Η ένταση των ταξικών αγώνων είναι ο μόνος δρόμος για να στραπατσαριστεί η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου

Με την απόφαση ορίζεται ότι η δημόσια κοινωνική ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων μετατρέπεται σε επαγγελματική ασφάλιση και ως εκ τούτου παύει να έχει την οποιαδήποτε εγγύηση του κράτους, εξοβελίζεται από το σώμα του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος. Παράλληλα, ως τέτοια, περνάει στη δικαιοδοσία των οργάνων της ΕΕ και όχι στη δικαιοδοσία των αρχών του εθνικού κράτους.

Για να γίνει αντιληπτή η διαφορά αυτή, αρκεί να αναφερθούμε στο παράδειγμα του Ταμείου Πρόνοιας των δημοσίων υπαλλήλων που σήμερα αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα ρευστότητας. Στην περίπτωση που το Ταμείο αυτό χαρακτηριζόταν ως «επαγγελματική ασφάλιση», το κράτος δε θα έφερνε καμιά ευθύνη για την τύχη του, δε θα είχε καμιά υποχρέωση απέναντι στους ασφαλισμένους του, σε αντίθεση με αυτά που ισχύουν σήμερα.

Αμεσες και επώδυνες είναι οι επιπτώσεις στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών στο Δημόσιο. Εκτιμάται ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου θίγει πάνω από 100.000, οι οποίες θα δουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης να αυξάνονται από 5 έως 17 χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι:

Πρώτον, αυξάνονται τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης κατά μία πενταετία των γυναικών εργαζομένων που έχουν ασφαλιστεί την περίοδο 1983-1992 από τα 60 στα 65 χρόνια. Σημειώνεται ότι για τις ασφαλισμένες από το 1993 και μετά το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης έχει ήδη αυξηθεί στα 65 χρόνια, όπως και των αντρών.

Δεύτερον, για τις ασφαλισμένες από το 1993 και μετά χειροτερεύουν τα ειδικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης (αφορούν μητέρες ανηλίκων και πολύτεκνες). Ειδικότερα σήμερα μητέρες ανηλίκων μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με 20 χρόνια υπηρεσίας στο 55ο έτος της ηλικίας τους. Με την απόφαση το όριο ηλικίας ανεβαίνει στο 65ο έτος. Για μειωμένη σύνταξη οι μητέρες ανηλίκων με 20 χρόνια υπηρεσίας συνταξιοδοτούνται στο 50ό έτος της ηλικίας τους. Με την ανατροπή αυτή το όριο ηλικίας ανεβαίνει στο 60ό έτος. Μητέρες με τρία παιδιά συνταξιοδοτούνται με 20 χρόνια εργασίας στο 56ο έτος, αντίστοιχα με τέσσερα παιδιά στο 53ο και με πέντε και πάνω στο 50ό έτος. Με την απόφαση, όλες αυτές οι πολύτεκνες εργαζόμενες στο Δημόσιο αναγκάζονται να παραμείνουν μέχρι το 65ο έτος της ηλικίας τους.

Τρίτον, η απόφαση θίγει και τα ειδικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης κάποιων γυναικών που έχουν ασφαλιστεί την περίοδο 1983-1992 αλλά δεν έχουν θεμελιώσει δικαίωμα. Οι μητέρες ανηλίκων με 25 έτη υπηρεσίας συνταξιοδοτούνται στο 50ό έτος της ηλικίας τους. Με την απόφαση το όριο ηλικίας ανεβαίνει στο 65ο έτος. Οι μητέρες με τρία παιδιά με 20 χρόνια υπηρεσίας συνταξιοδοτούνται χωρίς όριο ηλικίας. Με την απόφαση απαιτούνται ή τα 37 χρόνια υπηρεσίας χωρίς όριο ηλικίας ή το 65ο έτος. Γυναίκες που δικαιούνται μειωμένη σύνταξη για άλλους λόγους μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με 25 χρόνια υπηρεσίας στο 55ο έτος της ηλικίας τους. Με την απόφαση το όριο ηλικίας ανεβαίνει στο 60ό έτος.

Αυτό όμως που εξοργίζει στην περίπτωση αυτή δεν είναι μόνο οι δυσβάστακτες ανατροπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και ότι όλο αυτό το έγκλημα σύμφωνα με το σκεπτικό της ΕΕ συντελείται στο όνομα της «ισότητας» των δύο φύλων. Τα όργανα της ΕΕ, βάσει των σχετικών οδηγιών και της νομολογίας που έχουν δημιουργήσει, αρνούνται ευθέως στη γυναίκα εργαζόμενη οποιοδήποτε δικαίωμα θα της έκανε λιγότερο επώδυνο το ρόλο της μέσα στην οικογένεια, τα διπλά και τριπλά βάρη που της φορτώνονται στην ανατροφή των παιδιών, στη φροντίδα των ηλικιωμένων κλπ. Και μάλιστα όταν είναι δεδομένη η παντελής απουσία των αναγκαίων κοινωνικών υποδομών.

Γιατί μέσα στην καπιταλιστική πραγματικότητα, μέσα σε αυτό το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της ντε φάκτο ανισοτιμίας, το δικαίωμα για συνταξιοδότηση κατά πέντε χρόνια νωρίτερα από τον άνδρα, δεν είναι στοιχείο ανισοτιμίας, αλλά ένα μέτρο που μπορεί να κάνει πιο υποφερτό το επαχθές βάρος που της έχει φορτωθεί. Και όμως, η ΕΕ αλλιώς και βούλεται και βουλεύεται...

Ετσι στη σκέψη 67 της απόφασης επισημαίνει πως: «Τα εθνικά μέτρα που καλύπτονται από τη διάταξη αυτή πρέπει να βελτιώνουν την ικανότητα των γυναικών να ανταγωνίζονται τους άνδρες στην αγορά εργασίας και να ακολουθούν σταδιοδρομία υπό συνθήκες ισότητας με αυτούς»! Ιδού λοιπόν ποια είναι η αντίληψη «περί ισότητας» στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ας τη χαίρονται τέτοια αντίληψη όλοι οι ευρωλάγνοι, που την ίδια στιγμή μάλιστα πολλοί απ' αυτούς εμφανίζονται και με την ταμπέλα του φεμινιστή.

Αυτοί όμως που ξεπέρασαν κάθε όριο υποκρισίας είναι τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση εμφανίστηκε μπροστά στον ελληνικό λαό να καμώνεται ότι «η απόφαση είναι δυσάρεστη, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά». Το δε ΠΑΣΟΚ, αφού ξιφούλκησε κατά της ΝΔ κατηγορώντας τη για λάθος χειρισμούς, το 'παιξε «φίλος των γυναικών» και πως δήθεν διαφωνεί με την εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

Και οι δύο υποκρίνονται ασύστολα. Λένε ψέματα, φόρα παρτίδα. Εμείς μόνο θα υπενθυμίσουμε ότι:

• Με νόμο του 1992 η ΝΔ αύξησε τα όρια ηλικίας στις γυναίκες που θα έμπαιναν στην παραγωγή από την 1/1/1993 σε όλα τα Ταμεία, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Ψήφισε δηλαδή την «εξίσωση των ορίων ηλικίας» στο 65ο έτος.
• Το ΠΑΣΟΚ, όντας στην αντιπολίτευση, δήλωνε ότι θα καταργήσει το νόμο. Και όμως μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια κυβερνητικής εξουσίας, όταν το 2004 εγκατέλειπε την κυβέρνηση, ο νόμος αυτός ήταν και συνεχίζει να είναι σε απόλυτη ισχύ.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά μόλις προχτές η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Ε. Χριστοφιλοπούλου στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ ερωτηθείσα σχετικά δήλωνε: «Ηδη η ελληνική νομοθεσία για τους ασφαλισμένους μετά το '93 τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα εξισώνει - και σωστά - τα δικαιώματα ανδρών και γυναικών»!

Γιατί λοιπόν σκούζουν για τα δικαιώματα των γυναικών, όταν και οι δύο έκαναν σε βάρος τους αυτό που κάνει σήμερα και για τις εργαζόμενες στο Δημόσιο, για τις πριν το 1992, η Ευρωπαϊκή Ενωση; Γιατί υποκρίνονται ότι συμπάσχουν, όταν και τα δύο κόμματα και σήμερα θεωρούν σωστή την εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες, δηλαδή την αύξηση κατά πέντε χρόνια στον εργάσιμο βίο των γυναικών; Μήπως δεν είναι η ΝΔ που με το νόμο Πετραλιά, μόλις πέρυσι, αύξησε κατά πέντε χρόνια τα όρια ηλικίας για τις μητέρες εργαζόμενες με ανήλικο από το 50ό στο 55ο; Μήπως με τον ίδιο νόμο δεν αυξήθηκε το πρόστιμο για κάθε έτος «πρόωρης» συνταξιοδότησης, που ουσιαστικά υποχρεώνει σε αναγκαστική παραμονή στην εργασία άνδρες και γυναίκες;

Και ακόμα: Η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου χαρακτηρίζει την ασφάλιση των δημοσίων «επαγγελματική» και αρνείται τον δημόσιο και κοινωνικό της χαρακτήρα. Από εδώ και η απαίτηση για «εξίσωση των ορίων». Και όμως το ΠΑΣΟΚ με το νόμο 2039 προώθησε τη δημιουργία στη χώρα μας της επαγγελματικής ασφάλισης, ενώ στελέχη του δεν κρύβουν ότι απώτερος στόχος είναι η αντικατάσταση της επικουρικής ασφάλισης με την επαγγελματική. Σε τι, λοιπόν, διαφωνεί το ΠΑΣΟΚ με τη συγκεκριμένη απόφαση; Σε τίποτα.

Σχολιάζοντας την απόφαση, ορισμένοι δεν απέφυγαν τον πειρασμό να πέσουν στην τυπολατρία. Σύμφωνα με τον ισχυρισμό τους, υποστηρίζουν πως η απόφαση του Δικαστηρίου δεν υποχρεώνει την ελληνική κυβέρνηση να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών, αλλά ότι θα μπορούσε να μειώσει αυτά των ανδρών και έτσι να επιτευχτεί η απαίτηση του Ευρωδικαστηρίου.

Μόνο που η συγκεκριμένη απόφαση δεν πάρθηκε σε πολιτικό κενό. Μπορεί τύποις το Δικαστήριο να μην ορίζει τι θα κάνει η κυβέρνηση, όμως την ίδια στιγμή η Κομισιόν δεν περνάει μήνας που να μην απαιτεί να προωθηθούν νέες «μεταρρυθμίσεις» στα ασφαλιστικά συστήματα. Μήπως δεν είναι η ΕΕ που σε κάθε νέα Εκθεση απαιτεί την «αύξηση του εργάσιμου βίου» και την παραμονή στην εργασία όσο γίνεται περισσότερα χρόνια ανδρών και γυναικών; Μήπως, τέλος, δεν είναι η ΕΕ που έχει θέσει το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα κάτω από τη «δαμόκλεια σπάθη» της δημοσιονομικής εξυγίανσης;

Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, δεν έχουν απέναντί τους μόνο μια οδηγία και μια απόφαση του Ευρωδικαστηρίου. Εχουν απέναντί τους συνολικά την ΕΕ, το νομικό και πολιτικό της οπλοστάσιο. Εχουν απέναντί τους τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και την αντιασφαλιστική τους πολιτική, συνολικά τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Και πρέπει να τους αντιπαλέψουν επιθετικά, σε όλα τα μέτωπα.