Επιτέλους, δεν έφτασε ακόμη ο «κόμπος στο χτένι» για τούτον το λαό; Ποια άλλα τάχα δεινά και ποιες άλλες συμφορές πρέπει να τον χτυπήσουν για να αφυπνιστεί από το βαθύ λήθαργό του και να αντιδράσει σε όσα οι πανάθλιοι εξουσιαστές πράττουν ανελέητα σε βάρος του; Τι άλλο χειρότερο, δηλαδή, περιμένει να έρθει για να ξεσηκωθεί; Ανοχύρωτες οι πόλεις μας στις πλημμύρες και κάθε φορά που ανοίγουν οι κρουνοί του ουρανού θρηνούμε θύματα. Χάρτινες οι κατασκευές, λόγω της εγκληματικής αδιαφορίας των κυβερνώντων και όποτε ξυπνά ο Εγκέλαδος σωροί ερειπίων γύρω μας και νεκροί πάλι. Φωτιές το καλοκαίρι στα απροστάτευτα δάση και οι φλόγες αφανίζουν περιουσίες και ζωές. Και αποκορύφωμα σ' αυτή την τραγική αλυσίδα των θανάτων, το πρόσφατο ναυάγιο του «Εξπρές Σαμίνα», με τους ογδόντα και πλέον νεκρούς. Μια τραγωδία που βύθισε στο πένθος όλη την Ελλάδα και αποκάλυψε την κτηνωδία του κεφαλαίου, που δε διστάζει να θυσιάζει και ανθρώπινες ζωές στο βωμό του κέρδους του. Και παράλληλα κατέδειξε την εγκληματική συνυπαιτιότητα του κράτους στο αίμα που χύνεται άδικα κάθε φορά, χάριν του πλουτισμού των ολίγων. Ο μπεζαχτάς των μεγάλων αφεντικών να γεμίζει και δε βαριέσαι αν χαθούν μερικοί ασήμαντοι πληβείοι. Αυτό είναι το κατάπτυστο «δόγμα» των κυβερνώντων και γι' αυτό αφήνεται ανενόχλητο το κεφάλαιο να καίει και να καταπατεί τα δάση, να μπαζώνει ρέματα και να πνίγει έτσι τις πόλεις, να χτίζει χάρτινες οικοδομές, που γίνονται κάποια στιγμή τάφοι για τους ενοίκους τους και να δρομολογεί στις θαλάσσιες συγκοινωνίες πλωτά φέρετρα, που οδηγούν κάποια μέρα τους άτυχους επιβάτες τους, αντί για την Πάρο, την Κρήτη ή τη Σάμο, στην Αχερουσία Λίμνη.

Ανέκαθεν σ' αυτόν τον τόπο κυβερνήτες και αφέντες είχαν συγκροτήσει μια «ιερή συμμαχία» σε βάρος του λαού. Ετσι οι αγάδες, με τις πλάτες των εκάστοτε επιβητόρων της εξουσίας, ξεζούμιζαν τις κάτω τάξεις και τις άφηναν και πνίγονται στη μιζέρια και την απελπισία. Και ο λαός αμαθής και με την ψυχολογία του ραγιά ακόμη, κατά τα πρώτα χρόνια της σύστασης αυτού του κράτους, άφηνε τους εξουσιαστές και τους αφέντες να τον εκμεταλλεύονται και να τον ποδοπατούν. Και τότε μεν, αυτή η μοιρολατρική στάση του κοσμάκη μπορούσε να εξηγηθεί και να συγχωρηθεί κατά κάποιον τρόπο. Σήμερα όμως τίποτε δεν μπορεί να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την απάθειά μας. Δεν είναι δυνατόν να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και να αφήνουμε μια κάστα να διαγουμίζει τον τόπο, ξεπουλώντας τα πάντα και να λεηλατεί τη ζωή μας. Δεν είναι δυνατόν να τους αφήνουμε να μας οδηγούν ακόμη και στο θάνατο για να αυξάνουν τα κέρδη τους και να χτίζουν οικονομικούς κολοσσούς με το δικό μας κυριολεκτικά αίμα. Ε, όχι, ούτε μωροί είμαστε, ούτε αδύναμοι για να μην τολμούμε να σηκώσουμε το ανάστημά μας στην εγκληματική συμμαχία κυβερνώντων και αφεντικών. Εάν αυτοί μας θέλουν είλωτες και θύματά τους, εμείς δεν πρέπει να τους αφήσουμε με κανέναν τρόπο να μας οδηγούν ως αμνούς στα θυσιαστήρια της διαπλοκής τους και των συμφερόντων τους.

Και όπως λέγαμε και στην αρχή: Τι άλλο περιμένουμε να μας βρει για να ξυπνήσουμε από το λήθαργό μας; Ποια άλλα δεινά πρέπει να μας συμβούν για να ξεσηκωθούμε σύσσωμοι; Και να ξεσηκωθούμε όχι για να απαιτήσουμε κάποια βελτιωτικά «μέτρα», αλλά για να ανατρέψουμε πλήρως αυτή την κτηνωδία που μας περιβάλλει. Γιατί θα ήταν ουτοπία, στ' αλήθεια, να πιστεύαμε ότι αυτό ληστρικό και δολοφονικό σύστημα που επικρατεί, μπορεί ποτέ να εξανθρωπιστεί.