Του Γιάννη Ιωάννου από το «ΕΘΝΟΣ»

Στην πραγματική σου ζωή ξέρεις - δεν το 'μαθες χτες, χρόνια και χρόνια τέτοιο καιρό συμβαίνει αυτό - πως άνοιγμα των σχολείων σημαίνει γονάτισμα του οικογενειακού προϋπολογισμού. Αυτό που αλλάζει είναι η επιθετικότητα του κεφαλαίου, το όλο και πιο άγριο κυνήγι των κερδών, εξέλιξη που δεν αφήνει ανεπηρέαστη καμιά πτυχή της ζωής, πόσο μάλλον την Παιδεία, που κατ' όνομα είναι δημόσια, διόλου δωρεάν και σίγουρα χώρος εκπαίδευσης στην υποταγή των αυριανών προλεταρίων.

Απέναντι στη ζωή σου, είναι οι μπίζνες τους. Την ώρα που εσύ χειροκροτάς την αποκάλυψη του σκανδάλου με τη μονή Βατοπεδίου κι απαντάς στα «γκάλοπ» με βάση ό,τι σε έχουν εκπαιδεύσει να απαντάς, π.χ. «ποιος έκανε τις περισσότερες αποκαλύψεις», αγνοείς ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι σε άλλο επίπεδο: Τα περίφημα μεγάλα έργα. Τη μεγάλη πίτα, δηλαδή, με τις άμεσες αποδόσεις.

Βάζοντας απέναντι τη ζωή σου και τις μπίζνες τους, μπορείς εύκολα να πάρεις θέση. Εκεί, όμως, αρχίζει το δούλεμα. Εκεί αποκτούν νόημα όροι, όπως «ελεύθερη», «αδέσμευτη» κλπ. δημοσιογραφία. Η οποία στο ένα άκρο της πασχίζει καθημερινά να σε πείσει πως δε φταίει το σύστημα, αλλά η διαχείρισή του και στο άλλο άκρο της να σε πείσει πως και με όρους διαχείρισης το κρίσιμο είναι κάποιες αόριστες ηθικές αξίες. Και στη μια και στην άλλη εκδοχή, στο σκοτάδι παραμένει το βασικό πρόβλημα: Οτι μια τάξη, η αστική, ξεσκίζει μιαν άλλη τάξη, την εργατική. Κι ότι η λύση αυτού του προβλήματος δεν μπορεί να είναι άλλη από μία και μοναδική: Την ανατροπή του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Γι' αυτή τη λύση δε χρειάζονται λαμπερές φατσούλες, αλλά αποφασισμένοι μαχητές. Γι' αυτή τη λύση δε χρειάζονται σεντόνια αναλύσεων για το πώς, π.χ., η τιμή του ηλεκτρικού θα μοιάζει μικρότερη πληρώνοντας στη ΔΕΗ μόνο το ρεύμα και με άλλο λογαριασμό στο Δήμο τα τέλη (αποτέλεσμα μηδέν για το ταμείο σου), αλλά απλά προγράμματα που θα κάνουν καθαρό ότι δεν έχουν θέση τα μονοπώλια, η ίδια η αστική τάξη, στη ζωή των εργατών που κάλλιστα μπορεί να είναι χαρισάμενη από και μόνο την κοινωνική ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Τόσο απλό και τόσο δύσκολο...

Πάμε, λοιπόν, ξανά απ' την αρχή: Οι από κάτω βιώνουν απλά πράγματα: Για παράδειγμα, ότι όχι μόνο πάει περίπατο το 8ωρο, αλλά και ότι επιδίωξη του κεφαλαίου είναι ο βασικός μισθός να αντικατασταθεί με μπόνους. Παλιό κόλπο με στόχο την κατάργηση του μισθού. Την ίδια ώρα, οι από πάνω - ειδικά όταν εντείνεται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός - μιλάνε για «πολυπολικότητα», το δικαίωμα, δηλαδή, περισσότερων ενώσεων καπιταλιστών στην εκμετάλλευση.

Η λύση δε βρίσκεται στον οπορτουνισμό «να τα 'χουμε καλά με όλους», αλλά στη συνολική απόρριψή τους. Οι άνθρωποι δεν ανορθώθηκαν από το επίπεδο του ζώου για να επιστρέψουν σ' αυτό «πολιτισμένοι». Αλλά γιατί ένας τεράστιος όγκος ποσοτικών συσσωρεύσεων οδηγεί σε μιαν άλλη, ανώτερη ποιότητα. Εκεί - εδώ, ξαναβρισκόμαστε. Στη «στιγμή» που οι παραγωγικές δυνάμεις δε χωράνε στις παραγωγικές σχέσεις. Τόσο απλό, για να απαιτεί το δύσκολο: Την οργάνωση της ανατροπής.