Το χτεσινό αποκαλυπτικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», για την επίθεση που έχει εξαπολύσει εταιρεία παροχής υπηρεσιών στο σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, επιβεβαιώνει ότι στους τόπους δουλειάς, καθημερινά και κάθε ώρα, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στους εργάτες από τη μια και την εργοδοσία από την άλλη. Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκεκριμένη εταιρεία θριαμβολογεί στην ιστοσελίδα της ότι έχει καταφέρει να μειώσει το εργατικό κόστος, επεκτείνοντας με διάφορα μέσα το απλήρωτο μέρος της εργασίας. Ούτε, βέβαια, είναι τυχαίο το γεγονός ότι έσπευσε να κάνει χρήση του «σπάσιμου» του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό» περίοδο, αφήνοντας απλήρωτο τον εργαζόμενο για το μέρος εκείνο του χρόνου εργασίας που η εργοδοσία χαρακτηρίζει σαν «μη παραγωγικό» χρόνο.

Ακολουθώντας το νήμα προς τα πίσω, δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς τους πολιτικούς αυτουργούς αυτής της αντεργατικής επίθεσης. Στις 9 και 10 του περασμένου Ιούνη, οι υπουργοί Απασχόλησης της ΕΕ κατέληξαν σε πολιτική συμφωνία για την αναμόρφωση σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση παλιότερων οδηγιών για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Συμφώνησαν να επικυρώσουν το «σπάσιμο» του χρόνου εργασίας, απαλλάσσοντας τον εργοδότη από την ελάχιστη υποχρέωση να πληρώνει τον εργαζόμενο για όλο το χρόνο που αυτός εργάζεται, προσφέρει δηλαδή την εργατική του δύναμη στην υπηρεσία του εργοδότη. Στην ίδια Σύνοδο των υπουργών Απασχόλησης αποφασίστηκε και η γενίκευση της ρήτρας «opt out», η χρήση της οποίας οδηγεί σε εργάσιμη βδομάδα τουλάχιστον 65 ωρών.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν: Από πού αντλεί το θράσος της η εργοδοσία και τολμάει να μετράει με το λεπτοδείκτη ακόμα και τις ελάχιστες στιγμές ανάπαυλας που δικαιούται ο εργαζόμενος; Ποιος νομιμοποιεί κάθε μέσο που μπορεί να συμβάλει στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου έστω και κατά μερικά μόνο ευρώ; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, σε εθνικό και ευρωενωσιακό επίπεδο, είναι αυτοί που στήριξαν, προώθησαν και προωθούν κάθε αντιδραστική στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, που στόχο έχει τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητάς» του. Τέτοια στρατηγική επιλογή είναι και η επέκταση του απλήρωτου μέρους της εργασίας. Αυτό το στόχο υπηρετούν οι αλλαγές στη νομοθεσία της ΕΕ και των κρατών - μελών.

Αυτά τα κόμματα και η πολιτική που στηρίζουν είναι σε διαρκή σύγκρουση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Οπως και οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που συνειδητά επιχειρούν να εξωραΐσουν την πολιτική της ΕΕ, συνολικότερα το καπιταλιστικό σύστημα, προπαγανδίζοντας την «ειρηνική συνύπαρξη» του θύματος με τον θύτη. Είναι όλοι τους υπόλογοι απέναντι στην εργατική τάξη και πρέπει να τιμωρηθούν σε κάθε ευκαιρία: Στους συνδικαλιστικούς αγώνες, με την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ του ΠΑΜΕ στα σωματεία και στα συνδικάτα, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, με την ενίσχυση του ΚΚΕ, την πολιτικοποίηση της καθημερινής πάλης.