Κι επειδή τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες (ή και μαρτυρήσαμε, αν θέλετε) από αναλύσεις επί αναλύσεων περί νεολαιίστικου κινήματος, περί εξέγερσης, περί δικαίου της νεολαίας που καταγγέλλει όσους «ζούνε ψεύτικες ζωές και έχουν κατεβάσει το κεφάλι», περί «νέου», «ιδιότυπου» κινήματος της νεολαίας που ξεσπά με πράξεις βίας, πρέπει λίγο να ...ξαναθυμηθούμε την αλφαβήτα.

Τα προβλήματα της νεολαίας σήμερα (και «χτες» το ίδιο ίσχυε) πηγάζουν από μια συγκεκριμένη πολιτική, την πολιτική της κυβέρνησης και του συνόλου των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν λύσεις διαχείρισης του συστήματος, δηλαδή λύσεις καλύτερης ή χειρότερης διαχείρισης της εξουσίας των αστών. Τα προβλήματα της νεολαίας όμως πηγάζουν ακριβώς από αυτή την εξουσία των αστών. Η αμορφωσιά, η μισή δουλειά - μισή ζωή, το αβέβαιο μέλλον, με μόνη βεβαιότητα την εκμετάλλευση, είναι αποτελέσματα αυτού του πολιτικού συστήματος, με αυτή την εξουσία.

Η νεολαία δεν είναι τάξη. Από μόνο του το νεολαιίστικο κίνημα δεν μπορεί να χαράξει στρατηγική για δική του εξουσία. Ενα κομμάτι της νεολαίας μπορεί να εντάσσεται στην παραγωγή, το υπόλοιπο, όμως, προσδιορίζεται από την ταξική του καταγωγή. Κάποιοι νέοι, λόγω ταξικής καταγωγής, μπορεί να έχουν πράγματι πιο εξασφαλισμένο μέλλον. Το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας όμως είτε είναι ενταγμένο ήδη στην εργατική τάξη, είτε μπαίνοντας στην παραγωγή θα ανήκει στην εργατική τάξη. Γι' αυτό και το νεολαιίστικο κίνημα έχει κάθε λόγο να συμπορευτεί με τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος.