«Το αλάτι αυτής της θάλασσας» έρχεται, με τον τρόπο του, με ηρεμία και αποδείξεις, αλλά και με αποφασιστικότητα, να συνηγορήσει υπέρ της ιστορίας και της ιστορικής αλήθειας. Ο Παλαιστίνιος δεν είναι φερμένος στην Παλαιστίνη, είναι γέννημα θρέμμα αυτού του τόπου. Είναι, ίσως, μια από τις μεγαλύτερες αδικίες που έχουν γίνει ποτέ σε λαό. Να βρίσκεται αιώνες στο ίδιο μέρος και σήμερα, πια, να διεκδικεί το αυτονόητο, το σπίτι του, ένα δικό του κράτος!

Οι γονείς της Σοράγιας κυνηγημένοι από τους Ισραηλινούς (1948) φεύγουν για την Αμερική. Οταν η κοπέλα φτάσει στα 30 αποφασίζει να γυρίσει στην πατρίδα της. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο έρχεται σε πρώτη επαφή (οδυνηρή) με τον κατακτητή. Μόλις διαπιστώσουν ότι είναι Παλαιστίνια (το διαβατήριό της είναι αμερικάνικο) της κάνουν μια σειρά εξευτελιστικές ερωτήσεις και την ψάχνουν πατόκορφα (εξευτελιστικά). Στο τέλος, και μετά από επιμονή της, της παραχωρούν βίζα μερικών ημερών (η ίδια τους δήλωσε ότι ήρθε για να μείνει). Οι Ισραηλινοί τη βλέπουν - και τη θέλουν - τουρίστρια στον τόπο της!

Η Σοράγια, παρότι είναι η πρώτη φορά που πατάει παλαιστινιακό έδαφος, νιώθει πολύ οικεία. Το πρόσωπό της, οι κινήσεις της, η συμπεριφορά της είναι ένα με τον τόπο. Οι γονείς της και η ίδια διατήρησαν μέσα τους ακέραια την Παλαιστίνη (όπως τη διατηρούν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, όπου και αν τους πετάει η «μοίρα»). Διατήρησαν ζωντανή μέσα τους την Παλαιστίνη των παραδόσεων, των ανθρώπων, του πολιτισμού. Η Σοράγια από τις διηγήσεις των γονιών της και από τη δική της μελέτη - και θέληση - γνωρίζει κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου, τον οποίο αγαπάει βαθιά και έχει αποφασίσει να διεκδικήσει με όλα τα μέσα.

Αυτός ο τόπος, όμως, σήμερα είναι πολύ πληγωμένος. Παντού μπλόκα, έρευνες, εξευτελισμοί και κατά περιόδους, βέβαια, όπως για άλλη μια φορά στις μέρες μας, εξοντωτικοί και δολοφονικοί βομβαρδισμοί. Είναι γνωστό πόσο ο άνθρωπος δένεται με το σπίτι του, με την αυλή του, με τη γειτονιά του. Και είναι τραγωδία κάποιος με το όπλο στο χέρι να σου τα αρπάζει όλα αυτά και, επιπλέον, να σου απαγορεύει κάθε σχέση μαζί τους. Μόνο ο αέρας έχει απομείνει χωρίς έλεγχο (όταν και αυτός δε μολύνεται από τα χημικά όπλα των Ισραηλινών).

Η Σοράγια, όμως, βρίσκει τον τρόπο, με κινδύνους φυσικά, να περιηγηθεί σε ολόκληρο το χώρο που ζούσαν οι Παλαιστίνιοι, πριν δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ (1948) και όχι μόνο στη Ραμάλα που θέλουν να την περιορίσουν. Για την ακρίβεια δε θέλει να περιηγηθεί στο χώρο, αλλά να ζήσει σε αυτόν, κόντρα στη θέληση των κατακτητών, βέβαια, αφού τον θεωρεί δικό της χώρο. Θα φτάσει μέχρι τη Χάιφα, στο σπίτι των γονιών της (τώρα πια το κατέχουν Ισραηλινοί). Στο μακρύ της ταξίδι, αλλά και στο ίδιο της το σπίτι στη Χάιφα, διαπιστώνει ότι οι Ισραηλινοί δεν αρκούνται στη ληστεία, έχουν αποφασίσει να τα αλλάξουν όλα. Να μην αφήσουν τίποτα που να θυμίζει σε ποιον, τελικά και ουσιαστικά, ανήκουν η γη τα κτίσματα, οι παραδόσεις, ο πολιτισμός, οι συμπεριφορές. Το σχέδιο προβλέπει γενική εξαφάνιση ή ολοκληρωτική αφομοίωση.

Παίζουν: Σουχίρ Χαμάντ, Σάλεχ Μπακρί, Ριγιάντ Ιντεΐς