Στον αντίποδα της ηρωικής πορείας του ταξικού εργατικού κινήματος, διαβάζουμε:

1994, 14-15 Ιούλη, Αλεξανδρούπολη, συνεδρίαση διοίκησης ΓΣΕΕ για την εναρμόνιση με το Μάαστριχτ.

«θα πρέπει να βάλουμε μπροστά τη δική μας απάντηση στο τρίπτυχο ανάπτυξη - ανταγωνιστικότητα - απασχόληση» (...) θα μιλήσουμε κι εμείς γι' ανταγωνιστικότητα; (...) Η γνώμη μας είναι ότι ναι. Γιατί σε τελική ανάλυση ο υγιής ανταγωνισμός δεν μπορεί πια να θεωρείται απειλή. Πρέπει να θεωρείται αναπτυξιακό εργαλείο (...) η στρατηγική μας δεν μπορεί να εγκλωβιστεί (...) πίσω από τη λογική του προστατευτισμού (...) αν στηρίξουμε το σχεδιασμό μας (...) στα κλειστά σύνορα και στα κλειστά επαγγέλματα (...) θα διαπιστώσουμε πολύ σύντομα πως κτίζουμε πύργους στην άμμο. Ναι λοιπόν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας (...) ο κοινωνικός διάλογος πρέπει να κατανέμει τις ευθύνες για την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη (...) πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε και μεταξύ μας ότι ναι στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) σαν ενιαίου οικονομικού και κοινωνικού χώρου (...) δεν μπορούμε πια να έχουμε κλειστές οικονομίες» (αποσπάσματα από την εισήγηση και την απόφαση).

Αυτοί που υπέγραψαν αυτά τα κείμενα, καταδικάζοντας την εργατική τάξη σ' ό,τι βιώνει σκληρά στο πετσί της, είναι αυτοί ακριβώς που ξεστομίζουν σήμερα μπόλικες κενές λέξεις περί της χρεοκοπίας του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, για να ζητήσουν να τους εμπιστευτεί ξανά η εργατική τάξη.

Η πάντα κόκκινη Πρωτομαγιά δίνει και φέτος μιαν ακόμα ευκαιρία για την εργατική τάξη να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι.