Πρεμιέρα, σήμερα, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το έργο του Μολιέρου «Ντον Ζουάν», που θα παίζεται μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 2001. Η σκηνοθεσία είναι του Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς, τα σκηνικά - κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, η μουσική τουΔημήτρη Καμαρωτού και η μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη. Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Τάσος Πεζιρκιανίδης, Μαρία Ναυπλιώτου, Κώστας Φαλελάκης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Αγαπητός Μανδαλιός, Χρήστος Πάρλας, Γρηγόρης Γαλάτης, Μυρτώ Αλικάκη, Τζίνα Θλιβέρη, Σωτήρης Τζεβελέκος, Κοσμάς Φοντούκης.

Γραμμένο το 1665, το αιρετικό αυτό κείμενο του Μολιέρου, συνάντησε την αντίδραση των συντηρητικών κύκλων της εποχής -οι οποίοι είχαν ήδη εξεγερθεί ένα χρόνο νωρίτερα εξαιτίας του Ταρτούφου - και παρά την εισπρακτική επιτυχία που γνώρισε, αποσύρθηκε βιαστικά από το ρεπερτόριο της Comedie Francaise. Χρειάστηκαν περίπου 300 χρόνια για να ξανακερδίσει το στοίχημα της καταξίωσης.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς, σημειώνει: «Ο Ντον Ζουάν... Κατακτητής, βλάσφημος, υβριστής, απατεώνας, εγκληματίας, υποκριτής, εγωιστής, ταχυδακτυλουργός, ιππότης, δαίμονας, άγγελος καταστροφής - άγγελος ηδονής, μάρτυρας του πάθους. Τι είναι από όλα αυτά ο Ντον Ζουάν σήμερα; Στον 17ο αιώνα τον επονομάζουν Διάβολο της Κακίας και του Σκότους. Οι Ρομαντικοί του 19ου αιώνα, τον συγχωρούν βλέποντας σ' αυτόν έναν επαναστάτη ενάντια στις κατεστημένες κοινωνικές συνθήκες. Στο τέλος του 20ού αιώνα, ποιος είναι ο Ντον Ζουάν; Πώς είναι τώρα, στην εποχή της γρήγορης ευχαρίστησης, σε έναν υποκριτικό κόσμο όπου έπαψε να ισχύει οποιοσδήποτε ηθικός κανόνας; Σε μια κοινωνία που τη χαρακτηρίζουν τα κούφια λόγια και η ασύλληπτη βιαιότητα, όπου δεν υπάρχουν πια ούτε ντροπή, ούτε αμαρτία, ούτε κόλαση, η συνείδηση είναι περιττή: αμφιβάλλουμε για τον ίδιο τον κριτή, όπως και για την κρίση του. Σε έναν κόσμο που τα ηνία τα κρατούν οι τσαρλατάνοι, η υποκρισία είναι η κύρια ψυχολογική πάθηση, μια μόδα...».