Στις 6 Νοέμβρη, έχει οριστεί ένα μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού για την Παιδεία. Ενα ραντεβού που ξεκίνησε από τα Συντονιστικά των μαθητών, απλώνεται σε κάθε χώρο εκπαίδευσης, φτάνει και στους χώρους δουλειάς, γιατί καλούνται και οι εργαζόμενοι να διαδηλώσουν μαζί με τα παιδιά τους. Γιατί τα προβλήματα είναι εκρηκτικά. Η κατάσταση είναι ασφυκτική και τη νιώθει κάθε εργαζόμενος, κάθε γονιός, κάθε μαθητής, στην τσέπη του, στον οικογενειακό προγραμματισμό, στις συνθήκες μέσα στις οποίες αναγκάζεται να δουλεύει και να μορφώνεται. Αυτά τα υπαρκτά προβλήματα γεννούν αγανάκτηση και η αγανάκτηση γεννά κινητοποιήσεις.

Οταν δε, αυτές οι κινητοποιήσεις βάζουν στο στόχαστρο τους πραγματικούς υπεύθυνους για τα προβλήματα και προτάσσουν διεκδικήσεις που αναδεικνύουν ότι υπάρχει η δυνατότητα σήμερα να κατακτήσουν ο λαός και η νεολαία όλα όσα τους ανήκουν... τότε γίνονται επικίνδυνες για την κυβέρνηση και για το σύστημα γενικότερα. Ετσι, ξεκινάει από τη μια η επίθεση, η συκοφάντηση, η καταστολή και από την άλλη, ο αποπροσανατολισμός και η προσπάθεια χειραγώγησης του κινήματος σε κανάλια ανώδυνα για το σύστημα, σε αιτήματα και συνθήματα πίσω από τις ανάγκες, ενταγμένα σε προεκλογικές σκοπιμότητες.

Η επίθεση καταστολής των μαθητικών κινητοποιήσεων με τους εισαγγελείς που δίνουν εντολές και την Ασφάλεια που καλεί διευθυντές και γονείς να καταδώσουν τους «πρωταγωνιστές» των μαθητικών αγώνων, έχει την υπογραφή και την απόλυτη κάλυψη της κυβέρνησης. Είναι συνέχεια της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Και η καταστολή πλασάρεται με τη γνωστή καραμέλα περί «καταστροφών» στα σχολεία. Ψέματα! Η κυβέρνηση δε θέλει να τιμωρήσει τους... καταστροφείς, θέλει να τιμωρήσει τους αγωνιζόμενους μαθητές και να τους τρομάξει, θέλει να στείλει μήνυμα καθυπόταξης και καταστολής κάθε είδους αγώνα. Σ' αυτή της την προσπάθεια έχει αρωγό διάφορους, διευθυντές, παράγοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή και στρεβλά αγανακτισμένους γονείς (που δεν αγανακτούν δηλαδή με όλα όσα βιώνουν κι οι ίδιοι, αλλά με τα παιδιά τους που ζητούν καλύτερο σχολείο)... που στρέφονται ενάντια στους μαθητές.

Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος είναι εκείνοι οι δήθεν «αγωνιστές» εκπαιδευτικοί, που καλούν σε διαδηλώσεις μακριά και κόντρα στους μαθητές τους, που όταν δεν καταφέρνουν να φέρουν τους μαθητές στα μέτρα τους, τους επιτίθενται χαρακτηρίζοντάς τους κομματικά υποκινούμενους... Ο λόγος για τη γνωστή πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και τους συνοδοιπόρους τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τις ίδιες δυνάμεις δηλαδή που σε κάθε μεγάλο κλάδο καλούν τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν π.χ. κόντρα σε έναν κακό υπουργό κι όχι κόντρα σε μια αντιδραστική πολιτική συνολικά. Καλούν τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν παζαρεύοντας πόσα λιγότερα θα χάσουν κι όχι διεκδικώντας όλα όσα τους ανήκουν, προσπαθώντας να εντάξουν τους εργαζόμενους στους προεκλογικούς σχεδιασμούς του ΠΑΣΟΚ, να τους κάνουν «μπαλάκι» στο παιχνίδι της δικομματικής εναλλαγής.

Οι εργαζόμενοι στο χώρο της Παιδείας και όλους τους χώρους δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» με τα κηρύγματα συμβιβασμού, δεν πρέπει να «μασήσουν» με την επίθεση καταστολής... Πρέπει να δυναμώσουν τον αγώνα για όλα όσα τους ανήκουν. Μπορούν να τα κερδίσουν. Με τις ταξικές δυνάμεις, με τους αγώνες που έχουν συνέπεια και προοπτική.