Κάθε εργάτης και υπάλληλος έχει ακούσει τις τελευταίες μέρες, για έναν συνάδελφο ή κοντινό του άνθρωπο που απειλείται με απόλυση στο όνομα της κρίσης. Εχει ζήσει από πρώτο χέρι, είτε στον τόπο της δουλειάς τους, είτε από τα ΜΜΕ, μια χωρίς προηγούμενο πίεση να δεχτεί να γίνει συμμέτοχος στην «αντιμετώπιση» δήθεν της κρίσης. Να δεχτεί να χαμηλώσει κι άλλο τις προσδοκίες και τις διεκδικήσεις του, προκειμένου να μη χάσει αυτός ή κάποιοι συνάδελφοί του τη δουλειά τους. Κάθε εργάτης και υπάλληλος έχει γίνει μάρτυρας μιας ανελέητης προπαγάνδας που λέει ότι πρέπει να εφοδιαστούν με ρευστό οι τράπεζες και όχι ο ίδιος, γιατί η οικονομία κινδυνεύει.

Δεν υπάρχει εργαζόμενος που να μην έχει μάθει πως η κυβέρνηση, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, έχει ήδη νομοθετήσει τη χρηματοδότηση των τραπεζών με 28 δισ. ευρώ. Αυτή η πρόκληση δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Δίπλα στον πακτωλό που καταλήγει στα χρηματοκιβώτια του τραπεζικού κεφαλαίου, ο κάθε εργατοϋπάλληλος πρέπει να βάλει το δικό του πενιχρό μισθό. Τη δική του δυσκολία να τα βγάλει πέρα, να ανταποκριθεί στα έξοδα για τις τρέχουσες καθημερινές ανάγκες και ταυτόχρονα στην υπερχρέωσή του από τις τράπεζες.

Χιλιάδες εργάτες έρχονται καθημερινά σε επαφή με το κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων για τη διπλή αναμέτρηση

Γι' αυτό οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού στους τόπους δουλειάς καλούν τους εργαζόμενους, αλλού να δεχτούν μείωση στο μισθό τους, αλλού να συμβιβαστούν με την απλήρωτη εργασία και αλλού να παραιτηθούν από κεκτημένα ασφαλιστικά δικαιώματα και να προκρίνουν τα επαγγελματικά Ταμεία, προκειμένου να πάρει ξανά μπρος ο τροχός της υπερκερδοφορίας του κεφαλαίου. Γι' αυτό και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να συγκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας της κρίσης και προτείνει διαχειριστικά μέτρα που δημιουργούν την αυταπάτη ενός πιο ανθρώπινου δήθεν καπιταλισμού.

Οι εργάτες δεν ήταν συνέταιροι με τα αφεντικά τους στην περίοδο της υπερκερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Γι' αυτό και δεν μπορούν να γίνουν συνέταιροι και τώρα που οι ρυθμοί της κερδοφορίας μειώνονται. Το δικό τους ιδρώτα έκλεβε ο εργοδότης την περίοδο της «ανάπτυξης», το δικό τους ιδρώτα επιδιώκει να κλέψει τώρα, με ακόμα πιο ληστρικούς όρους, για να ξεπεράσει την κρίση.

Το πλαίσιο του ΠΑΜΕ αποτελεί την καλύτερη ασπίδα για τα δικαιώματα των εργαζομένων την περίοδο της κρίσης. Αλλά και το πιο αποτελεσματικό εφαλτήριο για την ανάπτυξη ρωμαλέων ταξικών αγώνων, μαζί με τα σύμμαχα στρώματα των μικρών ΕΒΕ και των φτωχών αγροτών. Αγώνες που μπορούν να στριμώξουν το κεφάλαιο, τους πολιτικούς εκφραστές του. Να οδηγήσουν στην απόσπαση κατακτήσεων και σε μια πορεία να ανοίξουν το δρόμο για πιο ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Οι κινητοποιήσεις του επόμενου εικοσαήμερου δεν είναι ούτε αποσπασματικές, ούτε επετειακές για τις ταξικές δυνάμεις. Είναι η συνέχεια σκληρών αναμετρήσεων όλο το προηγούμενο διάστημα, είτε για το ασφαλιστικό και τις Συλλογικές Συμβάσεις, είτε για τις απολύσεις και τις εργασιακές ανατροπές, είτε για την Υγεία και την Παιδεία. Η επιτυχία τους θα αποτελέσει παρακαταθήκη για τις μάχες που έρχονται και για τις οποίες το ΠΑΜΕ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να οξύνει τα ταξικά χαρακτηριστικά τους.