Με συνθήματα του τύπου «Πράσινη Λύση στην Κρίση: οικονομία, κοινωνία, περιβάλλον» ή «Αλλάζουμε πολιτικές, αλλάζουμε και εμείς», κατεβαίνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι στις ευρωεκλογές στοχεύοντας μάλιστα στην εκλογή 1 ή 2 Ελλήνων «πράσινων» ευρωβουλευτών.

Καλά τα λένε οι κύριοι Οικολόγοι, αλλά κρύβουν το κύριο, τους υπαίτιους. Ποιος βιάζει το περιβάλλον; Μήπως οι λαϊκοί άνθρωποι; Η οι βιομήχανοι; Γιατί δε λένε κουβέντα για το κέρδος στο βωμό του οποίου θυσιάζεται το περιβάλλον; Μήπως γιατί βολεύει το σύστημα να έχει τέτοιους ευαίσθητους δήθεν, που κατά τα άλλα είναι υπέρμαχοι της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας; Γιατί καλές είναι οι προτάσεις για το περιβάλλον, αλλά έξω από τη διεκδίκησή τους κόντρα στο κεφάλαιο, είναι ουτοπία κάποιων μικροαστών. Πρέπει να διεκδικεί ο λαός μαζί με την ικανοποίηση των αναγκών του και τη βελτίωση του περιβάλλοντος.

Υπάρχει όμως «πράσινη λύση», χωρίς αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος, μέσα στο οποίο την αναζητούν; Εκεί όπου κυριαρχεί το κέρδος; Είναι ποτέ δυνατόν το μεγάλο κεφάλαιο και κυβερνήσεις ή η ΕΕ που το εκφράζουν, να απαρνηθούν τον εαυτό τους και να σταματήσουν να θεωρούν το περιβάλλον ως την πηγή άντλησης και καταλήστευσης των φυσικών πόρων, ως το φυσικό χώρο που ασκούν την ασύδοτη δραστηριότητά τους ή απορρίπτουν τα απόβλητά τους; Είναι δυνατόν τα μονοπώλια να κάνουν «πράσινες» επενδύσεις με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος και όχι αποκλειστικά την αύξηση των κερδών τους;

Απόρροια, άλλωστε, τέτοιας συνειδητής δράσης του κεφαλαίου και των πολυεθνικών είναι η εκδήλωση των μεγάλων περιβαλλοντικών προβλημάτων, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η μείωση της στοιβάδας του όζοντος, η απερήμωση, η εξάντληση των φυσικών πόρων, η μείωση της βιοποικιλότητας, η αποψίλωση των δασών, τα μεγάλα βιομηχανικά ατυχήματα, τα διατροφικά σκάνδαλα. Αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας είναι οι τελευταίοι βρώμικοι πόλεμοι, που έγιναν με τις ευλογίες και της ΕΕ, στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, την υποβάθμιση του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος και την προσβολή της δημόσιας υγείας με το απεμπλουτισμένο ουράνιο.

Ας μην κοροϊδεύουν, λοιπόν, ούτε το λαό ούτε τον εαυτό τους. Καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και «πράσινη» ανάπτυξη δε συμβιβάζονται. Ολα τα άλλα είναι απλά ...«φούμαρα»!