Απαντώντας, σε ερώτηση εργάτη για τη λεγόμενη «ενότητα της αριστεράς», η Αλ. Παπαρήγα, επισήμανε ανάμεσα σε άλλα: «Μέσα στο εργατικό κίνημα, ενώ η εργατική τάξη αντικειμενικά είναι ενιαία, παρά τις διαφορές - μπορεί ένας να είναι περισσότερο υψηλόμισθος κ.λπ. - παρόλα αυτά μέσα στο εργατικό, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, υπήρχανε πολλές γραμμές και τάσεις. Γιατί, μέσα στο εργατικό κίνημα δουλεύουν και τα κόμματα εξουσίας και η εργοδοσία. Μπορεί να μη φαίνεται, αλλά δουλεύουν πολλοί μηχανισμοί».

Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα του Συνεδρίου της ΠΟΕ - ΟΤΑ, στο οποίο αναφέρθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Ενώ η εργατική τάξη πρέπει να είναι μια γροθιά, όμως, πραγματικά τη διασπούν. Για δείτε, πριν λίγες μέρες, έγινε το εξής πράγμα: εκεί που οι κομμουνιστές μετέχουν σε σωματεία όπου υπάρχουνε οι συμβασιούχοι των λίγων μηνών, η κατεύθυνση του Κόμματος - και βεβαίως και του ευρύτερου φορέα, του ΠΑΜΕ - ήταν ότι πρέπει να τους γράφουνε μέλη. Εδώ αύριο μπορεί να έχετε δέκα ειδών εργασιακές σχέσεις. Θα κάνετε από μισό σωματείο; Στο ίδιο σωματείο όλοι! Τι φταίτε εσείς αν άλλοι είναι μόνιμοι, αν άλλοι είναι έκτακτοι.

Και με τα κόμματα τα οποία έχουν κυβερνήσει, που είναι στην κυβέρνηση και τα οποία έχουν βλάψει τους εργαζόμενους, πρέπει να γίνει διαπάλη. Ακριβώς για να μην παρασύρουν τους εργαζόμενους. Και να το πω καθαρά: Πόσες συνειδήσεις θα έχει ο εργάτης; Μια συνείδηση στο συνδικάτο, μία στην κάλπη, μία στις ευρωεκλογές, μία για την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Ειδικά ο εργάτης πρέπει να έχει μία συνείδηση: Ταξική. Ασε, λοιπόν, την Αριστερά ενωμένη. Την εργατική τάξη ενωμένη».

Επιστέγασμα όλης αυτής της συζήτησης, για ποιο λόγο η εργατική τάξη πρέπει να είναι ενωμένη, ήταν τα λόγια ενός εργάτη, δείχνοντας τις πολυτελείς θαλαμηγούς που επισκευάζονταν στα ναυπηγεία: «Εμείς δεν έχουμε να δώσουμε ενοίκιο κι αυτοί κυκλοφορούν με κότερα»!