Μ' αυτή τη «χαρακιά», τη διαχωριστική γραμμή, στο μέσον του κορμού του γεννήθηκε τούτο το κράτος και με αυτή δυστυχώς πορεύεται μέχρι τώρα. Ο διαχωρισμός πάντοτε και παντού. Από τη μια πλευρά οι πολλοί, οι βιοπαλαιστές, τα απόπαιδα του συστήματος που μοχθούν ολημερίς και χαΐρι και προκοπή δε βλέπουν. Παραπεταμένο όλο αυτό το πλήθος στις «άχρηστες» συνοικίες, ζει συνήθως σε άθλια αυθαίρετα ή σε διαμερίσματα - κλουβιά, καταπίνει τις αναθυμιάσεις που σκορπούν γύρω του τα φουγάρα των εργοστασίων και αγωνιά μονίμως για το μεροκάματο και το σκοτεινό μέλλον του. Εργάτες και μισθοσυντήρητοι αυτοί οι παραπεταμένοι και σφυροκοπούνται συνεχώς από χίλια δυο δεινά, από την ακρίβεια, την ανεργία, το ανελέητο σφίξιμο της «ζώνης», τα βάρη της σύγκλισης και της ΟΝΕ που κουβαλούν κλπ. Ακόμη και τα στοιχεία της φύσης, όταν ξεσπούν, αυτούς πλήττουν χωρίς έλεος. Τα δικά τους σπιτάκια πνίγονται στις πλημμύρες, αυτοί λιποθυμούν ή χάνονται στους καύσωνες και αυτοί πληρώνουν τη μανία του Εγκέλαδου.

Και σα να μη φτάνουν οι δυσκολίες, οι ατυχίες και οι αδικίες που αντιμετωπίζουν οι αδύναμες οικονομικά τάξεις έρχονται οι κυβερνώντες και ζητούν να αρπάξουν απ' αυτές και τα ελάχιστα που έχουν και θεσπίζουν νέα αισχρά «μέτρα», για να τις εξοντώσουν εντελώς.

Αυτή είναι η τραγική σχεδόν κατάσταση από τη μία πλευρά της διαχωριστικής γραμμής, ενώ από την άλλη πλευρά των ολίγων και εκλεκτών του συστήματος όλα είναι διαφορετικά. Εκεί οι συνοικίες δεν είναι «σκουπιδοτενεκέδες» αλλά καθαρές και πευκόφυτες και τα σπίτια σωστά παλατάκια. Εκεί δεν υπάρχει το εξοντωτικό κυνήγι του μεροκάματου, αλλά ο εύκολος πλουτισμός. Εκεί δεν υπάρχει η απελπισία του σήμερα και το άγχος του αύριο, αλλά βασιλεύει η ευδαιμονία του παρόντος και η βεβαιότητα ότι και το αύριο το ίδιο χαρμόσυνο θα είναι. Εκεί, τέλος, ούτε «κρίση» υπάρχει, ούτε «σύγκλιση», ούτε «αφαίμαξη», ούτε το δυσβάσταχτο φορτίο της ΟΝΕ. Εκεί με οποιαδήποτε κατάσταση υπάρχει ένα κέρας της Αμάλθειας που βγάζει συνέχεια πλούτη και αγαθά.