Ωραία η περιγραφή για τον εξωτικό παράδεισο, όπου οι άνθρωποι σε καθεστώς πρωτόγονου ζουν ευτυχισμένοι, επειδή, λέει, δεν καταναλώνουνε. Η περιγραφή προσπερνά το πρόβλημα με την «κατανάλωση» του εμπορεύματος, που λέγεται εργατική δύναμη και χωρίς την οποία τίποτα δεν κινείται. Αναγορεύει τα πάντα σε πρόβλημα κατανάλωσης εμπορευμάτων γενικώς και ξεμπερδεύει με την κατανάλωση εκείνου του εμπορεύματος, που ακριβώς γιατί από ανθρώπινη ιδιότητα - δυνατότητα έγινε εμπόρευμα μέσα σε συγκεκριμένες οικονομικές συνθήκες, ακριβώς γι' αυτό έχασε και την ικανότητά του να είναι εργαλείο για όλη την κοινότητα.

Μιλώντας για την κατανάλωση σαν αιτία του κακού, είναι σα να λες ότι ο καπιταλισμός υπάρχει, επειδή οι άνθρωποι θέλουν να καταναλώνουν κι εκεί ακριβώς έρχεται ο καπιταλιστής παραγωγός και ο έμπορας ως καλοί άνθρωποι να τους προσφέρουν προϊόντα προς κατανάλωση.

Μόνο που στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής αυτές που καθόρισαν την κατανάλωση ως μια κατάσταση όπου ο καπιταλιστής είναι υποχρεωμένος να «παράγει» και καταναλωτές για τα προϊόντα που εμπορεύεται για το κέρδος, αλλιώς φίδι που τον έφαγε.

Οταν, λοιπόν, προτείνονται παράδεισοι, ας ολοκληρώνεται η πρόταση με πρόταση για κατάργηση των καπιταλιστών. Χωρίς αυτούς, μπορούμε να βρούμε πολλούς τρόπους και να καταναλώνουμε όσα χρειαζόμαστε και το περιβάλλον να προστατεύουμε.

Οσο ο τρόπος που ζεις είναι αναγκαστική αντανάκλαση του τρόπου που παράγεις, το να παριστάνεις τον οικολόγο είναι κάτι περισσότερο από παραμύθι. Είναι σαν τους αντιεξουσιαστές, που παρέχουν το καλύτερο άλλοθι στον καπιταλισμό να συνεχίζει να είναι εξουσία στο όνομα τού ότι οι από κάτω είναι αντιεξουσιαστές. Παραδόξως, αυτή η αντίθεση στην εξουσία εκφράζεται μόνο και κύρια ως αντίθεση στην πιθανότητα να πάρουν οι εργάτες την εξουσία.

Πάμε γι' άλλα: Κάτι παράξενες συμπτώσεις: Την ίδια μέρα, η δήλωση Μπίστη περί «αριστερής ΕΚΟΦ» και το σημείωμα της Πανδώρας, επίσης περί «αριστερής ΕΚΟΦ». Θα μπορούσε να ήταν μια απλή συνάντηση μεγάλων πνευμάτων, αν δεν ήταν έκφραση της ιδεολογικής τους ταύτισης.

Οσο καιρό οι φοιτητές έβγαιναν στο δρόμο ενάντια στο σύνολο του νέου νόμου - πλαισίου στην πράξη, η ΠΟΣΔΕΠ σφύριζε κλέφτικα. Τώρα κηρύσσει αναστολή των κινητοποιήσεων - που μέχρι τώρα δεν έκανε - για το Σεπτέμβρη. Καλά μπάνια παιδιά, για το Σεπτέμβρη έχουν δώσει ραντεβού και η ΓΣΕΕ και τα γκρουπούσκουλα που παριστάνουν το «κίνημα».

Αναρωτιέται, δήθεν, η «Ελευθεροτυπία», γιατί, λέει, το ΚΚΕ, που κηρύσσει ανυπακοή, έσπευσε να χαρακτηρίσει προβοκάτσια την ανυπακοή. Η απάντηση είναι στο ίδιο το κείμενο της «Ε». Που είναι ακριβώς το παράδειγμα της προβοκάτσιας.

Καμιά κινητοποίηση φοιτητών δε χαρακτήρισε προβοκάτσια το ΚΚΕ. Τη διαφωνία του - την κάθετη - ασφαλώς και την έκανε καθαρή για διάφορες μορφές, αλλά κύρια για το περιεχόμενο. Ευθέως, είπε ότι το τηλεοπτικό παιχνίδι «κυνήγι της κάλπης» - χωρίς οργάνωση της πάλης έτσι που με τη μαζική τους συμμετοχή οι φοιτητές να ανατρέψουν το νόμο - βοηθάει την κυβέρνηση.

Ε, αυτό ενοχλεί όσους περίμεναν στις πλάτες του όποιου φοιτητικού κινήματος να στήσουν πάλι παιχνίδι ενάντια στο κίνημα. Από την ώρα που η ΠΚΣ έκανε καθαρό ότι με νύχια και με δόντια θα παλέψει να γίνονται συνελεύσεις και να αποφασίζουν οι ίδιοι οι φοιτητές ακόμα και με αρνητικούς συσχετισμούς τα του αγώνα τους, χάλασε η σούπα για διάφορους που παριστάνουν το κίνημα στις πλάτες του κινήματος.

Η πράξη των κινητοποιήσεων, που αποφασίστηκαν μέσα από τις συνελεύσεις, εμπόδισε τον ΣΥΝ στην εμφάνισή του να πατάει σε δύο βάρκες, μία στους πανεπιστημιακούς που μετέχουν στο φαγοπότι κι εφαρμόζουν ήδη το νόμο - πλαίσιο και μία στις διαδηλώσεις ενάντια στο νόμο - πλαίσιο.

Ηταν προφανές πως όσο αναπτυσσόταν ένα κίνημα έξω από την έγκριση του κλίματος «Ελευθεροτυπία» διάφοροι θα έκαναν ό,τι περνά από το χέρι τους για να συκοφαντήσουν αυτό το κίνημα. Κι αυτό έκαναν.

Σ' αυτήν τους την πρακτική δεν είχαν άλλοθι το κίνημα που τους γύρισε την πλάτη. Κι αυτό ενοχλεί την «Ελευθεροτυπία». Που, εργολαβικά, χρόνια τώρα, έχει αναλάβει να βαπτίζει κίνημα ό,τι εγκλωβίζει κόσμο μακριά από τους κομμουνιστές. Ξίδι, παιδιά. Αργά ή γρήγορα, θα αναγκαστείτε να συνηθίσετε στην ιδέα ότι το κίνημα υπάρχει χωρίς τη δική σας ιδεολογική ποδηγέτηση.