Σύντροφοι, οι πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα έφεραν μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες για την εργατική τάξη. Θα απελευθερωνόταν και θα συμμετείχε ισότιμα στον πλούτο που παρήγαγαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Πίστευαν, ότι η αυξανόμενη υποστήριξη και δύναμη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων και κυβερνήσεων, θα έχτιζε μια νέα κοινωνία.

Η συμβολή των μπολσεβίκων του Λένιν, που το '17 μετά από πάρα πολλά χρόνια αγώνων, έφερε μια συμμαχία εργατών, στρατιωτών και αγροτών, για να νικήσουν τις αντιδραστικές δυνάμεις και να εγκαθιδρύσουν το εργατικό κράτος, σε συνδυασμό με το ξύπνημα και την οργάνωση των εργατών σε όλο τον κόσμο, όλα αυτά έμειναν σαν τα κυριότερα γεγονότα, τα πιο αποφασιστικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας.

Οι επόμενες δεκαετίες είδαν την ανάπτυξη και την επέκταση πολλών σοσιαλιστικών κρατών και το είδαμε, με την προέλαση του Κόκκινου Στρατού το '45. Με τη νίκη του Μάο Τσε Τουνγκ - επί του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού και των κινεζικών αντιδραστικών δυνάμεων, που υποστηρίχτηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ολα αυτά ήταν από τα πιο σημαντικά επαναστατικά γεγονότα στον 20ό αιώνα.

Η κινέζικη επανάσταση επιβίωσε και ξεπέρασε πάρα πολλές καταστροφές, εχθρικές πράξεις και πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών που είχαν σκοπό να απομονώσουν και να πνίξουν την επανάσταση και είναι μια απόδειξη του πνεύματος, του θάρρους και της αποφασιστικότητας της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και του κινέζικου λαού.

Την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα είδαμε την ήττα πολλών ευρωπαϊκών κομμουνιστικών και εργατικών κυβερνήσεων και κομμάτων. Τις δεκαετίες από το 1917 μέχρι το '90 είδαμε ότι δεν ήταν μόνο αναγκαίο να κερδίσουμε την εξουσία, αλλά επίσης ήταν αναγκαίο να κάνουμε ένα συνεχή αγώνα, για να διατηρήσουμε την εξουσία.

Ο 20ός αιώνας είναι ένας από τους πιο ταραχώδεις καταστρεπτικούς αιώνες στην ανθρώπινη ιστορία. Δίνει όμως πάρα πολλά παραδείγματα του τι μπορεί κανείς να επιτύχει όταν οι εργάτες οργανώνονται και καθοδηγούνται από μία αποτελεσματική ηγεσία. Ιδιαίτερα όταν η ηγεσία αυτή διατυπώνει σωστές πολιτικές και πείθει την πλειοψηφία του πληθυσμού, μέσα από ένα συνδυασμό συμμαχιών και αγώνων.

Αλλά ρεφορμιστικές επιδράσεις επηρέασαν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης. Είχαμε νίκες και επιτυχίες στον 20ό αιώνα, πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε και να διατυπώσουμε με πολύ μεγάλη σαφήνεια, ότι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, κομμουνιστικά και εργατικά Κόμματα έκαναν και λάθη, πλάνες, αποξένωσαν ανθρώπους και επέτρεψαν, μια απαράδεκτη γραφειοκρατία να δρα στο όνομά τους.

Η ανάγκη της ενότητας όλων των προοδευτικών δυνάμεων είναι μία ουσιαστική προϋπόθεση για την επιτυχία. Δεν έχει σημασία πού ζούμε, υπάρχουν πάντα τα θέματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι, όλα τα τμήματα του πληθυσμού και που ζητούν, που απαιτούν μια συμμαχία των δυνάμεων.

Φυσικά υπάρχει μια ανάγκη να αναπτύξουμε μια ενοποιημένη στρατηγική και προσέγγιση των αριστερών δυνάμεων, για να μπορέσουμε να καθοδηγήσουμε τον πληθυσμό. Μπορεί να υπάρχουν θέματα που δεν είναι δυνατόν, ακόμα να αποκαταστήσουμε αυτή την ενότητα όλων των δυνάμεων, αλλά θα πρέπει όμως να ξεκινήσουμε με αυτά τα θέματα, πού μπορούμε να το κάνουμε και πού συμφωνούμε.

Η διαδήλωση του Σιάτλ το '99, αλλά και άλλες διαδηλώσεις από τότε ενάντια στις πολιτικές του κεφαλαίου, μέσω του Παγκόσμιου Εμπορίου, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είναι σημάδι πάρα πολύ καθαρό, ότι υπάρχουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε κάθε Ηπειρο που είναι εχθρικά προς τον καπιταλισμό.

Αυτή τη στιγμή, αυτή η εχθρότητα και η δραστηριότητα οργανώνεται σε μία προσωρινή βάση. Τα κομμουνιστικά και αδελφά Κόμματα πρέπει να παίξουν τον καθοδηγητικό ρόλο, δίνοντας αυτή την κατεύθυνση. Συνοχή σε ό,τι αφορά όλα τα θέματα που κινούν τον κόσμο, το περιβάλλον, την υπερεκμετάλλευση, την καταλήστευση των φυσικών πηγών, την πληγή της ναρκομανίας που πλήττει τόσες χώρες, σε συνδυασμό με τον πόλεμο ενάντια στους εμπόρους των ναρκωτικών, καθώς και η πάλη ενάντια στη διαφθορά σε όλους τους τομείς της ζωής, ενάντια στη «μεταρρύθμιση» και τον «εκδημοκρατισμό» το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ενωσης κ.ά.

Οι πρόσφατες δράσεις στην Ελλάδα και στη χώρα των Βάσκων δείχνουν το θέμα της τρομοκρατίας πόσο σοβαρό είναι. Είμαστε πεπεισμένοι, ότι η τρομοκρατία βοηθάει την υπόθεση του καπιταλισμού. Η δήλωση της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, της Αλέκας Παπαρήγα, ότι θα ήταν καλύτερο να αναζητήσουν, να ψάξουν να βρούνε τους οργανωτές και τους κατευθυντές της «17ης Νοέμβρη» στην Ουάσιγκτον, είναι μία πάρα πολύ σωστή παρατήρηση.

Κάθε φορά, έχει διαπιστωθεί, ότι οι σκοτεινές δυνάμεις πίσω από την τρομοκρατία, βρίσκονται μέσα στην καρδιά του καπιταλισμού. Υπενθυμίζουμε ότι το '75 ο IRA σε συνεργασία με το βρετανικό στρατό ξεκίνησε μια σειρά δολοφονικών επιθέσεων σε μέλη του Εργατικού Κόμματος στο Μπέλφαστ, σε μια προσπάθεια να σβήσει το Κόμμα μας από αυτή την πόλη. Αυτές οι επιθέσεις χειροκροτήθηκαν και ενθαρρύνθηκαν από υποστηρικτικές του IRA, που στις Ηνωμένες Πολιτείες, και στην πλειοψηφία του ο ιρλανδέζικος λαός, είπαν ότι οι επιθέσεις αυτές ήταν επιθέσεις κατά του κομμουνισμού.

Οι τρομοκράτες δολοφόνησαν έξι μέλη και υποστηρικτές του Κόμματός μας και μαζί με αυτούς ήταν μία κοπέλα έξι χρονών, κόρη ενός μέλους του Κόμματος. Επίσης πλήγωσαν πάρα πολλά άλλα μέλη και υποστηρικτές του. Υπάρχουν φυσικά διαφορετικά κριτήρια. Καταληστεύουν τον κόσμο και δίνουν βοήθεια στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις στις κοινωνίες.

Ο πικρός διχασμός μεταξύ των δύο κοινοτήτων στη Βόρεια Ιρλανδία για πάρα πολλές δεκαετίες, δεν ήταν κάτι που έγινε τυχαία. Ηταν κάτι που έγινε εσκεμμένα και αυτή η πολιτική συνεχίζεται και από την τοπική αυτοδιοίκηση, όπου προσπαθούν να διατηρήσουν τη βάση της ισχύος τους. Δημιουργούν διαφορετικά σχολεία, διαφορετική στέγη, διαφορετικούς χώρους εργασίας, διαφορετικά κέντρα αναψυχής. Και όλα αυτά έχουν στόχο να κρατήσουν τους εργάτες χωρισμένους.

Το Εργατικό Κόμμα της Ιρλανδίας είχε περιορισμένη μόνο επιτυχία στην προσπάθεια δημιουργίας συμμαχιών με εργάτες και από τις δύο κοινότητες, για τα θέματα των αστικών δικαιωμάτων, της στέγασης και της απασχόλησης. Αλλά πάντα είχαμε να αντιμετωπίσουμε την υποκρισία και από τις δύο πλευρές, που έβλεπαν ότι αμφισβητείται η εξουσία τους με την ένωση της εργατικής τάξης.

Ο απώτερος στόχος μας ήταν ένα ενιαίο λαϊκό σοσιαλιστικό κράτος όλων των Ιρλανδών, αλλά ποτέ δεν καταφέραμε να επιτύχουμε να τους οργανώσουμε όλους στο Κόμμα μας στο εργατικό Κόμμα. Η Ιρλανδία σήμερα γίνεται μία χώρα χαμηλών μισθών, σύμφωνα με το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών. Χαμηλοί μισθοί, καμία προστασία για τους εργαζόμενους και γενικά πολύ κακές συνθήκες. Υπάρχουν βέβαια κάποιες καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, στην αναπτυσσόμενη τεχνολογία των υπολογιστών κυρίως, και εκεί όμως οι πολυεθνικές πολύ σύντομα μεταφέρουν αλλού τις δραστηριότητες, όταν αυξάνεται το κόστος της εργασίας.

Ηδη, έχουμε κάποια σχετικά παραδείγματα, αυτού του καπιταλιστικού χαρακτηριστικού. Είναι η άποψή μας, ότι σύμφωνα με την εξέλιξη και του καπιταλισμού αυτός ο «κελτικός δράκος» σύντομα θα σκοντάψει, όπως και οι «ασιατικοί δράκοι» και πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι θα βρεθούν στο δρόμο. Είναι αναπόφευκτο. Υπάρχει περιορισμός του συνδικαλιστικού κινήματος και οι περισσότεροι εργάτες δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στους ηγέτες τους συνδικαλιστές, που οι περισσότεροι είναι σύμμαχοι του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.

Η γεωργία επίσης στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης φθίνει και αντικαθίσταται από τον τουρισμό. Εχουμε τρία διαφορετικά δικαιοδοτικά όργανα, που ασχολούνται με τη διαφθορά, που είναι η μεγαλύτερη διαφθορά στην Ιρλανδία από την ανεξαρτησία της, το 1922. Ηγετικές φυσιογνωμίες του πολιτικού κόσμου, όλων των κομμάτων αυτή τη στιγμή έχουν να αντιμετωπίσουν κατηγορίες διαφθοράς. Πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί, δικαστές, όλοι οι θεσμοί είχαν διαβρωθεί. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η δικαιοσύνη, η νομοθετική εξουσία, πολύ λίγοι πήγανε στη φυλακή, μερικοί από αυτούς ήταν και κληρικοί, αλλά ο κόσμος πιστεύει, ότι υπάρχει τόσο μεγάλη διαφθορά και οι πλούσιοι ποτέ δεν πηγαίνουν φυλακή, όλα κρύβονται.

Για πάρα πολύ καιρό, εμείς στην Ιρλανδία αγωνιστήκαμε και προτείνουμε τα ακόλουθα τα οποία πιστεύουμε θα βοηθήσουν όλα τα κόμματα να αναπτύξουν στρατηγική για το συντονισμό τους και αυτό θα μας βοηθήσει να αναπτυχθούμε και να διαμορφώσουμε το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου. Περιορίζουμε τις προτάσεις μας στην Ευρώπη και με τον καιρό ελπίζουμε να έχουμε και έναν πιο διεθνή χαρακτήρα στις προτάσεις μας.

Πρώτο να έχουμε ένα ευρωπαϊκό ειδησεογραφικό πρακτορείο των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, το οποίο θα απευθύνεται στην εργατική τάξη, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ιδιαίτερα στα προοδευτικά ΜΜΕ και θα τους εξηγεί ποια είναι η πραγματικότητα, ποιες είναι οι δραστηριότητες και ποιες οι επιτυχίες των κομμάτων μας σήμερα.

Δεύτερο να έχουμε μία πανευρωπαϊκή εφημερίδα, κάθε μήνα ή και πιο συχνά εάν γίνεται, στις πιο κοινά ομιλούμενες γλώσσες της Ευρώπης, χρησιμοποιώντας την τελευταία τεχνολογία στην εκδοτική βιομηχανία.

Τρίτο, να καθιερώσουμε ένα προοδευτικό ευρωπαϊκό ραδιοφωνικό δίκτυο, που θα προσφέρει ειδήσεις, πληροφορίες και ρεπορτάζ για τα σύγχρονα γεγονότα, όπως επίσης θα έχει και προγράμματα, τα οποία θα μπορούν να ελκύουν τους νέους.

Τέταρτο, να έχουμε ένα θεωρητικό όργανο, ένα περιοδικό με βαθιά ανάλυση και σχόλια για την κομμουνιστική προοπτική των παγκόσμιων τρεχόντων γεγονότων.

Πέμπτο, δημιουργία Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών.

Εκτο, δημιουργία ενός κεντρικού φόρουμ για τακτικές συναντήσεις των εκπροσώπων των κομμάτων για το συντονισμό των δραστηριοτήτων μας και για τη διασφάλιση ότι θα ενημερώνονται τα κόμματα, το ένα για τις δραστηριότητες του άλλου.

Επίσης, θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στα ζητήματα ευρωπαϊκού χαρακτήρα, έτσι ώστε όλα τα Κόμματα, να μπορούν να συμμετάσχουν σε μία συνεκτική και συντονισμένη στρατηγική.

Εβδομο, να δημιουργηθεί μια τράπεζα δεδομένων, σε όλους τους κρίσιμους τομείς της εθνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας και πολιτικής.

Ογδοο, με το επίπεδο της διάβρωσης που υπάρχει στην επιχειρηματική και πολιτική ζωή στην Ευρώπη θα πρέπει να ιδρύσουμε μια ομάδα, που θα ελέγχει τη συμπεριφορά των επιχειρήσεων και των ατόμων σε σχέση με όλους τους κλάδους των επιχειρήσεων.

Ενατο, ίδρυση ενός διεθνούς σχολείου για την επιμόρφωση των μελών του κόμματός μας. Είμαι ευγνώμων λοιπόν στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, για την πρόσκλησή του να παραβρεθώ σε αυτή τη διάσκεψη, πιστεύω ότι θα είναι μια εποικοδομητική διάσκεψη και θα αποδώσει καρπούς πολύ συγκεκριμένους.

Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας σύντροφοι.