Στις «Θέσεις της ΚΕ για το 16^ο Συνέδριο», όπως και στο 15ο Συνέδριο, αυτό το ζήτημα, η διαλεκτική σύνδεση της στρατηγικής με την τακτική, λύνεται με συγκεκριμένο τρόπο. Επιπλέον, αναλύεται σε αυτές, το γιατί και πώς τα βασικότερα προβλήματα, που έχει σήμερα το ΚΚΕ, έχουν ως βαθύτερη αιτία τους τη μη ικανοποιητική αντιμετώπιση αυτού ακριβώς του μεγάλου πολιτικού και οργανωτικού ζητήματος. Και ακόμη επισημαίνεται ότι «σήμερα υπάρχει η πείρα και η δυνατότητα να αντιμετωπιστεί αυτό δραστικά».

Με άλλα λόγια, «οι Θέσεις της ΚΕ» σημειώνουν αδυναμίες σε καίριους τομείς της πάλης, όπως: «Τη μη κατάκτηση σε όλη την κλίμακα του Κόμματος ενιαίου και σταθερού προσανατολισμού δράσης στο βασικό μέτωπο πάλης, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Την ανεπαρκή διαπάλη με τον οπορτουνισμό, όχι μόνο πολιτικοϊδεολογικά, αλλά και στο οργανωτικό επίπεδο. Την ποιότητα των δεσμών του Κόμματος με το λαό. Την απόσπαση της θεωρίας από τη δράση, γεγονός που οδηγεί στον πρακτικισμό, στον εμπειρισμό και στον οργανωτισμό. Την ιδεολογικοπολιτική δραστηριότητα με βάση τα μεγάλα προβλήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, στις σημερινές συνθήκες, που απαιτούν να τεθεί στην ημερήσια διάταξη η αντίθεση - ρήξη με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, ο αγώνας για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για το σοσιαλισμό».

Αυτό το τελευταίο, δηλαδή το τι βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, δεν τίθεται αυθαίρετα από το ΚΚΕ. Το έχει «δημιουργήσει» η ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, η επιθετικότητα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, εντός του οποίου βρίσκεται και η Ελλάδα βαθιά ενσωματωμένη. Το έχει «δημιουργήσει» η όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου (αστικής τάξης) - εργασίας (εργατικής τάξης), καθώς και εκείνη που αναπτύσσεται πάνω σε αυτή τη βάση (ιμπεριαλισμός και μονοπώλια - μεσαία στρώματα). Επαναλαμβάνεται, επομένως, εκείνο που η εμπειρία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος έχει καταδείξει: Οτι τα καθήκοντα που προβάλλουν σήμερα μπροστά στο ΚΚΕ δεν καθορίζονται (ποια θα είναι) από το συσχετισμό των δυνάμεων, που ασφαλώς παίρνεται υπόψη, αλλά στη δυναμική που έχει. Αυτά τα καθήκοντα υπάρχουν εξ αντικειμένου και προκαλούν την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα της πόλης και της αγροτιάς. Εκείνο που επηρεάζει ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει και στη λύση της βασικής αντίθεσης, όπως συμβαίνει σήμερα, που ο διεθνής και εσωτερικός συσχετισμός γέρνει ολοφάνερα υπέρ των μονοπωλίων και επιλέγεται ο δρόμος του Μετώπου, που μπορεί να οδηγήσει στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Επιλέγεται, δηλαδή, εκείνη η γραμμή, που παίρνει υπόψη δύο πράγματα: Και ότι το θέμα της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν μπορεί να τεθεί αυτή τη στιγμή, και ότι από την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή δεν μπορεί να γίνει ούτε ένα βήμα πίσω. Σε διαφορετική περίπτωση, η πρώτη επιλογή θα αποτελούσε σεχταρισμό. Η δεύτερη θα αποτελούσε πέρασμα στη διαχείριση. Κατά συνέπεια, το γεγονός ότι το ΚΚΕ υποτάσσει ολόκληρη τη δράση του στην προσπάθεια οικοδόμησης του Μετώπου, σημαίνει - πρώτα απ' όλα - ότι το ίδιο πρέπει να ανέβει στο αναγκαίο επίπεδο που επιβάλλει αυτό το καθήκον.

Η δράση του ΚΚΕ οφείλει να προσανατολιστεί στη θεωρητική δουλιά στην εργατική τάξη, γύρω από τα ζητήματα της εκμετάλλευσης, της θέσης της στο καπιταλιστικό σύστημα, της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, της ιστορικής πείρας του κομμουνιστικού κινήματος, των αιτιών που ανατράπηκε το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη, του Προγράμματος του ΚΚΕ, κ.ά. Εδώ, η σύνδεση μαρξιστών και κομμουνιστών επιστημόνων (π.χ. ΚΜΕ) με την εργατική τάξη και τη νεολαία θα αποδειχτεί πολύ ουσιαστική. Μέσα στα άλλα, θα συμβάλει στην ευρύτερη διάδοση και μελέτη των κλασικών του μαρξισμού - λενινισμού, στην πνευματική ανάταση, στην πλατύτατη κυκλοφορία επιστημονικών βιβλίων, στον θεωρητικό εξοπλισμό των κομμουνιστών και άλλων εργατών. Θα δημιουργήσει στέρεα θεωρητικά υπόβαθρα για την αφομοίωση της πολιτικής του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου και της σχέσης του με την εξουσία. Ομως η δράση του ΚΚΕ δεν εξαντλείται στη γενική μαζική πολιτική διαφώτιση. Οφείλει να συνδέει την ιδεολογική δράση με την οργάνωση της πάλης κατά της ιμπεριαλιστικής - μονοπωλιακής πολιτικής και των οικονομικών στηριγμάτων της, να κάνει καθημερινή υπόθεση δράσης κάθε ζήτημα που οξύνει τις υπάρχουσες αντιθέσεις (ρόλος ΝΑΤΟ, ευρωστρατός, πυρηνικοί εξοπλισμοί, επεμβάσεις, καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία κ.ά.).

Κατά συνέπεια, δεν μπορεί η απαρίθμηση των προβλημάτων να γίνεται επιλεκτικά. Πολύ περισσότερο είναι τραγικό λάθος να ψάχνουμε για εκείνα που συσπειρώνουν (!), αφήνοντας στην άκρη εκείνα που δε... συσπειρώνουν!

Για παράδειγμα, η πάλη για φιλολαϊκή εκπαιδευτική πολιτική πρέπει να έχει στα βασικά σημεία της και το πρόβλημα της ιδιωτικής εκπαίδευσης, που μόνο το ΚΚΕ θέτει ζήτημα κατάργησής της και που αφορά ολόκληρη την εργατική τάξη ή, τουλάχιστον, τη συντριπτική πλειοψηφία της, καθώς και άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η ιδιωτική εκπαίδευση, για την οποία πληρώνονται 100άδες δισ. κάθε χρόνο, αποτελεί έναν από τους πολλούς διαύλους εκμετάλλευσης και αφαίμαξης των χαμηλών εισοδημάτων, έτσι που, οι όποιες αυξήσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, να παίρνονται πίσω με άλλα χέρια. Το ίδιο ισχύει και με την ιδιωτική Υγεία, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, και με τη δημόσια, για να σταθούμε μόνο σε δύο παραδείγματα. Η εγκατάλειψη ενός τέτοιου βασικού προβλήματος, στο όνομα του «ρεαλισμού», θα υποδήλωνε, εκτός των άλλων, και την αυταπάτη ότι είναι δυνατό να υπερισχύσει ο δημόσιος τομέας της Παιδείας, της Υγείας κλπ., στον ανταγωνισμό με τον ιδιωτικό. Το αντίστροφο συμβαίνει. Απλώς ο δημόσιος θα συρρικνώνεται, θα υποβαθμίζεται συνεχώς και θα γίνεται όλο και περισσότερο παράδειγμα προς αποφυγήν. Η ύπαρξή του θα τονίζει απλώς την υπεροχή του ιδιωτικού και θα απαξιώνει πιο πολύ τον κρατικό. Αυτό γίνεται και σήμερα.

Επομένως, η πάλη για την Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Πολιτική, πρέπει να θέτει ως ένα από τα βασικά της αιτήματα την κατάργηση κάθε ιδιωτικής ανάμειξης και να προβάλλει τη θέση της Δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης κλπ. ως στόχους μιας φιλολαϊκής πολιτικής. Αρα και να προσπαθεί να συσπειρώνει δυνάμεις σε αυτή τη βάση.

Αλλο παράδειγμα: Οταν η παλίρροια των νέων εργασιακών σχέσεων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αποτελεί το λιγότερο ουτοπία να τίθεται το θέμα του 35ωρου, δίχως την ταυτόχρονη πάλη για την ανατροπή των νέων εργασιακών σχέσεων, που μοιράζουν την ανεργία. Το περιβόητο 35ωρο το δέχτηκαν και τραπεζίτες, αλλά το αποτέλεσμα είναι να δουλεύουν οι τραπεζοϋπάλληλοι πάνω από 10 ώρες τη μέρα. Αρα, τα περί αντιμετώπισης της ανεργίας, μέσω της καθιέρωσης του 35ωρου, αποδείχτηκαν φούμαρα και μέσο παραπλάνησης των εργαζόμενων, αλλά και απομύζησης μεγαλύτερου ποσοστού υπεραξίας, δηλαδή αυξημένων κερδών των τραπεζιτών.

Το συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης είναι, λοιπόν, υποχρεωμένο να συμπεριλαμβάνει στα αιτήματά του όλα τα προβλήματα αυτών που εκπροσωπεί, ντόπιων και αλλοδαπών. Είναι υποχρεωμένο να θέσει τα σύγχρονα προβλήματα της τάξης του, οργανώνοντας τη μετωπική του σύγκρουση με το μέτωπο κυβέρνησης - ΕΕ - κομμάτων και συνδικαλιστικών ηγεσιών. Και σ' αυτή - και μόνο σ' αυτή - τη βάση να προωθήσει την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα μεσαία στρώματα της υπαίθρου και της πόλης. Κάθε άλλη επιλογή σημαίνει συνεργία στο έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος της. Και, όσον αφορά στους κομμουνιστές, κάτι τέτοιο, αν γινόταν αποδεκτό, θα σήμαινε παραίτηση από το ρόλο και την υποχρέωση του ΚΚΕ να συμβάλλει στην οργάνωση της πάλης του λαού. Ταυτόχρονα, όμως, θα οδηγούσε το εργατικό κίνημα στο ρόλο του καρπαζοεισπράχτορα, αφού θα του αποστερούσε τη δυνατότητα να αποτρέπει αρνητικές εξελίξεις, να μετριάζει την εναντίον του επίθεση και να κερδίζει έδαφος, μέχρι να πραγματοποιήσει την τελική αντεπίθεση. Στο ζήτημα αυτό η ανάπτυξη του ΠΑΜΕ αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο.

Από την άλλη, ο διαλεκτικός συνδυασμός τακτικής - στρατηγικής δίνει τη δυνατότητα στο λαό να βλέπει το πραγματικό πρόσωπο της κάθε πολιτικής δύναμης, να δοκιμάζει τη συνέπειά της συγκεκριμένα, έτσι που να μην μπορεί αυτή να καλύπτεται πίσω από μια δήθεν προοδευτική φρασεολογία, «παίζοντας» με «αριστερές κορόνες». Και ταυτόχρονα δίνει απάντηση στη δημαγωγία άλλων, όπως π.χ. του ΣΥΝ, ο οποίος ΣΥΝ, για να καλύψει τις διαχειριστικές θέσεις του, επικρίνει το ΚΚΕ, ότι - δήθεν - μεταθέτει τη λύση των πάντων στο σοσιαλισμό και καλλιεργεί τη μοιρολατρία «τίποτε δε γίνεται στον καπιταλισμό»!! Γίνεται. Με τη διαφορά ότι εκείνο που πρέπει να γίνεται πρωταρχικά, είναι το προχώρημα για το Μέτωπο, για να μπορεί ο λαός και να κερδίζει. Γιατί είναι κέρδος και το να καθυστερεί αντιλαϊκά μέτρα και το να αποκρούει άλλα.