Το παρατεταμένο πρόβλημα των «τρελών αγελάδων» έρχεται, για άλλη μια φορά, να καταδείξει όχι μόνο την ανεπάρκεια ελέγχων στα εισαγόμενα κρέατα, αλλά και την ανεπάρκεια πλέον της χώρας στο να καλύψει τις ανάγκες της με ντόπιο κρέας.

Εξαιτίας της αντιαγροτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης -περιορισμοί, ποσοστώσεις - και της πρακτικής των εκάστοτε κυβερνήσεων, ο κτηνοτροφικός τομέας στην Ελλάδα συρρικνώθηκε και οι Ελληνες καταναλωτές είναι αναγκασμένοι να τρώνε και να χρυσοπληρώνουν ό,τι τους «σερβίρουν» τα βιομηχανικά «τέρατα» των βορείων χωρών της ΕΕ, αλλά και των ΗΠΑ. Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι κυβερνήσεις, κάθε φορά που ξεσηκώνεται θόρυβος για «τρελές αγελάδες», διοξίνες, ορμόνες και διάφορα άλλα, σπεύδουν πάντα να καθησυχάσουν τους καταναλωτές ή, στην καλύτερη περίπτωση, να τους αποπροσανατολίσουν με κινήσεις φτηνού εντυπωσιασμού. Ομως, κανείς κυβερνητικός παράγοντας ποτέ δεν απολογήθηκε για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, τόσο στον τομέα των ελέγχων και των τραγικών ελλείψεων που υπάρχουν σε προσωπικό και μέσα, όσο και στο γιατί η ελληνική κτηνοτροφία συρρικνώνεται χρόνο με το χρόνο.

Αναφορικά με τα δραματικά αποτελέσματα, που επέφερε η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, σήμερα ΕΕ, στην ελληνική κτηνοτροφία και κατ' επέκταση στους Ελληνες καταναλωτές, τα στοιχεία είναι συντριπτικά σε βάρος των κυβερνώντων. Χρόνια τώρα δεν πάρθηκε κανένα μέτρο για τη στήριξη της ελληνικής κτηνοτροφίας. Το μόνο που έγινε ήταν να εφαρμοστούν οι αντικτηνοτροφικές εντολές των Βρυξελλών. Μια τέτοια απόφαση, που εφάρμοσε φέτος η κυβέρνηση στο πλαίσιο της «Ατζέντας 2000», ήταν η μείωση κατά 7% των ατομικών δικαιωμάτων για τις θηλάζουσες αγελάδες. Δηλαδή, εκεί που η Ελλάδα είναι ελλειμματική σε μοσχαρίσιο κρέας, επιβάλλεται ένα νέο κοινοτικό μέτρο για να περιοριστεί κι άλλο η εγχώρια παραγωγή, αφού είναι γνωστό ότι το κόψιμο των δικαιωμάτων (11.773) και της αντίστοιχης επιδότησης κάνει ασύμφορη τη διατήρηση αυτών των ζώων.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής; Για παράδειγμα, η εγχώρια παραγωγή μοσχαρίσιου κρέατος μειώνεται χρόνο με το χρόνο. Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία του υπουργείου Γεωργίας, το 1999 σε σύγκριση με το 1998 η παραγωγή βοδινού κρέατος μειώθηκε κατά 4,1%. Δηλαδή από 69.497 τόνους το 1998, έπεσε στους 66.605 τόνους το 1999. Αν η σύγκριση γίνει με το 1990, όταν η παραγωγή βοδινού κρέατος έφτανε τους 86.830 τόνους, τότε η μείωση σε σύγκριση με το 1999 φτάνει το 23,3%!

Εκτός του παραπάνω, το αποτέλεσμα είναι, όπως επισημαίνουν και αρμόδιοι παράγοντες του υπουργείου Γεωργίας, η χώρα να γίνεται χρόνο με το χρόνο όλο και πιο ελλειμματική σε μοσχαρίσιο κρέας. Η Ελλάδα έφτασε στο σημείο στα 100 κιλά μοσχαρίσιου κρέατος που καταναλώνονται, μόνο τα 30 κιλά να είναι εγχώρια και τα υπόλοιπα 70 κιλά να εισάγονται. Το 50% των εισαγόμενων ποσοτήτων είναι από τη Γαλλία και το υπόλοιπο από Βέλγιο, Ολλανδία και από τρίτες χώρες.

Ανάλογη είναι η κατάσταση και στους υπόλοιπους τομείς της κτηνοτροφίας, αφού, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του υπουργείου Γεωργίας, το 1999 σε σύγκριση με το 1998, η παραγωγή πρόβειου κρέατος μειώθηκε κατά 2%, του γίδινου κατά 4,37% και του χοίρειου κατά 1,70%. Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης φαίνονται ανάγλυφα και στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο, όπου το 1999 δαπανήθηκαν για εισαγωγές κρεάτων από χώρες της ΕΕ 208,9 δισ. δραχμές, ενώ το 1997 είχαν δαπανηθεί 203,3 δισ. δραχμές. Αντίστοιχα, οι εξαγωγές προς τις χώρες της ΕΕ ήταν σε αξία μόλις 2,1 δισ. δραχμές το 1999 και 1,6 δισ. δραχμές το 1997. Το έλλειμμα και στις δύο περιπτώσεις ξεπερνάει τα 200 δισ. δραχμές.