Το προκλητικό στην υπόθεση της «ΒΙΑΜΥΛ» δεν είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει σαν αυτονόητο το δικαίωμα τής -βρετανικών συμφερόντων - πολυεθνικής να βάλει οριστικά λουκέτο στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης, στο τέλος του Σεπτέμβρη. Το προκλητικό είναι ότι η αρμόδια υφυπουργός, ούτε λίγο, ούτε πολύ, θριαμβολογεί επειδή η ζήτηση για τα τζάμπα εργατικά χέρια που προσφέρει, επιδοτώντας τους εργοδότες για να προσλάβουν τους απολυμένους της «ΒΙΑΜΥΛ», ξεπέρασε την προσφορά! Δηλαδή, ενώ οι απολυμένοι είναι 75, οι εργοδότες που ζήτησαν να τους «προσλάβουν» με το αζημίωτο από την 1η του Οκτώβρη, ανέρχονται στους 93. Η κυβέρνηση βέβαια δεν μπαίνει στον κόπο να πει τι είδους θέσεις εργασίας είναι οι προσφερόμενες, καθώς πολλοί από τους απολυμένους θα κληθούν να αλλάξουν αντικείμενο δουλιάς μετά από χρόνια, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο.

Φροντίζει ωστόσο, σαν καλός ντελάλης της πραμάτειας της, να διαφημίσει τα 36 ευρώ ημερησίως που δίνει για 3 χρόνια στους μεγαλοεργοδότες για να κρύψουν κάτω από το χαλί των επιχειρήσεών τους 75 ακόμα άνεργους. Το ποιος βγαίνει κερδισμένος, δε χρειάζεται να ξέρει κανείς πολλά γράμματα για να το καταλάβει. Ο νέος εργοδότης παίρνει επιδότηση μεγαλύτερη ακόμα και από το μεροκάματο (!) και ο απολυμένος εργάτης καλείται στα 50 του να ξεκινήσει από την αρχή, έτοιμος σε μια 3ετία (το πολύ τετραετία) να αναζητήσει ξανά αλλού το μεροκάματο που του στέρησε η πολυεθνική και η πολιτική που στηρίζει την κερδοφορία της. Αυτές είναι οι ενεργητικές πολιτικές της ΕΕ για την απασχόληση, αυτός είναι ο βραχνάς που πνίγει χιλιάδες άνεργους και απολυμένους...