Μου θύμιζαν το διπλό οικονομικό όρο: Μικροπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, που δεν τα πήγαινα καθόλου καλά μαζί τους, αν και δεν είχα με κανένα κρατικό, τραπεζικό ή άλλο οργανισμό οικονομικές δοσοληψίες.

Οι τελευταίες ευρωεκλογές μου έφεραν στο νου το θέμα του χρόνου σε σχέση με το μικρο- και το μακρο-.

Στην Πολιτεία Μισισιπή υπάρχει μια μικρή κωμόπολη, η Φιλαδέλφεια, με πληθυσμό 7.300 ανθρώπους που το μεγαλύτερο ποσοστό, 56% είναι λευκοί, 40% μαύροι και το 2% Ινδιάνοι. Σε αυτή την πόλη ένα μαύρο παιδάκι, στα μέσα της δεκαετίας του '60, ήταν το πρώτο που μπήκε σε μια τάξη του δημοτικού σχολείου. Αυτή ήταν η αρχή να γίνει το σχολείο ανάμεικτο.

Στην ίδια πόλη, στις 21 Ιουνίου 1964, εποχή μεγάλων και ογκωδών κινητοποιήσεων των Αφροαμερικανών για τα πολιτικά τους δικαιώματα, τρεις από αυτούς, που είχαν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους - ας τους μνημονεύσουμε - ο Τζέιμς Τσέινι, μαύρος, και οι δυο λευκοί, ο Αντριου Γκούντμαν και ο Μάικελ Σβέρνερ, δολοφονήθηκαν από μέλη της «Κου Κλουξ Κλαν».

Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η πόλη έχει αλλάξει διάθεση, που σημαίνει πολιτική στάση.

Και ακόμα σημαντικότερο είναι ότι η Πολιτεία διαθέτει τους περισσότερους εκλεγμένους ανθρώπους σε θεσμικές θέσεις από όλες τις άλλες Ηνωμένες Πολιτείες και σε αυτό έχουν συμβάλει οι λευκοί.

Οι πολίτες έχουν καταλάβει μέσα σε αυτές τις δεκαετίες και έχουν ζήσει με τα τραύματα των δολοφονιών που επιθυμούν, ακόμα και με αυτό τον τρόπο, να τα ξεχάσουν.

Στα γεγονότα των δολοφονιών στη Φιλαδέλφεια, Μισισιπί, που έγινε σημείο αναφοράς, στηρίχτηκε και η κινηματογραφική ταινία, «Ο Μισισιπής φλέγεται», που παίχτηκε πριν μερικά χρόνια και στην Ελλάδα.

Χρειάζονται δράση, αντοχές και στόχοι.