Οταν ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγο Τσάβες πραγματοποιούσε την πρώτη μίνι παγκόσμια περιοδεία του, τον προηγούμενο Αύγουστο, για διαβουλεύσεις πριν τη Σύνοδο του Οργανισμού Πετρελαιοπαραγωγών Κρατών, δε θα μπορούσε να είχε φανταστεί ότι τελικά η Σύνοδος θα πραγματοποιόταν μεσούσης μίας νέας πετρελαϊκής κρίσης, που μπορεί να μη θεωρείται συγκρίσιμη με εκείνη του '72, αλλά δεν παύει να έχει γίνει ο εφιάλτης όλων των χωρών της υφηλίου και κυρίως αυτών του Τρίτου Κόσμου, όπου το πετρέλαιο εξακολουθεί να είναι η πρώτη βιομηχανική ύλη. Ισως και η μοναδική...

Μπροστά λοιπόν στο φάντασμα μίας νέας οικονομικής κρίσης, πολύ βαθιάς και επικίνδυνης, δεδομένης της ξέφρενης κούρσας της τιμής του πετρελαίου - η οποία όμως θεωρείται ακόμη και από τους ειδικούς πολύ χαμηλή - ο Τσάβες, ως οικοδεσπότης αλλά και ηγέτης της τρίτης πετρελαιοπαραγωγού χώρας του κόσμου, προσπάθησε τα μάλα, προκειμένου να κατορθώσει να επιτύχει τη συνεννόηση μεταξύ των μελών του ΟΠΕΚ. Κατά την εναρκτήρια ομιλία του τόνισε τρία μείζονα ζητήματα: Σύνοδοι σε τακτά χρονικά διαστήματα, παραγωγή σταθερή και σταθεροποίηση των τιμών σε δίκαια επίπεδα για όλες τις χώρες και άρση του εμπάργκο του Ιράκ...

Κατάφερε να πείσει τα υπόλοιπα 12 μέλη για τα δύο από τα τρία, αν και το ανακοινωθέν, όσον αφορά την τροφοδοσία κάνει λόγο για «κατάλληλες προσαρμογές (...) με τιμές δίκαιες και σταθερές», λιγότερο καταφατικό ώστε να μην μπορεί να ανατραπεί όταν οι περιστάσεις το απαιτούν... Οσο για το Ιράκ, ουδείς λόγος. Εξάλλου, με εξαίρεση το Ιράκ και τη Βενεζουέλα, οι υπόλοιπες χώρες λειτουργούν πάντα καθ' υπόδειξιν βάσει αλλότριων συμφερόντων, ακόμη και υπό καθεστώς τρόμου και απειλών.