείρα άρνηση», «φωτογραφίζοντας» το μαζικό φοιτητικό κίνημα, που με τις δυναμικές πρωτοβουλίες της ΠΚΣ, έχει ακυρώσει στην πράξη πλευρές των «μεταρρυθμίσεων». Αυτό φοβούνται όπως ο «διάολος το λιβάνι»: Την κατάργηση του νόμου - πλαισίου στην πράξη από ένα οργανωμένο κι ανυπότακτο φοιτητικό κίνημα που συμπορεύεται με το εργατικό και όχι τις προτάσεις «στρογγυλοποίησης» των μεταρρυθμίσεων, όπως αυτές έγιναν από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ και υιοθετούνται από τις αντίστοιχες δυνάμεις στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ.

Με φράσεις όπως «στείρα άρνηση» θέλουν να κρύψουν ότι η Πανσπουδαστική ΚΣ έχει ολοκληρωμένη πρόταση για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, χωρίς καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα στα ιδρύματα, με την επιστήμη και την έρευνα στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών. Θέλουν να την κρύψουν ακριβώς επειδή είναι τέτοια. Εννοούν ότι υπάρχει και «γόνιμη» άρνηση, μάλλον αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέθεσε στη Βουλή τις θέσεις του για το νόμο - πλαίσιο ως τροπολογίες, που στην ουσία δε συγκρούονταν με τις κατευθύνσεις της ΕΕ ή ίσως αυτή των ΕΑΑΚ που ευνοούν την κρίση στο φοιτητικό κίνημα με τον «παραταξιακό» συνδικαλισμό, για να μπορεί να έρχεται η ΔΑΠ μετά να μιλάει για «ομαλότητα» στις σχολές. Δηλαδή, φαίνεται ότι αυτό που τσούζει τη ΔΑΠ είναι η σύγκρουση συνολικά με την πολιτική που πρεσβεύουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - βιομήχανοι κι όχι η... «γόνιμη άρνηση».

Πραγματικά, πρόκειται για «φαινόμενο ΔΑΠ»: Εκπρόσωποι μιας φοιτητικής παράταξης να μιλούν πιο ωμά κι από επιχειρηματίες. Να εμφανίζονται «κυβερνητικότεροι της κυβέρνησης». Οσοι θέλουν τους φοιτητές κομπάρσους και τα πανεπιστήμια «μαγαζάκια» των πολυεθνικών δεν έχουν καμία θέση στο φοιτητικό κίνημα!