Οπως ο Μπρεχτ, αντιστρατευόμενος την αποχαυνωτική για τις μάζες αισθητική της αστικής θεατρικής κουλτούρας, συνέλαβε την ιδέα, «θεμελίωσε» τους κώδικες μιας κοινωνικά αφυπνιστικής αντι-όπερας και τους εφάρμοσε με την περίφημη «Οπερα της πεντάρας», έτσι και Λαρς φον Τρίερ συνέλαβε την ιδέα και «θεμελίωσε» τους σεναριακούς και σκηνοθετικούς κώδικες του αντι-μιούζικαλ με την αριστουργηματική καλλιτεχνικά και συνταρακτική θεματολογικά ταινία του «Χορεύοντας στο σκοτάδι». Ταινία, που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Οπως ο Μπρεχτ είχε μελετήσει καλά τους «κώδικες» της αστικής όπερας, ώστε να μπορέσει να τους ανατρέψει αποτελεσματικά, έτσι και ο Τρίερ, γνωρίζοντας καλά τους κώδικες του γλυκανάλατου θεματικά και κοινωνικά κατευναστικού αμερικάνικου μιούζικαλ, μπόρεσε να το ανατρέψει. Να θαυματουργήσει, αντιστρέφοντας όλους τους κανόνες του και με θέμα ένα συνταρακτικό σύγχρονο δράμα. Με ένα «κατηγορώ» για το πλανερό «αμερικάνικο όνειρο», για τον ανθρωποφάγο αμερικανικό καπιταλισμό.

Το αντι-μιούζικαλ του Τρίερ και χορό έχει και τραγούδι. Χορό της εργατιάς- κορμιών του μόχθου. Τραγούδι της εργατιάς- του πόθου της να ζήσει ανθρωπινά και του σπαραγμού της, όταν τη «στραγγαλίζουν». «Κορυφαία» αυτού του χορού και τραγουδιού η Ισλανδή τραγουδίστρια Μπγιορκ, που, ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποκαλύπτει και το σπουδαίο υποκριτικό της ταλέντο, καθιστά το «κατηγορώ» του Τρίερ για τη μητρόπολη του καπιταλισμού, «κραυγή» όλων των «ταπεινών και καταφρονεμένων» της εποχής μας και μεγαλύνει τον ύμνο του στον απλό άνθρωπο και στις αξίες της ανθρωπιάς, της εργατικής αλληλεγγύης, της ηθικής ακεραιότητας, της αξιοπρέπειας και της μητρικής αυτοθυσίας.

Η ηρωίδα του Τρίερ είναι μια Τσεχοσλοβάκα, η οποία πήγε στις ΗΠΑ όχι λόγω αντίθεσης με τη σοσιαλιστική πατρίδα της, αλλά γιατί μόνον εκεί υπήρχε ο οφθαλμοχειρουργός που θα έσωζε το παιδί της από την τύφλωση, λόγω της αρρώστιας που κληρονόμησε από εκείνη. Αρρώστια που την ίδια την τυφλώνει. Η νεαρή μάνα, με τεράστιο κουράγιο, σκληρή δουλιά σε ένα εργοστάσιο και μεγάλες στερήσεις μαζεύει τα χρήματα για την εγχείρηση του παιδιού της. Μόνη της χαρά είναι η συμμετοχή της σε έναν ερασιτεχνικό θίασο του μιούζικαλ. Ομως, πριν μαζέψει όλο το ποσό όχι μόνον τυφλώνεται, αλλά και της κλέβει τα λεφτά ο απένταρος, αστυνομικός στο επάγγελμα, σπιτονοικοκύρης της προς χάριν της λουσούς γυναίκας του. Η τραγωδία της κορυφώνεται, καθώς παίρνοντας πίσω τα λεφτά της σκοτώνει άθελά της τον αστυνομικό. Η τυφλή αμερικάνικη «δικαιοσύνη» την τιμωρεί με απαγχονισμό. Χαρά και αίσιο τέλος του ηρωικού αγώνα της πριν την κρεμάσουν, είναι η είδηση ότι εγχειρήθηκε το παιδί της. Το απαγχονισμένο κορμί της αποτυπώνεται στην οθόνη σαν «σημαία» της απάνθρωπης αμερικάνικης κοινωνίας.